เรื่องมีอยู่ว่า กลุ่มเพื่อนของเราที่เป็นผู้หญิงที่มหาลัยมีอยู่ 9 คน เป็นทอมไปซะ 4 คน เลสอีก 1 คน ที่เหลือก็ไม่ค่อยเต็มบาท (เราก็หนึ่งในนี้) วันหนึ่งหนึ่งในทอมที่อยู่ในกลุ่ม ขอให้ชื่อว่า a (นามสมมุติ) ก็เกิดเลิกกับแฟนที่คบกันมาเกือบสิบปี ทำให้เธอมีพฤติกรรมเปลี่ยนไป ว่าง่ายๆจากทอมก็จะกลายเป็นสาวขึ้นมา แรกเพื่อนๆในกลุ่มก็พร้อมจะรับและปลอบใจ แต่พอไปๆมาๆ เรื่องอกหักซ้ำซากมันวนอยู่ที่เดิม อะไรคนเราจะหมกมุ่นกับเรื่องรักๆใคร่ๆปานนั้น จะแย่หน่อยกHตรงที่เราซึ่งถูกจัดเป็นบุคคลที่สนิทกับ a ที่สุดในกลุ่ม เราเป็นคนสุดท้ายที่ถอยออกมาจากเพื่อนคนนี้ ถอยในที่นี้คือเราก็คุยเรื่องอื่นกับเขาได้ แต่เว้นเรื่องอกหักนี้นะ
จนเวลาผ่านไป เราต้องไปฝึกงานร่วมกับเขาและเพื่อนอีกคนนึง เรากับa ต้องฝึกงานนาน 4 เดือน ในขณะที่เพื่อนอีกคนฝึกแค่ 2 เดือนเท่านั้น สถานที่ที่ไปฝึกเป็นนิคมอุตสาหกรรมอยู่ต่างจังหวัด (เราเรียนในกรุงเทพ) ฝึกไปได้ประมาณ 1 เดือน ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับ a ก็ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ จนอาจารย์จับสังเกตได้ จึงเปรยๆว่าแยกโปรเจคจบกันมั้ย? แล้วก็มีทางเลือกให้เลือก 1. a จะฝึกงานแค่ 2 เดือน ส่วนเราฝึก 4 เดือน 2. ฝึก 4 เดือนทั้งคู่ และ a กับเราจะแยกโปรเจคกัน ในทางเลือกที่เราเลือกเราก็ได้บอกอาจารย์ว่ายังไงก็ต้องแล้วแต่ a ด้วย (ใจเราคิดว่า a ก็อาจจะยังอยากฝึก 4 เดือนเหมือนเรา เพราะถ้าฝึก 4 เดือนเราทำโปรเจคจบ ป ตรีได้เลย ไม่ต้องกลับไปนั่งทำที่ ม) จึงได้ความจากอาจารย์ว่า ผู้ปกครองของ a โทรมาหาอาจารย์และขอให้ a ฝึกงานแค่ 2 เดือนแทน เพราะป่วย จะกลับมารักษาตัว
หลังจากนั้นเมื่อกลับไปฝึกงานอีกครั้ง a ก็มาพูดกับเราว่าเราอยู่คนเดียวได้มั้ย ทำคนเดียวได้รึป่าว เขาจะต้องวางแผนเรียน 2 เดือนแล้ว และอื่นๆอีกมากมาย ที่เรารู้สึกว่า "เห้ย ตื่นเต้นไปป่าววะ" แล้วเหตุการณ์ระหว่างเราก็ยิ่งแย่ลงๆเรื่อยๆ จนกระทั่ง a ไปขอลาพี่เลี้ยงที่ฝึกงานว่าจะฝึกแค่ 2 เดือน โดยไม่ยอมบอกเหตุผลพี่เลี้ยงว่าป่วยหรืออะไรก็ตามแต่ จนพี่เลี้ยงต้องมาถามเราทีหลัง ซึ่งเราก้บอกพี่เขาไปตามที่อาจารย์บอกมา
ความรู้สึกที่เรารู้สึกแย่เพราะอะไรรู้มั้ย มันเป็นเพราะว่าก่อนจะมาฝึกงานที่ต่างจังหวัดซึ่งไกลบ้านเรานี่ เราแค่มีความคิดว่า เรากับ a เป็นเพื่อนสนิทกัน เราไม่ควรจะทิ้งเพื่อน เพราะ a พูดเสมอว่าไม่รู้จะไปฝึกที่ไหน ลำพังตัวเรา เรามีที่ฝึกแถวบ้านแล้ว แล้วที่ฝึกนั้นรู้จักกับที่บ้านเรา เจ้าของบริษัทจะส่งเราไปจีน เพื่อไปศึกษางาน แต่เรามาคิดดูว่า ถ้าเราฝึกงานที่ทำงานใกล้บ้านนี้ เราจะพา a มาฝึกได้มั้ย? เพื่อนเราจะไปนอนที่ไหน เพราะบ้านเรามีคนป่วย(ยายกับแม่) คงไม่สะดวกต้อนรับเพื่อนนัก จึงหาที่ฝึกงานที่อยู่คนละครึ่งทางระหว่างบ้าน a กับเรา แต่มันไม่ครึ่งเท่าไหร่ เพราะมันห่างบ้าน a แค่ 1 จังหวัด แต่ห่างบ้านเรา 2 จังหวัด ตัดสัมพันธ์บริษัทใกล้บ้านนี้ไป (ตอนนี้เรารับภาระสองทาง ต้องกลับบ้านด้วยเพื่อมาช่วยแม่ขายของ เพราะพ่อต้องดูแลยายที่เดินไม่ได้)แต่ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนถูกทิ้งเลย 555 เราต้องฝึกงานอยู่ต่างจังหวัดคนเดียว ถ้าเหตุผลว่าเพื่อนป่วย เราจะไม่รู้สึกแย่หรอก เพื่อนป่วยก็จำเป็นต้องรักษาถูกแล้ว
แต่เพื่อนไม่มีใบรับรองแพทย์มายืนยันกับบริษัท ไม่ยอมบอกพี่เลี้ยง พอมีเพื่อนถามว่าทำไมฝึกแค่ 2 เดือน เขากลับตอบว่า เพราะจะกลับมาลงเรียนวิชาที่มีเฉพาะเทอมนี้เทอมเดียวบ้าง ไม่อยากบอกพี่ใหม่บ้าง มีปัญหาทางบ้านเพราะพ่อแม่ไม่อยากให้มาฝึกงาน4เดือนตั้งแต่แรกบ้าง ฯลฯ เราไม่เข้าใจว่าทำไมไม่บอกคนอื่นล่ะว่าป่วย ?
แย่ยิ่งกว่านั้นคือ การที่ไปฝึกงานใกล้บ้าน a เพราะใน 4 เดือน a อาจจะอยากกลับบ้านบ้าง แต่ a ไม่เคยกลับบ้านเลย เขามักจะกลับมาแต่ที่มหาลัย เพื่อ... หาแฟนเก่าคนนั้น (ตอนเขาเลิกกันเขาด่าแฟนเขาเสียยับเยิน จนเราคิดว่านี่คบกันมาเกือบสิบปี ด่าเขาขนาดนี้ แล้วกูเป็นใคร อนาคตจะไม่เอากูไปด่าแบบนี้หรอ (ขออนุญาตหยาบ)) เหอะๆ มันมีอีกหลายเรื่องที่เราโดนโกหก
เรื่องมันยาว ยาวกว่านี้ เล่าแล้วเหนื่อย แต่ตอนนี้ a กลับมา ม โดยถาวรละ เพราะเลือกฝึกแค่ 2 เดือน เหลือแค่เราฝึกอยู่ต่างจังหวัดคนเดียว 555 จัดว่าโง่เองเนอะ เราไม่ใช่คนดีหรอก แต่เราว่าเราก็ไปคิดถึงคนอื่นมากเกินไป
ปล. มาระบาย อาจดูแย่ ที่เราไม่ให้อภัย เรายังทำใจไม่ได้จริงๆ เราไม่พูดไม่คุยเลยล่ะ นี่เหมือนเลิกคบเลยนะ แล้วตัว a เองก็ไม่กล้าเข้าหน้ากับเพื่อนคนอื่นในกลุ่มด้วย
ผิดมั้ย? ถ้าจะเลิกคบหาสมาคมกับเพื่อนแบบนี้?
จนเวลาผ่านไป เราต้องไปฝึกงานร่วมกับเขาและเพื่อนอีกคนนึง เรากับa ต้องฝึกงานนาน 4 เดือน ในขณะที่เพื่อนอีกคนฝึกแค่ 2 เดือนเท่านั้น สถานที่ที่ไปฝึกเป็นนิคมอุตสาหกรรมอยู่ต่างจังหวัด (เราเรียนในกรุงเทพ) ฝึกไปได้ประมาณ 1 เดือน ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับ a ก็ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ จนอาจารย์จับสังเกตได้ จึงเปรยๆว่าแยกโปรเจคจบกันมั้ย? แล้วก็มีทางเลือกให้เลือก 1. a จะฝึกงานแค่ 2 เดือน ส่วนเราฝึก 4 เดือน 2. ฝึก 4 เดือนทั้งคู่ และ a กับเราจะแยกโปรเจคกัน ในทางเลือกที่เราเลือกเราก็ได้บอกอาจารย์ว่ายังไงก็ต้องแล้วแต่ a ด้วย (ใจเราคิดว่า a ก็อาจจะยังอยากฝึก 4 เดือนเหมือนเรา เพราะถ้าฝึก 4 เดือนเราทำโปรเจคจบ ป ตรีได้เลย ไม่ต้องกลับไปนั่งทำที่ ม) จึงได้ความจากอาจารย์ว่า ผู้ปกครองของ a โทรมาหาอาจารย์และขอให้ a ฝึกงานแค่ 2 เดือนแทน เพราะป่วย จะกลับมารักษาตัว
หลังจากนั้นเมื่อกลับไปฝึกงานอีกครั้ง a ก็มาพูดกับเราว่าเราอยู่คนเดียวได้มั้ย ทำคนเดียวได้รึป่าว เขาจะต้องวางแผนเรียน 2 เดือนแล้ว และอื่นๆอีกมากมาย ที่เรารู้สึกว่า "เห้ย ตื่นเต้นไปป่าววะ" แล้วเหตุการณ์ระหว่างเราก็ยิ่งแย่ลงๆเรื่อยๆ จนกระทั่ง a ไปขอลาพี่เลี้ยงที่ฝึกงานว่าจะฝึกแค่ 2 เดือน โดยไม่ยอมบอกเหตุผลพี่เลี้ยงว่าป่วยหรืออะไรก็ตามแต่ จนพี่เลี้ยงต้องมาถามเราทีหลัง ซึ่งเราก้บอกพี่เขาไปตามที่อาจารย์บอกมา
ความรู้สึกที่เรารู้สึกแย่เพราะอะไรรู้มั้ย มันเป็นเพราะว่าก่อนจะมาฝึกงานที่ต่างจังหวัดซึ่งไกลบ้านเรานี่ เราแค่มีความคิดว่า เรากับ a เป็นเพื่อนสนิทกัน เราไม่ควรจะทิ้งเพื่อน เพราะ a พูดเสมอว่าไม่รู้จะไปฝึกที่ไหน ลำพังตัวเรา เรามีที่ฝึกแถวบ้านแล้ว แล้วที่ฝึกนั้นรู้จักกับที่บ้านเรา เจ้าของบริษัทจะส่งเราไปจีน เพื่อไปศึกษางาน แต่เรามาคิดดูว่า ถ้าเราฝึกงานที่ทำงานใกล้บ้านนี้ เราจะพา a มาฝึกได้มั้ย? เพื่อนเราจะไปนอนที่ไหน เพราะบ้านเรามีคนป่วย(ยายกับแม่) คงไม่สะดวกต้อนรับเพื่อนนัก จึงหาที่ฝึกงานที่อยู่คนละครึ่งทางระหว่างบ้าน a กับเรา แต่มันไม่ครึ่งเท่าไหร่ เพราะมันห่างบ้าน a แค่ 1 จังหวัด แต่ห่างบ้านเรา 2 จังหวัด ตัดสัมพันธ์บริษัทใกล้บ้านนี้ไป (ตอนนี้เรารับภาระสองทาง ต้องกลับบ้านด้วยเพื่อมาช่วยแม่ขายของ เพราะพ่อต้องดูแลยายที่เดินไม่ได้)แต่ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนถูกทิ้งเลย 555 เราต้องฝึกงานอยู่ต่างจังหวัดคนเดียว ถ้าเหตุผลว่าเพื่อนป่วย เราจะไม่รู้สึกแย่หรอก เพื่อนป่วยก็จำเป็นต้องรักษาถูกแล้ว
แต่เพื่อนไม่มีใบรับรองแพทย์มายืนยันกับบริษัท ไม่ยอมบอกพี่เลี้ยง พอมีเพื่อนถามว่าทำไมฝึกแค่ 2 เดือน เขากลับตอบว่า เพราะจะกลับมาลงเรียนวิชาที่มีเฉพาะเทอมนี้เทอมเดียวบ้าง ไม่อยากบอกพี่ใหม่บ้าง มีปัญหาทางบ้านเพราะพ่อแม่ไม่อยากให้มาฝึกงาน4เดือนตั้งแต่แรกบ้าง ฯลฯ เราไม่เข้าใจว่าทำไมไม่บอกคนอื่นล่ะว่าป่วย ?
แย่ยิ่งกว่านั้นคือ การที่ไปฝึกงานใกล้บ้าน a เพราะใน 4 เดือน a อาจจะอยากกลับบ้านบ้าง แต่ a ไม่เคยกลับบ้านเลย เขามักจะกลับมาแต่ที่มหาลัย เพื่อ... หาแฟนเก่าคนนั้น (ตอนเขาเลิกกันเขาด่าแฟนเขาเสียยับเยิน จนเราคิดว่านี่คบกันมาเกือบสิบปี ด่าเขาขนาดนี้ แล้วกูเป็นใคร อนาคตจะไม่เอากูไปด่าแบบนี้หรอ (ขออนุญาตหยาบ)) เหอะๆ มันมีอีกหลายเรื่องที่เราโดนโกหก
เรื่องมันยาว ยาวกว่านี้ เล่าแล้วเหนื่อย แต่ตอนนี้ a กลับมา ม โดยถาวรละ เพราะเลือกฝึกแค่ 2 เดือน เหลือแค่เราฝึกอยู่ต่างจังหวัดคนเดียว 555 จัดว่าโง่เองเนอะ เราไม่ใช่คนดีหรอก แต่เราว่าเราก็ไปคิดถึงคนอื่นมากเกินไป
ปล. มาระบาย อาจดูแย่ ที่เราไม่ให้อภัย เรายังทำใจไม่ได้จริงๆ เราไม่พูดไม่คุยเลยล่ะ นี่เหมือนเลิกคบเลยนะ แล้วตัว a เองก็ไม่กล้าเข้าหน้ากับเพื่อนคนอื่นในกลุ่มด้วย