สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนว่า เราแต่งงานแล้วย้ายมาอยู่บ้านสามีได้ประมาณ เกือบ 4 ปีแล้วค่ะ ย้ายมาในขณะที่เรากำลังท้องอยู่ จนเราคลอดลูกค่ะ ในช่วงที่ลูกยังเป็นทารก เราไม่ได้ไปไหนเลย ไม่ได้กลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ด้วย ซึ่งบ้านเราอยู่แค่ดอนเมืองเอง อ้อ! ลืมบอกไปค่ะ บ้านสามีอยู่จรัญ ก็ไม่ไกลกันมาก และพอลูกเราอายุประมาณ 7-8 เดือน เราก็พาลูกเรากลับบ้านที่ดอนเมืองเพื่อไปหาตากับยาย ทุกเสาร์ อาทิตย์ แค่นั้นเอง จ-ศ เราอยู่บ้านสามี เราก็กลับบ้านอย่างนี้มาตลอดจนลูกเราได้ประมาณ 2 ขวบค่ะ
จนกระทั่ง เมื่อเดือนที่แล้ว เราก็กลับไปบ้านที่ดอนเมืองในเย็นวันศุกร์ และกลับมาจรัญในวันอาทิตย์ตามปกติ เราขับรถกลับมาถึงบ้านสามีในช่วงเย็น พอถึงบ้าน ทุกคนอยูกันครบทั้ง พ่อ แม่ สามี เราก็พาลูกเข้ามาในบ้าน เรากับลูกก็สวัสดีพ่อกับแม่สามีตามปกติ แต่มีสิ่งที่ไม่ปกติอย่างนึงคือ พ่อสามีเราไม่รับไหว้เรากับลูก ซึ่งเราก็งงมาก แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไร เราจึงพาลูกเราไปอาบน้ำ ในขณะที่เราอาบน้ำให้ลูกอยู่ในห้องน้ำ เราก็ได้ยินเสียงคนข้างนอกคุยกันเสียงดังมาก เราเลยปิดน้ำฝักบัวเพื่อจะได้ยินให้ถนัดๆ เพราะในใจคิดว่าต้องคุยเรื่องเราแน่ แล้วมันก็เป็นอย่างที่เราคิดจริงๆ พ่อสามีเราพูดว่า มันเป็นอะไรนักหนา ทำไมต้องกลับบ้านบ่อย แล้วตามด้วยเรื่องอื่นๆอีกมากมาย เช่น หาว่าเราไม่ทำงานบ้าน ซึ่งจริงๆแล้วเราทำ แต่เค้าไม่เคยเห็น เค้าด่าเราว่า เรามานอนกินมรดกเค้า เราได้ยินคำนี้แล้วเราน้ำตาร่วงเลย เราไม่เคยอยากได้อะไรของเค้าเลย เราไม่เข้าใจแค่เรากลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ ทำไมต้องมาว่าเราขนาดนี้ แล้วแม่สามี กับสามีเราก็ไม่ช่วยอธิบายอะไรให้พ่อสามีฟังเลย ว่าวันๆเราทำอะไรบ้าง ไม่มีใครปกป้องเราเลย เราร้องไห้ในห้องน้ำได้สักพัก เราก็เช็ดน้ำตา ล้างหน้า แล้วพาลูกออกไปแต่งตัว เราคิดว่าเค้าจะจบ แต่ไม่จบค่ะ เค้าบอกเราว่า "ต่อไปนี้ นี่คือคำสั่ง ให้กลับบ้านได้ 2 เดือน 1 ครั้งเท่านั้น ถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่" เราได้ยินเค้าพูดแบบนี้เราร้องไห้ออกมาเลย ทำไม ทำไมเราถึงกลับบ้านตัวเองไม่ได้ พ่อกับแม่เราก็คิดถึงหลาน อยากเล่นกับหลาน เรากลับบ้านเราเองมันผิดมากเลยหรอ?
เรื่องยังไม่จบแค่นี้นะคะ หลังจากวันนั้นเราก็โดนพูดจาแขวะ พูดจาประชดประชันใส่มาตลอด เราสงสารตัวเองมาก ได้แต่ท่องไว้ในใจว่า อดทนเพื่อลูก สู้เพื่อลูก
จนกระทั่งเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา เรากับลูกและสามีออกไปซื้อกับข้าวข้างนอก พอกลับมาถึงบ้านเจอพ่อสามีนั่งอยู่ในห้องรับแขกคนเดียวโดยที่ไม่เปิดแอร์ ลูกเราเห็นว่าไม่ได้เปิดแอร์ เค้าจึงบอกว่า แม่ๆหนูอยากเปิดแอร์ หนูอยากเปิดแอร์เอง แล้วก็ดิ้นๆตามประสาเด็กวัย 2 ขวบกว่า เราเห็นเค้านั่งอยู่เราก็ไม่กล้าเปิด ลูกเราก็ร้องอีกว่า อยากเปิดๆๆๆ แค่นั้นแหล่ะ พ่อสามีก็ตะคอกใส่ลูกเราว่า ไม่เปิดแล้วจะตายมั้ย เราได้ยินแล้วอึ้งไปเลย เค้าพูดแบบนี้กับเด็ก 2 ขวบได้ยังไง เค้าเป็นปู่นะ ดีที่ครั้งนี้สามีเราได้ยินด้วย สามีเราบอกว่าเดี๋ยวจะไปคุยกับพ่อ แต่เราบอกว่าอย่าเลย เดี๋ยวเรื่องมันจะยาว หลังจากเรื่องนั้นผ่านไปไม่กี่วัน ก็เกิดเรื่องขึ้นอีก วันนั้นเรานั่งเล่นอยู่กับลูก 2 คน พ่อสามีเราเดินเอาจานเข้ามาเก็บ เราก็ลุกไปรับมาเพื่อจะเอาเข้าไปล้างในครัว แต่ลูกเราไม่ยอมให้เราไปในครัว ลูกเราก็ร้องตามประสาเด็กอีกตามเคย รู้มั้ยคะว่าพ่อสามีเราพูดว่าอะไร เค้าตะคอกเสียงดังขึ้นมาเลยว่า เอาสันดานเ_ี้ๆ แบบนี้มาจากที่ไหน เป็นเ_ี้ยอะไรของ เดี๋ยวเถอะนะ เราน้ำตาร่วงเลย สงสารลูกมาก ตอนนี้ไม่รู้ว่าต้องอดทนไปเพื่ออะไรแล้ว สับสน อึดอัด ไม่สบายใจเอามากๆเลย มีครอบครัวไหนเป็นแบบนี้บ้างมั้ยคะ?
ที่เราต้องมาแชร์ในห้องนี้ เพราะเราไม่รู้จะระบายกับใคร จะเล่าให้พ่อกับแม่ฟังก็กลัวเค้าจะไม่สบายใจ กลัวว่าจะมีปัญหากันไปใหญ่
ขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกท่านที่สละเวลามาอ่านนะคะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้ามีอะไรผิดพลาดต้องขออภัยด้วยนะคะ แล้วอีกอย่างต้องขอโทษด้วยนะคะที่ใช้คำไม่สุภาพค่ะ