(แมวตัวนี้ตาสีดำ)
.
วันนี้เป็นสารถีบำเพ็ญกุศลโดยการขับรถพาท่านรองเจ้าคณะอำเภองาวพระครูพิศาลปัญญาวินิฐ
ไปทำทุรกรรมทางการเงินที่ ธกส.และ ออมสิน.ช่วงนั่งรออยู่หน้า
ธนาคารออมสิน อ.งาว จ. ลำปาง ผมซื้อลำไยกิโลกรัมละ 10 บาท นั่งกินสบายอารมณ์สองกิโลกรัม..
แล้วก็ได้ยินเสียงดังมาจากตึกแถวคูหาติดๆกันนั้นเสียงบ่นเป็นภาษาเหนือผมฟังออกบ้างไม่ออกบ้างแต่ใจความว่า
"มีคนเอาลูกแมวมาปล่อยและมันมาร้องครวญครางหิวและเดินหากินเศษซากอาหาร
และเข้าไปในบ้านท่านเหล่านั้นซึ่งเขาก็ไม่ค่อยพอใจต้องเอาไม้กันและดันออกมาจากบ้านเพื่อไม่ให้ไปรบกวนเขา"
.
พอเจ้าตัวเล็กถูกผลักดันขับไล่ไสส่งออกมาจากบ้านก็วิ่งหนีหน้าตั้งมาหยุดที่ผม
และเข้ามานอนแทบเท้าผมเหมือนขอลี้ภัยพอเหลือบเห็นผมกำลังกินลำไยในมือ
มันก็ส่งเสียงร้องจะกินมั่งด้วยเพราะหิว..ผมเลยอดไม่ได้ที่จะแกะเปลือกแล้วส่งลำไยให้..
มันก็กินอย่างเอร็ดอร่อย..ใช่แล้วมันคงกินเพราะหิวมากจริงๆ
.
ผมมองดูตาของเจ้าเหมียวแล้วบอกตรงๆ..แววตามันเศร้าจนเกินบรรยาย..
ในดวงตาคู่นั้นเหมือนเศร้า เหงา อ้างว้าง จนมุม ไม่มีทางออกและไม่มีใคร..
ลองคิดดูนะครับเหมียวน้อยอายุไม่ถึงสองเดือนด้วยซ้ำที่ต้องถูกมนุษย์ใจร้ายนำมาปล่อยทิ้งกลางตลาด
โดยไม่สนใจว่ามันจะถูกรถเหยียบตายหรือไม่..
.
สมัยที่ผมสอนหนังสืออยู่ที่มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์เคยถูกภรรยาประกาศิตว่า
"ห้ามเอาแมวหมาหรือสิ่งมีชีวิตใดๆมาเลี้ยงดูอีก"..ผมก็ปฏิบัติตามคำสั่งภรรยาอย่างเคร่งครัด
แต่วันนี้บอกตรงๆ..ผมทำใจไม่ได้จริงๆที่จะทิ้งเจ้าตัวนี้ให้เผชิญชะตากรรมอย่างเดียวดายในเมืองใหญ่สำหรับเจ้าเหมียวอย่างอำเภองาว
.
ผมคิดๆๆหลายตลบมาก..โดยอธิษฐานในใจว่าผมจะซื้ออาหารซองให้กินก่อนแล้วจะทิ้งมันไว้ตรงมุมตึกร้างๆตรงนั้น
แล้วผมจะนั่งในที่ห่างมันออกไปสัก 30 เมตร
ถ้ามันวิ่งมาหาผมถึงสามครั้งผมจะเอามันมาเลี้ยง
.
ปรากฏว่าหลังกินข้าวอิ่มแล้วผมจับๆปล่อยๆมันอยู่สามครั้งมันก็วิ่งมาหาผมที่เดิม
ครั้งสุดท้ายผมแกล้งเดินขึ้นรถหนีมันก็กระโดดขึ้นรถไปนั่งเบาะพลขับทันที
จึงเป็นเหตุผลที่ผมปฏิเสธเจ้าเหมียวไม่ลงจริงๆ
//และนี่คือการขัดคำสั่งภรรยาเป็นครั้งแรก
.
ตอนอยู่ในรถผมบอกเจ้าเหมียวว่าถ้าไปอยู่กับป๊าต้องอดทนนะเพราะป๊าไม่รวยอดมื้อกินมื้อและรับสภาพให้ได้..
ถ้าได้ก็โอเค..เจ้าเหมียวเลียมือแผล็บๆเหมือนยอมรับในชะตากรรมที่จะมาอดๆหยากๆเหมือนผม
.
ครั้นท่านพระครูรองเจ้าคณะอำเภอเสร็จธุระพอเห็นแมวในรถท่านบอกผมว่า
จะเอาตัวสวยๆไหมจะเลือกให้เอาที่สวยกว่านี้ดีกว่าไหม?
.
นาทีนี้เจ้าเหมียวหันไปมองหน้าพระครู..ผมเลยบอกไปว่าเอาเจ้าขี้เหร่นี่แหละครับ
เขาอยากมาอยู่กับผม..ก็ให้เขามาอย่าปฏิเสธเขา
.
พอออกรถเจ้าเหมียวนอนในตักผมตลอดเหมือนไร้ความกังวล
ดวงตาที่เคยหม่นหมองก็ดูคลายความหวาดกลัวลง
.
ผมว่าผมตัดใจสินผิดที่ฝืนคำสั่งภรรยา
แต่ผมตัดสินใจถูกแน่นอน..ถ้าคิดถึงหัวจิตหัวใจของอีกหนึ่งชีวิตบนโลกนี้
ที่ถูกทิ้งให้เดียวดายและไม่เหลือใคร
.
//ขอบคุณสวรรค์ช่างกรุณาข้าพเจ้าและ..งาวไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว
29/07/2557
อ.งาว จ.ลำปาง
"เด็กจรจัด"
.
วันนี้เป็นสารถีบำเพ็ญกุศลโดยการขับรถพาท่านรองเจ้าคณะอำเภองาวพระครูพิศาลปัญญาวินิฐ
ไปทำทุรกรรมทางการเงินที่ ธกส.และ ออมสิน.ช่วงนั่งรออยู่หน้า
ธนาคารออมสิน อ.งาว จ. ลำปาง ผมซื้อลำไยกิโลกรัมละ 10 บาท นั่งกินสบายอารมณ์สองกิโลกรัม..
แล้วก็ได้ยินเสียงดังมาจากตึกแถวคูหาติดๆกันนั้นเสียงบ่นเป็นภาษาเหนือผมฟังออกบ้างไม่ออกบ้างแต่ใจความว่า
"มีคนเอาลูกแมวมาปล่อยและมันมาร้องครวญครางหิวและเดินหากินเศษซากอาหาร
และเข้าไปในบ้านท่านเหล่านั้นซึ่งเขาก็ไม่ค่อยพอใจต้องเอาไม้กันและดันออกมาจากบ้านเพื่อไม่ให้ไปรบกวนเขา"
.
พอเจ้าตัวเล็กถูกผลักดันขับไล่ไสส่งออกมาจากบ้านก็วิ่งหนีหน้าตั้งมาหยุดที่ผม
และเข้ามานอนแทบเท้าผมเหมือนขอลี้ภัยพอเหลือบเห็นผมกำลังกินลำไยในมือ
มันก็ส่งเสียงร้องจะกินมั่งด้วยเพราะหิว..ผมเลยอดไม่ได้ที่จะแกะเปลือกแล้วส่งลำไยให้..
มันก็กินอย่างเอร็ดอร่อย..ใช่แล้วมันคงกินเพราะหิวมากจริงๆ
.
ผมมองดูตาของเจ้าเหมียวแล้วบอกตรงๆ..แววตามันเศร้าจนเกินบรรยาย..
ในดวงตาคู่นั้นเหมือนเศร้า เหงา อ้างว้าง จนมุม ไม่มีทางออกและไม่มีใคร..
ลองคิดดูนะครับเหมียวน้อยอายุไม่ถึงสองเดือนด้วยซ้ำที่ต้องถูกมนุษย์ใจร้ายนำมาปล่อยทิ้งกลางตลาด
โดยไม่สนใจว่ามันจะถูกรถเหยียบตายหรือไม่..
.
สมัยที่ผมสอนหนังสืออยู่ที่มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์เคยถูกภรรยาประกาศิตว่า
"ห้ามเอาแมวหมาหรือสิ่งมีชีวิตใดๆมาเลี้ยงดูอีก"..ผมก็ปฏิบัติตามคำสั่งภรรยาอย่างเคร่งครัด
แต่วันนี้บอกตรงๆ..ผมทำใจไม่ได้จริงๆที่จะทิ้งเจ้าตัวนี้ให้เผชิญชะตากรรมอย่างเดียวดายในเมืองใหญ่สำหรับเจ้าเหมียวอย่างอำเภองาว
.
ผมคิดๆๆหลายตลบมาก..โดยอธิษฐานในใจว่าผมจะซื้ออาหารซองให้กินก่อนแล้วจะทิ้งมันไว้ตรงมุมตึกร้างๆตรงนั้น
แล้วผมจะนั่งในที่ห่างมันออกไปสัก 30 เมตร
ถ้ามันวิ่งมาหาผมถึงสามครั้งผมจะเอามันมาเลี้ยง
.
ปรากฏว่าหลังกินข้าวอิ่มแล้วผมจับๆปล่อยๆมันอยู่สามครั้งมันก็วิ่งมาหาผมที่เดิม
ครั้งสุดท้ายผมแกล้งเดินขึ้นรถหนีมันก็กระโดดขึ้นรถไปนั่งเบาะพลขับทันที
จึงเป็นเหตุผลที่ผมปฏิเสธเจ้าเหมียวไม่ลงจริงๆ
//และนี่คือการขัดคำสั่งภรรยาเป็นครั้งแรก
.
ตอนอยู่ในรถผมบอกเจ้าเหมียวว่าถ้าไปอยู่กับป๊าต้องอดทนนะเพราะป๊าไม่รวยอดมื้อกินมื้อและรับสภาพให้ได้..
ถ้าได้ก็โอเค..เจ้าเหมียวเลียมือแผล็บๆเหมือนยอมรับในชะตากรรมที่จะมาอดๆหยากๆเหมือนผม
.
ครั้นท่านพระครูรองเจ้าคณะอำเภอเสร็จธุระพอเห็นแมวในรถท่านบอกผมว่า
จะเอาตัวสวยๆไหมจะเลือกให้เอาที่สวยกว่านี้ดีกว่าไหม?
.
นาทีนี้เจ้าเหมียวหันไปมองหน้าพระครู..ผมเลยบอกไปว่าเอาเจ้าขี้เหร่นี่แหละครับ
เขาอยากมาอยู่กับผม..ก็ให้เขามาอย่าปฏิเสธเขา
.
พอออกรถเจ้าเหมียวนอนในตักผมตลอดเหมือนไร้ความกังวล
ดวงตาที่เคยหม่นหมองก็ดูคลายความหวาดกลัวลง
.
ผมว่าผมตัดใจสินผิดที่ฝืนคำสั่งภรรยา
แต่ผมตัดสินใจถูกแน่นอน..ถ้าคิดถึงหัวจิตหัวใจของอีกหนึ่งชีวิตบนโลกนี้
ที่ถูกทิ้งให้เดียวดายและไม่เหลือใคร
.
//ขอบคุณสวรรค์ช่างกรุณาข้าพเจ้าและ..งาวไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว
29/07/2557
อ.งาว จ.ลำปาง