ตัวผมเรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ครับ เปิดเทอมมานี่จะขึ้น ปี 3 แล้ว
ที่ผ่านมา ผมก็พบรัก กับ ผู้คนในมหาวิทยาลัย

แต่ก็ ไม่มีความรักครั้งใดเลย จะยืนยาวได้ถึง 1 ปี 6 เดือน 3 เดือน เอาง่ายๆเลยๆ ผ่านมาแล้ว บ้าง คน ทุกๆคน วันเกิดของเขาจะมาก่อนผมเสมอ
ผมเกิด มกราคมนะ ปลายๆปี ผมจะซื้อของขวัญวันเกิดให้เขา ทุกคนเลย แต่กลับว่าความรักของผมไม่ยั่งยืน ถึงวันเกิดของผมเลย วาเลนไทน์ก็ไม่ยังถึงเลย

ที่ว่ามานี้ไม่ใช่บ่นว่า ไม่ได้ของขวัญคืนนะ แต่แบบ อดสงสารตัวเองไม่ได้ว่า ทำไมผมถึงโชคร้ายแบบนี้นะ
มีทั้งๆที่เขาบอกเลิกผมเอง
หลายๆคนบอกว่าผม ดูแลเขาดีเกินไป
ครั้งล่าสุด ผมบอกเลิกเขาเอง แต่ก็มาเจ็บเอง ทุกวันนี้ยังนอนละเมอคิดถึงเขาอยุ่เลย

ไม่รู้สิครับ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากเจอใครสักคนในรั้วมหาวิทยาลัย แล้วค่อยๆดูใจกัน เติบโตไปด้วยกัน ไม่มีำการชิงสุกก่อนห่าม เพราะ คนที่ผ่านมา ผมไม่เคยแม้แต่จะคิดเลย คิดไม่ลง เพราะเธอเหล่านั้น เหมือนดอกไม้จริงๆ น่าถนอมมากกว่า

ผมคิดว่า การที่เราได้พบกับใครตั้งแต่สมัย ยังเรียน เป็นวัยรุ่น คงจะดีกว่า พบตอนทำงานเพราะ เราจะได้เรียนรู้ทุกมุมเลย ทั้ง เด็ก ผู้ใหญ่ ประมาณว่ารับเขาได้ทุกบุคลิกเลย ตอนทำงานก็ดีครับ แต่ว่าจะเป็นแนวผู้ใหญ่ เคร่งเครียดไปแล้วหรือเปล่าผมก็ไม่ทราบ

อยากจะถามว่า มีใครบ้างครับ ในมหาวิทยาลัย มีเหตุให้รักต้องพลัดพลาดแบบผม ล้มลุกคลุกคลาน จนไม่คิดว่าจะเจอใครแล้ว เพราะตอนนี้ผมก็คิดไม่ออกจริงๆว่า จะมีใครมาแทนที่ คนล่าสุดของผม ผมเจ็บนานมากๆเลย ร้องไห้ทุกวัน ฝันถึงเขา คนที่ผ่านมาไม่นานก็หาย

คบในวัยผู้ใหญ่คุณว่า มันดีไหมครับ  คบในมหาวิทยาลัยและค่อยๆเติบโตมาด้วยกัน จะดีกว่าหรือไม่ครับ ถ้าเลือกได้ พวกท่านอยากให้เป็นแบบไหนครับ

หวังว่า ทุกๆคนที่อ่านคอมเมนต์นี้จะสมหวังในความรักนะครับ ใครที่มีความรักแล้วก็ขอให่อย่าพลัดพรากกันเลยครับ ผมพอจะเข้าใจว่า ความรู้สึกเจ็บปวดสุดๆมันเป็นเช่นไร เมื่อก่อน อ่านนิยายดูหนัง เห็นพระเอก เศร้า นั่งคนเดียว ยังแอบคิดเลย ทำไม เศร้าขนาดนั้น มาเจอเองเลยรู้ครับ