จากที่สังเกตๆดู ถึงแม้บ้านเมืองเราจะไม่ได้มีปัญาเรื่องอคติหรือหยามเหยียดกันแบบฝรั่งประมาณที่ว่า มีแบ่งสีผิว อะไรทำนองนี้
แต่เราก็รู้สึกว่ามันมีการไปติดป้ายแปะหน้าคนอื่นๆ (แบบที่พบเห็นได้ทั่วไปตามดราม่า และเผลอๆลุกลามจนบางบ้านตีกันเลยก็มี) อย่างเช่น เรื่องการเมือง ที่แบ่งสี แบ่งค่ายกันเยอะเหลืองเกิน ทั้งแดง เหลือง สลิ่ม (และไม่แน่ใจว่ามีอีกมั้ย?) หรือถ้าอย่างซอฟท์ๆลงมาหน่อยก็ประมาณ มนุษย์ป้า ที่ทำให้รู้สึกว่าคนหนุ่มๆสาวๆนี่ไปตีกรอบคนวัยลุงๆป้าๆกันนะ

ที่จริงมันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องมีปัญหาพวกนี้อยู่ในสังคมบ้าง แต่มาคิดๆดูแล้วมันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เห็นความหลากหลายในสังคม
เวลาเห็นแคมเปญหรือรณรงค์อะไรต่างๆให้ทุกคนสามัคคี หรือให้คนไทยสามัคคีกันทีไรเห็นแล้วจะรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆพิกล
ประมาณว่า ความสามัคคีที่ต้องการจริงๆมันคือแบบไหน และจุดไหน ตรงไหน?
มันดูเลื่อนลอยมาก เพราะบางทีทุกคนก็จะพูดกันอย่างนี้แหละ "อยากให้คนไทยทุกคนสามัคคีกัน" แต่สุดท้าย (บางคน)พอคุยเรื่องการเมือง เจอคนเห็นต่างปุ๊บก็ทะเลาะตีกันหัวแทบแตก
นี่ยังไม่นับประเด็นอันตรายอย่างเรื่องความคิดเห็นต่อราชวงศ์นะ (ซึ่งขอข้ามไป)

จากที่เคยอ่านมา อคติ มีสาเหตุมาจากหลายอย่าง และหนึ่งในสาเหตุที่สำคัญคือ "การไม่ชอบในสิ่งที่แตกต่าง"
ตอนนี้(แม้แต่คนใกล้ตัวเราเอง)ก็รู้สึกได้ว่าจะปฏิบัติตามวลีฮิตอย่าง แตกต่างแต่ไม่แตกแยก ได้น้อยมาก
เหมือนเพราะการค่อยๆถูกหล่อหลอม เลือกฟังแต่สิ่งที่ตนพึงพอใจ ฝั่งที่ตนเข้าข้าง
จากความที่ไม่ชอบบางอย่าง มันก็เลยค่อยๆซึมลึกลงไปเรื่อยๆ จนกลายเป็น อคติ ที่แก้ยากลงไปทุกทีในท้ายที่สุด

ส่วนตัวไม่เคยไปอยู่ต่างประเทศนะคะ ไม่รู้หรอกว่าสังคม วิถีชีวิต ทัศนคติ ความคิดของคนต่างชาติ/คนชาติต่างๆเขาเป็นอย่างไรบ้าง
แต่ ณ ตอนนี้รู้สึกว่าบ้านเมืองเรามันเกิดอคติบางอย่างที่เหมือนจะค่อยๆเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ
ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะยุคสมัยที่เปลี่ยนไป หรือเทคโนโลยีต่างๆที่เพิ่มเข้ามาด้วยหรือเปล่า
จนมันทำให้รู้สึกว่าสังคมไทยเรานี้ช่างเปราะบางเหลือเกิน แม้แต่คนสนิทคุ้นเคยกัน จะยกคำหรือเรื่องอะไรมาพูดกันทีก็ต้องระมัดระวังมากๆ ไม่งั้นอาจแตกหักได้

นอกจากคำถามบนหัวกระทู้แล้ว อยากจะถามเพิ่มอีกสักนิดนะคะ...
คิดว่าอคติพวกนี้มันควรจะคงอยู่มั้ย? แล้วคิดว่ามันจะหายไปได้มั้ย?