(โคลงกลบท มอมเขมือบหาง)​ จันทร์กระจ่างพร่างฟ้า   แพรวพรายแสงส่องพรรณราย​        แช่มช้อยอร่ามเรื่อเรืองฉาย​     &n

http://dhammaway.wordpress.com/2012/10/23/no-mean-on-breathing/ สัมผัสแสงจันทร์ แสงดาว และท้องฟ้า ทุกๆสายลมพัดผ่าน และอากาศที่เคลื่อนไหว เมื่อไม่เคยรู้สึกว่าเป็นเราหรือเป็นของใคร แล

ค่ำคืนหลังฝนซา พัดพาเอาไอหนาว แทรกผ่านหน้าต่างเป็นครั้งคราว วูบๆลมหนาวเข้าโดนกาย แหวกม่าน เปิดหน้าต่างดูดารา กับมองหาแสงจันทราที่ฉาดฉาย หลังฝนสาดเมฆคงลอยลี้เร้นกาย เปิดท้องฟ้าราตรีรายด้วยหมู่ดาว พลั

เนา นิรันดร์รอ คลื่นกล่อมโลมโพยมยาม  ครามฟ้าแสงแจรงสะท้อนหยาดฝนย้อนก่อนคืนลับ ขานขับรับคืนความหมายระยิบวับ รับสะท้อน ร้าวรอนเปล่า เดียวดายเพียงเห็นหนึ่งภาพ ทราบล้านความหมาย ไม

ไม่หรอก...น้ำตาไม่หรอก...ไม่ฟูมฟายไม่หรอก...ความปวดร้าวไม่หรอก...ความคิดไม่ดี ณ วันนี้ชีวิต...เดินทางมาไกลฟ้า...ยังเป็นสีฟ้าฝัน...ยังคงยึดมั่นในความฝัน ลมหายใจยังอุ่นไออยู่เสมอหน้าที่ต้

จากการบอกเล่าของเขาคนนั้น ว่าเธอฝันฟุ้งเฟื่องถึงเมืองฟ้า กอบเก็บเศษซากฝันแห่งกาลเวลา เหือดน้ำตาหน้าเปื้อนยิ้มดูพริ้มพราย ฟังสิ! เสียงใครอ่านบทกวีถึงที่รัก ใครทายทักลมเหงาเมื่อเช้าสาย ใครจ่อมจมในโ

สายลมชราที่พัดพาความคิดฝันโบราณของฉันไป ๑. แสงเช้าเก่าแก่ ณ โลกใบเก่า นกกระจิบไม่ร้องเพลง ๒. ความคิดฝันหล่นหายที่ใดสักแห่ง ลมชราพัดฝุ่นควันเริงระบำ ใครบางคนหายใจลำบาก ๓. ฉันอ่านบทกวีของความคิดฝัน