คือผมคุยกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งเธอเรียนที่เดียวกับผม เราคุยกันทุกเรื่อง ปรับสุขปรับทุกข์ให้กัน
เธอเป็นคนน่ารักครับ เราต่างคนต่างเข้าใจกัน เราคุยกันไปได้เดือนกว่าๆ แล้วครับ
แค่เดือนกว่าๆสำหรับบางคนมันอาจจะน้อยนะ แต่ผมว่ามันก็นานอยู่สำหรับคนอย่างผมครับ
ผมคุยกับเธอ นานพอสมควรนะ ผมจำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งเพลงที่เธอชอบ และ เราตั้งชื่อเรียกกันโดยเฉพาะด้วย
แต่ เรื่องมันเกิดตรงที่ อยู่มาวันหนึ่ง เธอดันถามผมมา ซึ่งคำถามของเธอทำให้ผมแปลกใจมาก
เธอถามผมว่า "ถ้าสมมุติว่าเรามีแฟนแล้ว เธอยังจะคุยกับเราต่อไหม ? "  ???????
มันทำให้ผมคิดว่ามันต้องไม่ใช่แค่เรื่องสมมุติแน่ จากนั้นผมเลยถามเธอกลับ
" มันไม่ใช่เรื่องสมมุติใช่ไหม ? " เธอตอบว่า "ใช่" ผมก็คุยกับเธอจนได้ใจความ ว่า..
เธอไปคุยกับรุ่นน้องคนนึง ซึ่งพึ่งเริ่มคุยกันแค่วันเดียวเธอก็ตอบตกลงคบกับรุ่นน้องคนนั้น
โดย จากที่เธอเล่าให้ฟัง รุ่นน้องคนนั้น อยากพิสูจตัวเอง ถ้าคบกันแล้วไม่ใช่ค่อยเลิกก็ได้
ผมอึ้งไปเลย ฝ่ายนั้นได้แต่ขอโทษผม ถ้าถามผมว่าเสียใจไหม ผมตอบเลยว่า "ไม่"
แต่ผมเจ็บใจและสงสัยมากว่าสมัยนี้มันถึงขั้นนี้กันแล้วหรอ คุยกันวันเดียวเป็นแฟนกันตัดหน้าเราได้
โอ้โห มันทำให้ผมคิดว่า เห้ยมันขนาดนั้นเลยหรอ ส่วนตัวผม ผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้นะครับ ผมอาจจะท่องโลกไม่กว้างพอก็ได้ ฮ่าๆ
.....เมื่อวานผมก็เจอนางในซอยหอมาครับ เดินจับมือควงแขนกันปานจะกลืนกิน เห็นแล้ว เซ็ง ครับ
ทั้งหมดแค่เล่าสู่กันฟังครับ ขำๆ โนดราม่านะครับ ผมรู้ว่า มันแค่ 1 เดือน แต่ มันได้สอนอะไรผมมากมายเหลือเกิน
แล้วถ้าคุณเจอเหตุการณ์แบบผม คุณจะทำยังไงต่อไปครับ ? ส่วนตัวผม ผมยังไม่รู้เลยว่า จะทำตัวยังไงต่อไป ....
ขอบคุนที่อ่านครับ