พูดคุยเล่นๆ สบายๆนะครับ

นึกเล่นๆว่าในอดีต จะเป็นไปได้ไหมที่เจ้าขุนมูลนาย หรือกวีเอกสักท่านหนึ่งอยากประพันธ์ร้อยกรอง มีบางจุดหาคำลงไม่ได้เลยบัญญัติศัพท์ใหม่ซะเลย คนในสมัยนั้นก็ไม่มีใครกล้าว่า กลายเป็นความสวยงามของภาษาไป

แตกต่างจากสมัยนี้ที่คนคิดศัพท์ใหม่มักจะเป็นวัยรุ่น ทุกคนเลยมองว่าเป็นการใช้ภาษาที่ผิด ทำให้ภาษาวิบัติ


อย่างเช่นคำว่า ราชันย์ ราเชนทร์ นรินทร์ นเรนทร์ ปักษี ปักษา หรือแม้แต่การแต่งเพลงยังมีการสลับคำหน้าหลัง ซึ่งก็ไม่ได้มีใครว่าอะไรเช่น แดนดิน ดินแดน เพียงพอ พอเพียง ฯลฯ

แต่อีกมุมหนึ่งถ้าสก๊อยสมัยนี้จะเปลี่ยนคำว่ายังไงเป็น ยุงงุย บายๆ เป็นบุยๆ ก็คงไม่มีใครมองว่าเป็นความสวยงามของภาษามั้งครับ

คุยเล่นๆครับ