แต่ก่อนเป็นคนที่ชอบไปสวนสัตว์มากครับ ตั้งแต่เด็กๆเลย คือเวลาไปสวนสัตว์นี่จะตื่นเต้น ชอบมาก ชอบดูสัตว์ ดูนั่นดูนี่ ตื่นตาตื่นใจไปหมด จนกระทั่งไปเจอลิงชิมแปนซี ที่ถูกขังไว้ในกรง กรงก็ไม่ใช่กรงเล็กยะครับ ใหญ่พอสมควร มีที่ปืนป่าย อากาศถ่ายเถ แต่มันเกิดจุดพลิก ตอนที่ผมจ้องตามัน และมันจ้องตาผม แววตาของมันดูเศร้าหมอง ขอบตามีน้ำตาซึมนิดๆ สายตาดูเหนื่อยหน่าย หน้าตาดูอ่อนล้า หมดแรง เหมือนคนกำลังหมดอาลัยตายอยาก และทันใดนั้นเอง เขาก็ยื่นมือออกมาจากกรง ทำท่าทางเหมือนเรียกให้เข้าไปหา ตอนแรกผมคิดว่าเขาคงจะขอของกิน แต่ไม่ใช่ ท่าทางเขาบ่งบอกชัดเจนว่า "ช่วยฉันที พาฉันออกไปที ฉันทนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ไหวแล้ว" คือผมดูออกเลย ไม่ต้องมีคำพูด ไม่ต้องมีภาษา ไม่ต้องมีเสียง แค่ภาษากาย และแววตา บ่งบอกชัดเจนถึงคำๆนี้ ตอนนั้นยอมรับเลย น้ำตาซึม แต่เก็บอาการไว้ คนเยอะ และหลังจากจุดนั้น ผมมองย้อนกลับมาที่สัตว์ตัวอื่นๆ แทบทุกตัว มีแววตาแบบนี้หมดเลย คือเหนื่อยหน่าย ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ อยากจะออกไปจากที่นี่ ไปไหนก็ได้ ขอแค่ได้ออกไปจากที่นี่ หลังจากดูลิงตัวนั้นแล้ว ความรู้สึกของผมที่มีต่อสวนสัตว์ก็เปลี่ยนไปทันทีเลยครับ ผมไม่อยากจะมาสวนสัตว์อีกแล้ว ผมไม่อยากจะเจอพวกสัตว์ที่ต้องติดอยู่ในที่แคบๆ ต้องทนอยู่อย่างนี้ทุกวัน ๆ และผมก็ลองคิดในมุมมองของตัวเองดู ถ้าสมมุติผมถูกจับไปไว้ในกรง แล้วอยู่ๆก็มีใครไม่รู้ มาจ้อง มาสังเกตุ มาดู มามุง ดูว่าผมกำลังทำอะไร ตอนผมกำลังกินข้าว พวกคนดูก็พากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตอนผมเล่นของเล่น คนดูพวกนั้นก็พากันชอบใจ ผมคงจะรู้สึกแปลกพิลึก ..... แล้วหลังจากความรู้สึกนี้เข้ามา ผมก็เริ่มสังเกตุ ตอนนี้ผมไม่ได้ดูสัตว์ในกรงแล้ว แต่ผมลองมองดูพวกคนที่กำลังมองสัตว์ดู ผมเห็นหน้าตาที่ยิ้มแย้ม ความรู้สึกสนุกสนาน พ่อ แม่ ลูกเด็กเล็กแดงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มีความสุขมากๆ แต่พอมองไปที่พวกสัตว์ หน้าตาของมันเศร้าหมอง หมดอาลัยตายอยาก มันไม่ยุติธรรมเลย ในขณะที่สิ่งมีชีวิตพวกหนึ่งมีความสุขมากมาย แต่สิ่งมีชิวิตอีกพวกหนึ่งต้องทนกล้ำกลืนฝืนทน ใช้ชีวิตไปวันๆแบบนี้ .....