ซึ่งตอนนี้กำลังเป็นอยู่ มานานสักพักและ
ไม่ได้เบื่ออะไรนะ แต่มันเหมือนเป็นนิสัยแบบนี้อะ
ผมเป็นคนไม่ชอบการแข่งขัน อาชีพผมใช้อารมณ์กับจินตนาการเป็นหลัก
แบ่บ ไม่อยากได้อะไรเหมือนคนอื่นเท่าไหร่
เช่น เห็นคนอื่นมีนู่นมีนี่ ผมก็เฉยๆไม่ได้อิจฉา หรือ อยากได้อะไร
หลายเรื่องที่คนอื่นยอมไม่ได้ แพ้ไม่ได้ ผมก็บอกว่าช่างมัน หรือว่า ไม่เป็นไร
ผมไม่เคยโกรธใคร หรือ ทะเลาะกับใคร ค่อนข้างใจเย็น ผมตั้งแต่เกิดมักเป็นคนหลีกเลี่ยงการวิวาท หรือ การปะทะกันด้านอารมณ์
เวลามีปัญหาหรือมีเรื่อง ผมมักใช้วิธียอมๆไป เรื่องจะได้จบๆ แม้บางเรื่องผมดูแล้วไม่ใช่ฝ่ายผิด แต่ก็ยอมไปเพื่อจะไม่ต้องสาวความยืดกัน
ผมไม่เคยเอาเรื่องอะไรไปคิด หลายเรื่องสำหรับคนอื่น เขาบอกว่าเรื่องใหญ่ หรือ เรื่องที่น่าเครียด
ผมบอกว่าเรื่องแค่เนี้ย ไม่เห็นเป็นไร และชอบมองคนในแง่ดี จนโดนหลอกมาก็หลายครั้ง
แต่ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรใคร ผมก็บอกว่า เออ ช่างมันเหอะ
คือมันเป็นแบบเนี้ยมาตั้งนานและ ไม่อยากได้ ไม่อยากมี เสียงวิพากวิจารมาก็ไม่เก็บเอามาคิด
พอไม่คิดมันก็ลืมว่าใครนินทาหรือด่าอะไรเราไว้ ผมเคยมีคนด่าแล้วผมยังยิ้มหัวเราะที่เขาด่าด้วย
ทั้งที่เขาด่าเรา แต่มันก็ตลกอะ ไม่เห็นต้องเครียดอะไรเลย
เพื่อนผมบอกว่าให้ผมอยากมี อยากเป็นบ้าง หรือ เอาที่เขาด่ามาเก็บมาคิดบ้าง
เพื่อจะได้กระตือรือล้น แต่ผมก็ไม่อยากได้อะไรอยู่ดี
และ ไม่รู้จะเก็บเรื่องไม่ดีมาคิดทำไม
มันเลยรู้สึกขาดความกระตือรือล้นอย่างแรง
และที่สำคัญงานผมคือเขียนหนังสือ นักเขียนอิสระ
ผมอยากเขียน ผมก็เขียน ผมใช้ชีวิตละลายไปกับการดูหนัง ดูสารคดี และ อ่านหนังสือไปเยอะ
และไม่ค่อยแคร์อะไร ถึงงานไม่เดิน เพราะผมมีรายได้จากบ้านเช่าที่เป็นสมบัติของพ่อ
ผมรู้สึกว่าแค่นี้ก็มีพอกิน เหลือใช้ด้วยซ้ำ ผมมีรายได้เดือนละประมาณ2หมื่น
กินจริงๆวันละร้อย ไม่ไปไหน ไปอย่างมากก็ดูหนัง แฟนไม่มี และ ก็ขี้เกียจมีด้วย
อยากจะลงทุน เพราะเงินผมไม่ได้ใช้ เงินในบัญชีมีเยอะอยู่ คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า ไม่รู้จะทำไปทำไม ไม่ได้กลัวเจ๊ง แต่มันไม่อยากรับผิดชอบ
ผมรู้สึกว่าแค่นี้ก็พอแล้ว
แฟนผมเคยมีแล้วสองคน แต่ผมไม่ค่อยชอบคนมาจู้จี้ผม เลยไม่เอาอะ ขี้เกียจมี
ตอนนี้รู้สึกเลยว่า พอไม่อยากมี ไม่อยากเป็น ไม่มีแรงกระตุ้นจากสังคม เช่น การเอาชนะ หรือ อยากให้คนมายอมรับ
มันรู้สึก เออ แค่นี้ก็พอแล้ว แล้วมันเหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ขาดความกระตือรือล้นที่จะทำอะไร
ทำยังไงให้ผมรู้สึกอยากมี อยากเป็น อยากแข่งขัน เหมือนคนอื่นบ้าง
ผมว่าการพอแล้ว มันทำให้ขาดความกระตือรือล้นอย่างแรง เซ็งกับอารมณ์แบบนี้จัง
ไม่ได้เบื่ออะไรนะ แต่มันเหมือนเป็นนิสัยแบบนี้อะ
ผมเป็นคนไม่ชอบการแข่งขัน อาชีพผมใช้อารมณ์กับจินตนาการเป็นหลัก
แบ่บ ไม่อยากได้อะไรเหมือนคนอื่นเท่าไหร่
เช่น เห็นคนอื่นมีนู่นมีนี่ ผมก็เฉยๆไม่ได้อิจฉา หรือ อยากได้อะไร
หลายเรื่องที่คนอื่นยอมไม่ได้ แพ้ไม่ได้ ผมก็บอกว่าช่างมัน หรือว่า ไม่เป็นไร
ผมไม่เคยโกรธใคร หรือ ทะเลาะกับใคร ค่อนข้างใจเย็น ผมตั้งแต่เกิดมักเป็นคนหลีกเลี่ยงการวิวาท หรือ การปะทะกันด้านอารมณ์
เวลามีปัญหาหรือมีเรื่อง ผมมักใช้วิธียอมๆไป เรื่องจะได้จบๆ แม้บางเรื่องผมดูแล้วไม่ใช่ฝ่ายผิด แต่ก็ยอมไปเพื่อจะไม่ต้องสาวความยืดกัน
ผมไม่เคยเอาเรื่องอะไรไปคิด หลายเรื่องสำหรับคนอื่น เขาบอกว่าเรื่องใหญ่ หรือ เรื่องที่น่าเครียด
ผมบอกว่าเรื่องแค่เนี้ย ไม่เห็นเป็นไร และชอบมองคนในแง่ดี จนโดนหลอกมาก็หลายครั้ง
แต่ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรใคร ผมก็บอกว่า เออ ช่างมันเหอะ
คือมันเป็นแบบเนี้ยมาตั้งนานและ ไม่อยากได้ ไม่อยากมี เสียงวิพากวิจารมาก็ไม่เก็บเอามาคิด
พอไม่คิดมันก็ลืมว่าใครนินทาหรือด่าอะไรเราไว้ ผมเคยมีคนด่าแล้วผมยังยิ้มหัวเราะที่เขาด่าด้วย
ทั้งที่เขาด่าเรา แต่มันก็ตลกอะ ไม่เห็นต้องเครียดอะไรเลย
เพื่อนผมบอกว่าให้ผมอยากมี อยากเป็นบ้าง หรือ เอาที่เขาด่ามาเก็บมาคิดบ้าง
เพื่อจะได้กระตือรือล้น แต่ผมก็ไม่อยากได้อะไรอยู่ดี
และ ไม่รู้จะเก็บเรื่องไม่ดีมาคิดทำไม
มันเลยรู้สึกขาดความกระตือรือล้นอย่างแรง
และที่สำคัญงานผมคือเขียนหนังสือ นักเขียนอิสระ
ผมอยากเขียน ผมก็เขียน ผมใช้ชีวิตละลายไปกับการดูหนัง ดูสารคดี และ อ่านหนังสือไปเยอะ
และไม่ค่อยแคร์อะไร ถึงงานไม่เดิน เพราะผมมีรายได้จากบ้านเช่าที่เป็นสมบัติของพ่อ
ผมรู้สึกว่าแค่นี้ก็มีพอกิน เหลือใช้ด้วยซ้ำ ผมมีรายได้เดือนละประมาณ2หมื่น
กินจริงๆวันละร้อย ไม่ไปไหน ไปอย่างมากก็ดูหนัง แฟนไม่มี และ ก็ขี้เกียจมีด้วย
อยากจะลงทุน เพราะเงินผมไม่ได้ใช้ เงินในบัญชีมีเยอะอยู่ คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า ไม่รู้จะทำไปทำไม ไม่ได้กลัวเจ๊ง แต่มันไม่อยากรับผิดชอบ
ผมรู้สึกว่าแค่นี้ก็พอแล้ว
แฟนผมเคยมีแล้วสองคน แต่ผมไม่ค่อยชอบคนมาจู้จี้ผม เลยไม่เอาอะ ขี้เกียจมี
ตอนนี้รู้สึกเลยว่า พอไม่อยากมี ไม่อยากเป็น ไม่มีแรงกระตุ้นจากสังคม เช่น การเอาชนะ หรือ อยากให้คนมายอมรับ
มันรู้สึก เออ แค่นี้ก็พอแล้ว แล้วมันเหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ขาดความกระตือรือล้นที่จะทำอะไร
ทำยังไงให้ผมรู้สึกอยากมี อยากเป็น อยากแข่งขัน เหมือนคนอื่นบ้าง