เราอายุ 24 ลูกสาวคนเดียว บ้านฐานะปานกลาง หน้าตาธรรมดา รูปร่างอ้วน
เราเพิ่งเรียนจบ กำลังอยู่ในช่วงหางานทำ แต่ยังไม่ได้ทำอะไร เพราะแม่ไม่อยากให้ออกไปทำงาน
อยู่บ้านเฉยๆ ทำขนมขายจุกจิกๆเล็กๆน้อยๆ
ปกติแม่จะเป็นห่วงมากอยู่แล้ว เพราะแม่มีปมว่าตอนเด็กแม่เสียพี่ชายไป แม่คงไม่อยากเสียเราไปอีก แล้วแม่ก็ดูข่าวทุกวัน ภายนอกมันน่ากลัว
เราจบจากมหาลัยต่างจังหวัด ตอนเราอยู่มหาลัย เราอิสระมาก ดูแลตัวเองได้พอสมควร
แอบทำงานพาร์ทไทม์ แอบขับมอไซต์(แม่ไม่ให้นั่งมอไซต์) เที่ยวกลางคืนบ้างบางครั้งเวลาหลังสอบ อยากทำอะไรก็ได้ทำ คือใช้ชีวิตคุ้มคาทั้งเรื่องเรียนและเรื่องการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผู้คน ไปออกค่าย ทำกิจกรรมทุกอย่างที่ฉันอยากทำ มันมีความสุขมาก
พอเรียนจบมา ทุกอย่างถูกหยุดเอาไว้ที่บ้านในกรุงเทพ อิสระภาพหายไปบางส่วน เราก็พอทำใจเรื่องนี้ไว้บ้างแล้ว ตราบใดที่เราไม่มีงานทำ

        เราจะออกไปไหนคนเดียวไม่ได้เลย แม้กระทั่งไปตลาด ซึ่งห่างจากบ้านไม่กี่กิโล นั่งรถสองแถวไปต่อเดียวก็ถึง แต่แม่ไม่เคยปล่อยให้ไปคนเดียว นอกจากพ่อจะไปส่งหรือไปกับแม่ เรื่องจะออกไปเที่ยวไปช้อปปิ้งกับเพื่อน นี่เป็นแค่ฝันลมๆแล้งๆ มันไม่เคยมีวันนั้นสักครั้งที่เราจะบอกแม่ตรงๆว่า "แม่ หนูขอไปจตจักรกับเพื่อนนะ แม่หนูขอไปเดินห้างกับเพื่อนนะ แม่หนูขออกไปข้างนอกนะ" ถ้าฉันจะออกไป นั่นคือฉันต้องโกหก อย่างน้อยในช่วงเวลาที่อยู่มหาลัย ฉันกอบโกยอิสระช่วงนั้นมาพอสมควร ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับพื่อน ไปนู้นไปนี่ได้ แต่พอกลับมาบ้านมันคนละเรื่องเลย
แม่พยายามบอกกับฉันว่า ให้ทำอะไรขายอยู่กับบ้าน จะได้ไม่ต้องออกไปไหน แม่เป็นห่วง
เวลาฉันอยู่บ้าน แล้วเพื่อนมีนัดมิตติ้งกัน ตอนกลางวันแค่ห้างแถวบ้าน ฉันก็ไปไม่ได้ เพื่อนเลยต้องมาหาฉันที่บ้านแทน
เพราะทุกๆคนก็รู้กันอยู่ว่าถ้าฉันอยู่บ้าน ฉันจะออกไปไหนไม่ได้เลย ฉันบอกกับแม่ว่า ถ้าได้งานประจำแล้ว มีคนมาติดต่องานนอก (แต่งหน้า-ทำผม) จะทำคู่ไปด้วย แม่ทำท่าจะไม่ให้ไปแล้วพูดไกล่เกลี่ยให้ฉันเลิกคิด

             ฉันคิดเสมอว่า ถ้าเรียนจบ ฉันอาจจะจะอิสระมากกว่านี้ แต่มันไม่ใช่!! ฉันคิดผิด แม่ยังคงไม่อยากให้ฉันออกไปทำงาน
หากฉันยังไม่มีงานทำ ฉันก็คงต้องอยู่บ้านไปวันๆแบบนี้ นี่ฉันออกไปทำงานนะ ฉันไมไ่ด้เกเรที่ไหน ฉันออกไปหาเงิน ถึงแม้ว่าที่บ้านจะไม่เดือดร้อน แต่ฉันก็อยากทำในสิ่งที่ฉันรัก เรื่องงานประจำมันก็เป็นข้ออ้างส่วนหนึ่งให้ฉันได้ออกไปเผชิญกับโลกภายนอก รู้ดีว่าสิ่งที่แม่ทำคือความหวังดี และมันอาจจะทำให้ฉันยืนด้วยขาตัวเองไม่ได้ แต่ฉันไม่อยากอยู่ไปวันๆ มันเมหือนคนไร้ค่า มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย ฉันออยากออกไปทำงาน เจอเพื่อน เจอสังคม หลายครั้งที่ฉันรู้สึกเหงา อยู่บ้านแต่ฉันเหงามาก เหงาจนร้องไห้ เก็บตัวยู่แต่ในห้อง คิดมาก มีเฟสบุ๊ก มียูทูปให้ดูแก้เหงา

            วันนี้แม่ก็พูดถึงเรื่องแฟน แม่ไม่ห้ามแล้วเพราะเรียนจบแล้ว แต่!! แม่ตีกรอบให้กับฉันอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นต้องเป็นแบบนั้น แบบนี้ตามที่แม่บอก ถ้าไม่ถูกใจแม่ ไม่ต้องพามาให้เห็นหน้าเลย ฉันมีแฟนนะ คบกันมาสี่ปี พ่อแม่ฝ่ายชายรู้ แต่บ้านฉันไม่มีใครรู้สักคน ฉันอยากบอกแม่ว่าเราคบกัน รักกัน ผ่านอะไรมาด้วยกัน อยากพามาให้แม่รู้จัก  แต่ต้องหยุดคิดเพราะไม่กล้าด้วยข้อจำกัดของแม่ กลัวว่า ถ้าพามาให้แม่รู้จักแล้ว เราจะไม่ได้คบกันอีก ฉันก็เก็บมาคิดจนทุกข์ พอทุกข์ฉันก็เครียด พอเครียดฉันก็ร้องไห้ออกมา เก็บๆๆๆๆเพราะไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังได้ เพื่อนก็ไม่ได้เจอกัน

        ปกติเราก็เป็นคนที่ดื้อ ไม่มีใครบังคับอะไรเราได้ แต่การที่เราจะตามใจตัวเองในแต่ละครั้งมันต้องแลกมาด้วยการถกเถียงหรือทะเลาะกัน เราไม่อยากทำเราเบื่อ เราจึงต้องยอมๆ แล้วพยายามทำใจ รอวันที่จะได้งานสักที อย่างน้อยถ้าได้ออกไปทำงาน ฉันยังมีข้ออ้างหลายๆอย่างใหเ้ฉันได้กลับไปเยี่ยมมหาลัย เจอเพื่อนเก่าบ้าง มีสังคมบ้าง ฉันอยู่ทุกวันนี้เหมือนอยู่ไปวันๆ หายใจทิ้ง หดหู่ อยากร้องไห้ตลอดเวลา และมีอารมณ์หงุดหงิดบ่อยๆที่ถูกขัดใจ ฉันเก็บเรื่องแฟนมาคิดแล้วก็ไปแอบร้องไห้ ฉันไม่ใช่คนสวยเลือกได้นะ ที่แม่จะตั้งกฎเกณฑ์อะไรให้เยอะแยะมากมายขนาดนี้ ฉันมีแฟนเหมือนคนอื่นได้แล้วแฟนเป็นคนดีนี่ก็เหมือนถูกหวยแล้ว

ขอบคุณหลายๆคนที่เข้ามารับฟังนะ เราไม่รู้จะไประบายที่ไหน หน้าเฟสก็กลัวจะรก
        เราเก็บกดมากวันนี้ หลายๆเรื่อง ทั้งเรื่องที่ออกไปไหนไม่ได้ เรื่องแฟน
เรื่องงานที่แม่ทำท่าไม่อยากจะให้ออกไปทำงานด้วยซ้ำ
แล้วที่ฉันยังหางานไม่ได้เพราะข้อจำกัดของแม่มีเยอะ เราไม่อยากจะคิดอะไรแล้ว
ใครจะคิดว่าการเกิดเป็นลูกคนเดียว มันจะเป็นแบบนี้ ใครก็คิดว่าพ่อแม่ตามใจ
แล้วดูฉันสิ ต่างอะไรกับนกที่อยู่ในกรง
คนรอบข้างก็เคยคุยกับแม่นะว่าให้ปล่อยวางบ้าง แต่ก็โดนแม่ว่ากลับมาแทบทุกราย
นับจากวันนี้ฉันก็ไม่รู้จะเอาไงต่อไป นอกจากรอให้ได้งานที่ฉันสมัครไว้ก่อน อะไรๆก็คงจะดีขึ้นตามลำดับ

วันนี้ขอแค่ให้ฉันได้ระบายความอึดอัด อัดอั้น พิมพ์ไปร้องไห้ไป มันเหนื่อยใจ มันล้าไปหมด ฉันเริ่มคิดแล้วว่า ถ้าชีวิตมันเป็นแบบนี้ บวชชีเลยดีมั้ย ?

มันอาจจะดูไร้สาระ แต่พันทิพย์คงเป็นที่เดียวที่ฉันจะมาระบายให้ใครต่อใครฟังได้แบบหมดใจจริงๆ