เรื่องมันมีอยู่ว่า....
คือผมทำงานเป็นกะครับ วันนั้นทำงานกลางคืนพอเช้ามาก้อมีสังสรรค์พูดคุยระบายปัญหากะเพื่อนฝูงสักหน่อย
ร้านที่กินก้อใต้แมนชั่นนั้นเเหละครับ คืออยู่แม่นชั่นนี้มาหลายปีก้อรู้จักหน้าจักตากันนะเเต่ไม่เคยคุยกะใคร
นอกจากป้าแม่ค้าร้านข้าว เเล้วก้อร้านป้าที่ไปกิน อยู่ตรงกันข้ามกัน กินไปใด้สักชัวโมงประมานกลมกว่าๆ
รู้สึกเฉยๆนะยังไม่เมาเวลาตอนนั้นประมาน11โมงเเล้ว สัก11.30รุ้สึกแล้วแหละว่าเมา ก้อนั้งกินต่อจนเพื่อนอีกคนกลับ12.00
หลังจากนั้น 12.20 ดูจากบันทึกการโทร พี่สาวโทมาครับ นั้นเเหละคือความทรงจำสุดท้าย

หลังจากนี้สิครับ...  คือสิ่งที่ผมกำลังเคลียดอยู่ T_T
ตื่นมา สองทุ่มกว่าๆ สิ่งเเรกที่คิดเลยขึ้นห้องมาใด้ไงใครมาส่งเพราะจำไม่ใด้ว่าเราขึ้นมานอนตอนใหน
ถามป้าแม่บ้านบอกผมขึ้นห้องเอง14.30 ห๊ะ เเล้วสองชัวโมงข่างล่างผมทำอะไรอยู่บ้าง

ต่อไปนี้คือคำบอกเล่าจากเพื่อนที่ไปกินด้วยกันครับ
เพื่อนบอกว่า ผมพุดจาส่งเสียงดังโหวกเหวกโวยวายแถมพูดจาหยาบคายอีก (บอกเลยตัวจริงผมเป็นคนพูดน้อย พูดเเต่อะไรที่มันเป็นสาระเพราะคนที่นั้งทำงานข้างๆเเต่ล่ะคนเก่งๆระดับตัวทอปทั้งนั้นเรื่องพูดจาหยาบคายเนี้ย ไม่มีเลยครับ)
เพื่อนยังบอกอีกว่า ผมกินกับแกล้มยังกะปอปซึ่งหาไม่ใด้แน่ๆในชีวิตจริงสำหรับตัวผม
เพื่อนยังบอกอีกว่าผม ชอบแซวสาวทุกคนที่เดินผ่าน แล้วก้อเยี่ยวข้างทางไม่หลบสาว โอ้ยยเคลียดด
แล้วป้าร้านข้าวก้อตะโกนปรามๆแต่เพื่อนบอกผมยิ่งเสียงดัง เเล้วนั้งหลับไป
พอเห็นสาวเดินมาแล้วผมก้อเดินตามไปบอกกะเพื่อนว่าเด๋วไปส่งน้องเค้าก่อนนะ แล้วผมก้อหายไป

เอาล่ะนะ ที่เพื่อนเล่ามาทั้งหมดผมเริ่มเคลียดล่ะทั้งเรื่องภาพพจน์ คงไม่เหลือแล้วเคลียดมากตอนนี้
แล้วตอนผมเดินขึ้นแมนชั่นผมไปลุ่มล่ามกะผู้หญิงคนนั้นหรือป่าว เฮ่อออออ เคลียด แต่จำอะไรไม่ใด้เลย

**ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนนะ เมายังไงก้อดูเเลตัวเองใด้ ไม่มีสักครั้งที่ต้องให้คนอื่นมาดูเเล

*จะทำอย่างไรไม่ให้เกิดเหตุการแบบนี้อีก
ถ้าผมแก้ปัญหานี้ไม่ใด้ ผมยังกลัวการกินเป็นหมู่คณะมากๆ
คือจริงๆก้อไม่ใด้อยากกินหรอกเเต่กลับห้องไปมันเหงาในวงเหล้ายังมีเพื่อนคุยเหตุผลเเค่นี้เเหละที่กิน

แท็กถูกห้องมั้ยอ่ะ ผิดพลาดขออภัยด้วยนะครับ