งั้นแชร์มั้งครับ...

เคยครับ ผมเสียใจกับทุกๆเรื่องเคยทำครับ หรือใครที่มีทัศนคติที่ดีต่อความรักก็จะรู้สึกทั้งนั้นแหละครับ
เค้าเป็นคนดีครับ แต่ผมเลิกก็คือ เรามีชีวีตเข้ากันไม่ได้ครับ ไลฟ์สไตล์ นิสัยใจคอต่างกันไป เธอชอบทำให้ผมรอนานๆกับเรื่องไร้เหตุผล และก็เวลามีปัญหา เธอไม่เคยเปิดหน้าคุยกับผม มักแสดงออกด้วยสีหน้า และทำงุบงิบๆ ซึ่งมันไม่เคยแก้ปัญหาชีวีตความรักเราเลย ผมมาคิดโดยเริ่มจากหยุดหลอกตัวเองและก็คนที่รัก คบก็มาหลายปี 6-7 ปี ความรักระหว่างผมกับเธอ ไม่เคยผลักดันเราให้ไปในทางที่ดีขึ้นเลยครับ มีแต่ทรงกับทรุด จืดชืด
ผมใช้เวลาไม่นานในการร่ำรากันครังนี้ โดยประโยคที่ผมบอกที่ว่าจะขอร่ำลาเธอไปก็คือ ผมไม่ได้รักเธอแล้ว คนมันจะไป พูดยาวก็เสียเวลา ไงๆก็ไปอยู่ดียอมรับว่าตัวเอ็งใจหินน่าดู ใจเด็ดมาก กัดฟันคบอกเรื่องนี้เลยครับ ว่าห้ามใจอ่อนโยเยเด็ดขาด ตอนคุยกันตรงๆน้ำตาผมไม่มีซักหยดกับเรื่องนี้ แต่ก่อนจะตัดสิ้นใจเรื่องนี้ จำไม่ได้ว่าได้เสียน้ำตาตัวเองไปรึปล่าว....

ผมไม่เคยสงสัยในสิ่งที่เธอรู้สึกกับผมเลยครับ ว่าเธอรักผมแค่ไหน แต่ผมต่างหากที่สงสัยในตัวเองว่า จะอยู่แบบหลอกตัวเองหลอกกันแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน แต่ที่รู้ๆคือ ผมรู้ว่าเธอคงเสียใจมากแค่ไหน...กับเรื่องของเราที่ต้องลงเอยแบบนี้

ที่ผมอยากบอกคือ ถ้าได้ตัดสินใจเองไปแล้ว ยอมรับผลของการกระทำซะเถอะครับ
อย่าเสียเวลาโทษตัวเองเลยครับ เพราะคนอื่นๆเค้าคงโทษคุณหมดแล้วมั้ง
อยากเสียใจก็เสียไปเลยครับ อยากร้องไห้ก็ร้องไป มันไม่ร้องไปจนตายหรอก ถึงลิมิตมันถึงก็หยุด เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง เวลาเท่านั้นจะเยียวยาเอง

ของแบบนี้ ความจำสั้นๆไว้จะดีที่สุด เดินหน้าแล้วลุยมีชีวิตต่อดีกว่าครับ

มีคำกล่าวของหนังเรื่องหนึ่ง ที่ผมจำไว้ใช้ในชีวิตอยู่เรื่อยครับ

"ไม่ลืมไม่มีหรอก มีแต่ลืมเร็ว กับลืมช้า" ขอโชคดีครับ

ปล.ตอนนี้ผมก็ยังไม่มีใครครับ ใช้ชีวิตเลี้ยงดูพ่อแม่อยู่ครับ มีเข้ามาแต่ยังไม่รับซักคน จีบอยู่คนแต่ก็ยังไม่ไปไหน..
ตอนเป็นโสดนี้ชอบอยู่อย่าง อยากทำไรผมก็ทำได้ทั้งนั้น สมหวังผิดหวังมั้งก็ช่างมารดามันครับ
ความรักมันอาจเกิดขึ้นได้บ่อยๆครับ อย่างรักแรกพบ แต่จะมีใครซักคนเรารักได้มากขนาดนี้มั้ย......


ไม่รู้หว่ะ...