วันนี้เราได้คุยกับคนๆนึงค่ะ เค้าเล่าถึงโอกาสดีๆที่เค้าเคยได้ในหน้าที่การงาน
เค้าทำงานอยู่หน่วยงานรัฐที่หนึ่งเงินเดือนหมื่นเดียว แต่เค้ามีความสามารถเฉพาะทางอยู่อย่างนึงเกี่ยวกับอาชีพที่เค้าทำอยู่ ซึ่งน้อยคนที่จะทำได้
เมื่อบริษัทเอกชนรู้ถึงความสามารถก็มาคุยและอยากให้เค้าไปทำงานด้วย บริษัทยินดีจ้างเดือนละสามหมื่นและยังมีรายรับพิเศษอีกไม่ต่ำกว่าหนึ่งหมื่น
แปลว่าเดือนๆนึงเค้าจะมีรายรับมากกว่าสี่หมื่นบาท แต่บริษัทนั้นอยู่ไกลมาก คนละภาคกับจังหวัดที่เค้าอยู่

แต่สุดท้ายเค้าก็ตัดสินใจปฏิเสธบริษัทนั้นไป  ปัจจุบันเค้าก็ยังทำงานให้หน่วยงานรัฐบาลอยู่
เราก็ถามว่าเค้าเสียดายมากมั้ย เค้าบอกว่าเสียดาย แต่ไม่มากเท่าลูกเมียที่รอเค้าอยู่บ้าน ทุกๆวันเค้าอยู่กับครอบครัวก็มีความสุขดี
เค้าไม่แน่ใจว่าปีๆนึงเค้าจะได้เห็นหน้าลูกเมียถึงสามครั้งมั้ยถ้าไปทำงานที่นั่น

เราฟังแล้วยังเสียดายแทนเค้ามากๆ ถ้าเค้ามีรายได้มากกว่าที่เป็นอยู่สองสามเท่าขนาดนั้น ก็คงซื้อบ้านซื้อรถดีๆได้สบาย
มีเงินให้เมียใช้ มีค่าเทอมให้ลูกยันโต แต่เค้าเลือกที่จะใช้ชีวิตพอเพียง ผ่อนบ้านผ่อนรถไปเรื่อยๆ
แต่เมื่อเทียบกับความสุขในชีวิตประจำวันแล้ว เค้าคงคิดว่าแบบเดิมมันคุ้มกว่า
แต่ถ้าเป็นเราเจอเหตุการณ์แบบนี้ เราก็คิดไม่ออกเหมือนกันค่ะว่าเราจะเลือกความก้าวหน้าหรือครอบครัว