เมื่อก่อนได้ยินบ่อยๆว่า  ธรรมเฟ้อพ้นทุกข์ไม่ได้  ตอนแรกก็สงสัยว่า  
ก็พระธรรมมีมาแต่ไหนแต่ไร    ธรรมมันเฟ้อได้อย่างไร  ........
มาหายสงสัย   ตอนที่เจอกระทู้ของผู้อาวุโสท่านหนึ่ง  
ในกระทู้มีการคุยกันดูตามที่อ้าง    บอกว่าเป็นการคุยกันถีงเรื่องของพระอภิธรรมมัตถสังคหะ    
ฟังแค่ชื่อก็ดูดีมีชั้นวรรณะ   ถ้าได้ฟังเนื้อหา  ไม่ต้องไม่ต้องสาธยายให้มากความ....พระอรหันต์ลอยมาเห็นๆ

ที่ไหนได้เห็นเนื้อหาจริงๆเข้า   อุแม่เจ้า!   นี่เรากำลังอยู่ในดงหิ่งห้อยหรือเปล่านี่
พูดกันแต่ว่า   จิตเกิดจิตดับ   จิตแว่บๆ   ดูไปดูมาทำให้คิดไปว่า   จิตเราเป็นตูดหิ่งห้อยก็ไม่ปาน
เพียงแค่นี่ก็เข้าใจแล้วครับว่า......พระธรรมมัน"เฟ้อ"  เพราะคนไม่ใช่ธรรม

พระสัทธรรมของพุทธองค์  ถ้าเอามาเปรียบกับพระไตรปิฎก   ถ้าเราสามารถเข้าใจพระวินัยและพระสุตตันฯแล้ว
พระอภิธรรมปิฎก   ก็ไม่มีความจำ  แต่ถ้าจะให้พูดถึงความ"เฟ้อ"  มันอยู่ที่เราจะเอามาใช้ประโยชน์อะไรได้
ก็เห็นมีอยู่อย่างเดียวก็คือ   เอาไว้ใช้อธิบายเพิ่มเติมให้ผู้ที่ยังไม่เข้าใจในพระวินัยฯพระสุตตันฯ  
คือเอาไว้เป็นเครื่องมือในการสอนนั้นเอง

แต่ถ้าเราศึกษาธรรมเพื่อตนเองและเข้าใจพระวินัยฯและพระสุตตันฯดีแล้ว   พระอภิธรรมก็ไม่มีความจำเป็น
ถ้าไปสนใจมากๆมันก็เข้าทำนอง"เฟ้อ"

สรุปก็คือถ้าเรารู้และเข้าใจพระวินัยปิฎกและพระสุตตันตปิฏกแล้ว   พระอภิธรรมปิฎกก็ไม่มีความจำเป็น
พระอภิธรรมปิฎกจะจำเป็นก็ต่อเมื่อ  เราจะต้องเป็นครูสอนธรรมผู้อื่นต่อนั้นเอง