วันนี้ไปรื้อหนังสือในตู้ให้พ่อ ดันไปเจอหนังสือรุ่นมอปลายที่จบมาแล้วเกือบ10ปี ย้อนไปดูในตอนนั้น โคตะระคิดถึงเลย บางคนก็ไปอยู่ต่างประเทศ บางคนมีลูก บางคนก็ขาดการติดต่อไปเลยตั้งแต่จบมอหกมา หายไปเลยจริงๆ ...

ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นไงกันบ้าง นึกแล้วก็คิดถึงเมื่อก่อน นึกถึงวีรกรรมที่เคยทำร่วมกัน เราเป็นแก๊งผู้หญิงหลังห้อง ชอบหลับ ชอบโดดเรียน อ.จะหมายหัวตลอด555 ห้องเราเป็นศิลป์ภาษา มีแต่ผู้หญิง ในห้องมีผู้ชายไม่ถึง10คนด้วยซ้ำ อ.ประจำชั้นจะด่าตลอด เพราะชอบโดดเรียน มส.หลายวิชามาก แต่ก็เคี่ยวเข็ญจนได้จบพร้อมเพื่อนนั่นแหละ

วีรกรรมของเราคือ วันนั้นมีการแสดงอะไรสักอย่าง แล้วบังคับเด็กดู ไม่ให้กลับบ้าน ตอนนั้นเราอยู่ม.6 ขับรถเก๋งไปเรียน เลยพาเพื่อนอัดมาในรถอีแก่ของพ่อ แล้วขับผ่าออกจากรร. รุ่งขึ้นอีกวัน ผอ. ประกาศหน้าเสาธง ทั้งสีรถ รุ่น ทะเบียนรถพ่อเรา ถ้าใครจับตัวเจ้าของรถได้ ผอ.มีคะแนนพิศวาสให้ แต่ไม่มีใครบอกหรอก เพราะรวมหัวกันนี่แหละ55

เคยโดนฝ่ายปกครองจับเพราะแทงบอลกับเพื่อน เหตุเกิดเพราะไปส่งสมุดการบ้าน แล้วเอาโพยบอลเหน็บไปในสมุด ด้วยความที่ต้องแอบพ่อแทง พ่อไม่ชอบการพนันค่ะ สุดท้ายติดทันบน1อัน สวยๆ

แล้วก็เคยเล่นปั่นแปะ แล้วโดนรวบทั้งห้อง เราเป็นคนปั่นเหรียญ โดนตัดไปหลายคะแนนอยู่นะ

คดีสุดท้ายเล่นไพ่ป๊อกเด้ง เป็นเจ้ามือ ตอนครูมาจับ จำได้แม่นว่าเราป๊อก9สองเด้ง แต่ครูมารวบตัวไปก่อน อดได้ตังค์เพื่อน แถมโดนตี โดนเชิญแม่มาโรงเรียน ซวยอีก หัวหน้าฝ่ายปกครองเป็นเพื่อนแม่สมัยเรียน แม่เลยตีโชว์เพื่อนไป4ที

ก็ไม่มีอะไรแล้วค่ะ เราเป็นผู้หญิงจะผาดโผนเกินกว่านี้คงจะไม่งาม 5555555555 ส่วนความรักก็ไม่ค่อยจะมีไรน่าตื่นเต้น

ปล. ฟังเพลงหนังสือรุ่นของพี่ป้างละน้ำตาซึม คิดถึงเพื่อนมาก ต้องนัดเม้ามอยซะแล้ว