มันผิดรึไงถ้าใจอยากจะพบรักในดันเจี้ยน: คิดว่าคงยังแค่intro
รูปจาก
http://www.phanpha.com/
เมืองวงกตโอราริโอ คือเมืองขนาดใหญ่ที่สร้างล้อมรอบทางวงกตใต้ดินขนาดมหึมาที่เรียกว่า “ดันเจี้ยน” อันอุดมไปด้วยทรัพยากรมีค่าและสมบัติ
เป็นเมืองเพื่อป้องกันเหล่า มอนสเตอร์ ออกมาทำร้ายผู้คน
เป็นเมืองอันสากลแห่งการแสวงหาของเหล่านักผจญภัย
เป็นเมืองแห่งเทพไท อวยชัยและการประทานพร
เบล นักผจญภัยหน้าใหม่ สังกัดแฟมิเลีย(กิล)เล็กๆโดยเทพไร้ชื่อ มายังเมืองนี้ด้วยความฝันและความหวังต่างๆนา หนึ่งในนั้นคือการได้พบรักกับสาวงามในดันเจี้ยนเหมือนนิทานที่ปู่ของเค้าเล่าให้ฟังบ่อยๆ เพียงแต่ความจริงนั้นไม่ง่าย เค้าก็แค่มือใหม่ สังกัดแฟมิเลียเล็กๆที่มีสมาชิกแค่เค้าคนเดียว รายได้จากดันเจี้ยนต่อวันพอแค่ยาไส้ไปวันๆ
วันหนึ่งเค้าก็ได้พบรักเข้ากับสาวงามในดันเจี้ยนเข้าจริงๆ เธอคือยอดฝีมือของเหล่านักผจญภัย ช่างห่างชั้นกับเค้าเหลือเกิน
และการพบกันนั้นได้กลายเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่าง
ทั้งการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับเบลอย่างผิดปกติ
ความมุ่งมั่นของเทพประจำแฟมิเลียของเบล
และเหล่าผู้คนรอบๆตัวเค้า
อะไรบางอย่าง ที่ยิ่งใหญ่ ในอนาคต
โอเค บอกตามตรงว่าอะไรดลใจผมไม่รู้ให้ซื้อเรื่องนี้มาอ่าน
ทั้งที่โดยความรู้สึกแล้ว ระแว้งเรื่องนี้อยู่ลึกๆ จะสนุกแน่รึ
พออ่านแล้ว ก็ไม่ค่อยชอบเท่าไร แต่เฉพาะในเล่มนี้ที่เป็นเล่มหนึ่งน่ะ
อย่างที่ผมจั่วหัวไว้ ผมรู้สึกว่าเล่มนี้คือ intro
มีการปูพื้นเนื้อเรื่องในหลายๆด้าน รูปแบบสังคม ความเป็นมา ความสัมพันธ์และผลประโยชน์ระหว่าง มนุษย์ เทพ และ ดันเจี้ยน
และที่สำคัญคือ การปูพื้นให้แก่ตัวเอก การผูกปมความสามารถของเบล
ปมความสัมพันธ์ของเบลกับผู้อื่น ฯลฯ
จบเล่มด้วยอารมณ์แบบ It begins.
ทีนี้มาเรื่องที่ผมไม่ชอบบ้าง
1. เรื่องนี้แนวฮาเร็ม ผมเข้าใจได้ว่าจะมีสาวๆมากมายมาหลงตัวเอกกัน แต่พออ่านแล้วเหมือนจู่ๆสาวๆก็มาหลงแบบไม่มีที่มาที่ไปซะงั้น
โอเค อาจจะไปใช้ปมเหล่านี้ในภายหลัง แต่นั้นทำให้การที่สาวๆมาหลงในเล่มแรกนี้นั้น ดูหลักลอยไม่น่าสนใจ เพราะประเด็นหลักที่ผู้เขียนต้องการสื่อนั้นยังไม่สามารถดังความสนใจจากคนอ่านได้เพียงพอ
ตัวอย่างเรื่องที่ทำแนวนี้ได้ดีคือ “ควบสี่นี้ต้องรอด” เพราะแม้สี่สาวจะตอบตกลงคบกับพระเอกง่ายๆแต่ประเด็นหลักคือ การสับรางควบสี่ให้รอด นั้นเด่นกว่ามากจนพอมองข้ามไปได้
2. เรื่องภาพประกอบ ส่วนตัวผมไม่ค่อยชอบซักเท่าไรตั้งแต่เห็นปกแล้ว พอเห็นแบบขาวดำข้างในเล่มแล้ว คำว่า ค่อย ก็หายไป
สรุป เล่มแรกนี้แค่intro ดังนั้นเอาไปแค่สามดาวก่อนแล้วกัน
[CR] LN Review:มันผิดรึไงถ้าใจอยากจะพบรักในดันเจี้ยน คิดว่าคงยังแค่intro
รูปจาก http://www.phanpha.com/
เมืองวงกตโอราริโอ คือเมืองขนาดใหญ่ที่สร้างล้อมรอบทางวงกตใต้ดินขนาดมหึมาที่เรียกว่า “ดันเจี้ยน” อันอุดมไปด้วยทรัพยากรมีค่าและสมบัติ
เป็นเมืองเพื่อป้องกันเหล่า มอนสเตอร์ ออกมาทำร้ายผู้คน
เป็นเมืองอันสากลแห่งการแสวงหาของเหล่านักผจญภัย
เป็นเมืองแห่งเทพไท อวยชัยและการประทานพร
เบล นักผจญภัยหน้าใหม่ สังกัดแฟมิเลีย(กิล)เล็กๆโดยเทพไร้ชื่อ มายังเมืองนี้ด้วยความฝันและความหวังต่างๆนา หนึ่งในนั้นคือการได้พบรักกับสาวงามในดันเจี้ยนเหมือนนิทานที่ปู่ของเค้าเล่าให้ฟังบ่อยๆ เพียงแต่ความจริงนั้นไม่ง่าย เค้าก็แค่มือใหม่ สังกัดแฟมิเลียเล็กๆที่มีสมาชิกแค่เค้าคนเดียว รายได้จากดันเจี้ยนต่อวันพอแค่ยาไส้ไปวันๆ
วันหนึ่งเค้าก็ได้พบรักเข้ากับสาวงามในดันเจี้ยนเข้าจริงๆ เธอคือยอดฝีมือของเหล่านักผจญภัย ช่างห่างชั้นกับเค้าเหลือเกิน
และการพบกันนั้นได้กลายเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่าง
ทั้งการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับเบลอย่างผิดปกติ
ความมุ่งมั่นของเทพประจำแฟมิเลียของเบล
และเหล่าผู้คนรอบๆตัวเค้า
อะไรบางอย่าง ที่ยิ่งใหญ่ ในอนาคต
โอเค บอกตามตรงว่าอะไรดลใจผมไม่รู้ให้ซื้อเรื่องนี้มาอ่าน
ทั้งที่โดยความรู้สึกแล้ว ระแว้งเรื่องนี้อยู่ลึกๆ จะสนุกแน่รึ
พออ่านแล้ว ก็ไม่ค่อยชอบเท่าไร แต่เฉพาะในเล่มนี้ที่เป็นเล่มหนึ่งน่ะ
อย่างที่ผมจั่วหัวไว้ ผมรู้สึกว่าเล่มนี้คือ intro
มีการปูพื้นเนื้อเรื่องในหลายๆด้าน รูปแบบสังคม ความเป็นมา ความสัมพันธ์และผลประโยชน์ระหว่าง มนุษย์ เทพ และ ดันเจี้ยน
และที่สำคัญคือ การปูพื้นให้แก่ตัวเอก การผูกปมความสามารถของเบล
ปมความสัมพันธ์ของเบลกับผู้อื่น ฯลฯ
จบเล่มด้วยอารมณ์แบบ It begins.
ทีนี้มาเรื่องที่ผมไม่ชอบบ้าง
1. เรื่องนี้แนวฮาเร็ม ผมเข้าใจได้ว่าจะมีสาวๆมากมายมาหลงตัวเอกกัน แต่พออ่านแล้วเหมือนจู่ๆสาวๆก็มาหลงแบบไม่มีที่มาที่ไปซะงั้น
โอเค อาจจะไปใช้ปมเหล่านี้ในภายหลัง แต่นั้นทำให้การที่สาวๆมาหลงในเล่มแรกนี้นั้น ดูหลักลอยไม่น่าสนใจ เพราะประเด็นหลักที่ผู้เขียนต้องการสื่อนั้นยังไม่สามารถดังความสนใจจากคนอ่านได้เพียงพอ
ตัวอย่างเรื่องที่ทำแนวนี้ได้ดีคือ “ควบสี่นี้ต้องรอด” เพราะแม้สี่สาวจะตอบตกลงคบกับพระเอกง่ายๆแต่ประเด็นหลักคือ การสับรางควบสี่ให้รอด นั้นเด่นกว่ามากจนพอมองข้ามไปได้
2. เรื่องภาพประกอบ ส่วนตัวผมไม่ค่อยชอบซักเท่าไรตั้งแต่เห็นปกแล้ว พอเห็นแบบขาวดำข้างในเล่มแล้ว คำว่า ค่อย ก็หายไป
สรุป เล่มแรกนี้แค่intro ดังนั้นเอาไปแค่สามดาวก่อนแล้วกัน