อยากระบาย อยากเล่าให้ทุกคนฟัง ...
เมื่อ 22 มีนาคม รถยนต์เรา(ออกรถมาได้ครบ 1 ปี พอดี) ได้ประสบอุบัติเหตุโดนชนเข้ากลางลำ รถกระเด็นพลิกคว่ำและกระเด็น ข้ามเกาะกลางไปอีกฝั่งนึง ผลจากอุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้เรา สาหัสมาก เป็นตายเท่ากันอยูใน ICU ปอดฉีกทั้ง 2 ข้าง เลือดคลั่งในปอดต้องทำการเจาะปอด ชี่โครงหัก เชิงกรานหัก กระดูกสันหลังเคลื่อน ต้นขาซ้ายเราหักต้องผ่าตัดใส่เหล็กดามเชื่อมถึงเชิงกราน ขาข้างขวาหักถึง 3 จุด ข้อเท้ากระดูกแตกบิดผิดรูป เข่าขวาหัก ต้นขาขวาหัก นี่คือสิ่งที่เราต้องเผชิญในการกระทำของผู้อื่น
เราต้องรอถึงวันที่ 9 เมษายน ถึงจะได้ผ่าตัดใส่เหล็ก เพราะเราต้องรักษาปอดเราให้ดีขึ้นก่อน ดังนั้นทุกๆครั้งที่มีการขยับตัวพลิกเช็ดตัว ใส่แพมเพิร์ส มันคือความทรมานเจ็บปวดเพราะกระดูกต้นขาและเชิงกรานที่หักมันเคลื่อนตลอดเวลา ไม่มีครั้งใดเลยที่เราจะไม่ร้องไห้ ส่วนขาขวายังผ่าไม่ได้ เพราะเราอ่อนแอมาก คุณหมอบอกอันตรายมาก เลยใส่เฝือกตั้งแต่โคนต้นขา จนสุดนิ้วเท้า ตลอดเวลาในห้อง ICU เราต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ มันคือความทุกข์ทรมาน ระบบขับถ่ายเราแย่ เราต้องนอนถ่ายบนเตียงT_T เราไม่สามารถถ่ายเองได้ เราต้องถ่ายโดยการล้วงก้นเป็นเดือนๆ เอานิ้วนี่แหละล้วงเข้าไปในก้นและควักออกมา มันคือความทรมานสุดบรรยาย น้ำหนักเราลงน่าจะถึง 15 กิโลในระยะเวลาไม่ถึงเดือน ทุกคนในครอบครัวต้องเสียใจเพราะสิ่งที่เราเป็น
เรานอนเกือบ 2 เดือน วันทึ่ 16 พฤษภาคม คุณหมอให้ไปพักที่บ้าน เราไปทั้งๆที่ขยับตัวไม่ได้ ไปนอนนิ่งๆที่บ้าน เราต้องจ้างนักกายภาพมาเองที่บ้าน เสียอาทิตย์ละ 1500 ( 3 วัน) กายภาพมันทรมานมากแต่เราต้องทำ เริ่มจากฝึกนั่ง จากคนปกติ เราต้องมาเริ่มฝึกนั่งใหม่
อดน้ำตาไหลไม่ได้เวลาเห็นใครๆเขาเดินกันปกติ ใช้เวลาเกือบๆเดือน กว่าเราจะนั่งได้ จนวันที่ 20 มิถุนายน เราได้ผ่าเฝือก นั่งรถเข็นได้ทางตำรวจจึงได้นัดเจอคู่กรณีครั้งแรก ในวันที่ 22 มิถุนายน
บอกตรงๆว่าเราไม่รู้จะเรียกค่าเสียหายแบบไหน เราเป็นราชการครูขาดงานจนถึงปัจจุบันก็ครบสี่เดือน หลังจากนี้เราต้องลากสังขารไปเซ็นชื่อ เพราะถ้าขาดเกินระเบียบ จะไม่ได้เงินเดือน รถเรา honda jazz ออกได้ 1 ปี ความทุกข์ทรมานที่เราได้รับ ที่สำคัญ คุณหมอแจ้งให้เราทำใจแล้วว่าให้ทำใจว่าเราคงไม่สามารถเดินได้เช่นคนปกติ เว้นแต่ปาฏิหารย์ (T_T) ข้อเท้าขวาเราตอนนี้บิดผิดรูป กระตูกที่แตกก็ไม่สามารถเชื่อมได้ปกติ ณ ปัจจุบันนี้ วันนี้ ตอนนี้ เราไม่สามารถที่จะยืนได้ด้วยตัวเองแม้แต่สักครั้งเดียว ลงพื้นได้เพียงข้างซ้ายที่ด้ามเหล็ก ข้างขวาต้องดูผลอีกที
จนถึงวันที่ 22 มิถุนายน เราก็ไปโรงพัก(โดยรถเข็นส่วนตัว) ประกันฝ่ายคู่กรณีเป็นของบริษัทมิตซุย สุมิโตโม อินชัวรันซ์ ประกันให้เราเรียกค่าเสียหายไป เราเรียกส่วนของรถไป 300,000 บาท (ทุนประกันรถเราอยู่ที่ 500,000 ทางประกันได้นำไปปิดยอดไฟแนนซ์จนหมด) และเรียกค่าสินไหมไป 600,000 บาท และนัดฟังคำตอบอีกทีในวันที่ 20 กรกฏาคม
เมื่อวานวันที่ 20 กรกฎาคม เราได้ไปพบกับฝ่ายคู่กรณี เราก็ยังต้องนั่งรถเข็นเช่นเดิม ประกันเดินเข้ามาแจ้งว่า ทางบริษัทคิดค่าชดเชยให้เรา 50,000 บาท (ห้าหมื่นบาท) ส่วนในส่วนค่ารถเขาไม่พิจารณา ในใจเราโกรธแค้นมาก เลยตัดสินใจจะฟ้องไม่เจรจาต่อ ตอนกลับจากโรงพัก เราขึ้นรถ ในใจเราเครียดมาก เรารู้สึกแย่ แย่มากๆ จนในที่สุด เรากลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้ว เราระเบิดออกมา เหมือนคนบ้า สิ่งที่เราได้รับมันไม่มากพอใช่มั๊ย ....
** ขอบคุณพื้นที่ระบายความทุกข์ในครั้งนี้ค่ะ **
@~ น้ำตามันไหล เมื่อเขาตีค่าชีวิตเราด้วยเงิน 50,000 (ห้าหมื่นบาท)
เมื่อ 22 มีนาคม รถยนต์เรา(ออกรถมาได้ครบ 1 ปี พอดี) ได้ประสบอุบัติเหตุโดนชนเข้ากลางลำ รถกระเด็นพลิกคว่ำและกระเด็น ข้ามเกาะกลางไปอีกฝั่งนึง ผลจากอุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้เรา สาหัสมาก เป็นตายเท่ากันอยูใน ICU ปอดฉีกทั้ง 2 ข้าง เลือดคลั่งในปอดต้องทำการเจาะปอด ชี่โครงหัก เชิงกรานหัก กระดูกสันหลังเคลื่อน ต้นขาซ้ายเราหักต้องผ่าตัดใส่เหล็กดามเชื่อมถึงเชิงกราน ขาข้างขวาหักถึง 3 จุด ข้อเท้ากระดูกแตกบิดผิดรูป เข่าขวาหัก ต้นขาขวาหัก นี่คือสิ่งที่เราต้องเผชิญในการกระทำของผู้อื่น
เราต้องรอถึงวันที่ 9 เมษายน ถึงจะได้ผ่าตัดใส่เหล็ก เพราะเราต้องรักษาปอดเราให้ดีขึ้นก่อน ดังนั้นทุกๆครั้งที่มีการขยับตัวพลิกเช็ดตัว ใส่แพมเพิร์ส มันคือความทรมานเจ็บปวดเพราะกระดูกต้นขาและเชิงกรานที่หักมันเคลื่อนตลอดเวลา ไม่มีครั้งใดเลยที่เราจะไม่ร้องไห้ ส่วนขาขวายังผ่าไม่ได้ เพราะเราอ่อนแอมาก คุณหมอบอกอันตรายมาก เลยใส่เฝือกตั้งแต่โคนต้นขา จนสุดนิ้วเท้า ตลอดเวลาในห้อง ICU เราต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ มันคือความทุกข์ทรมาน ระบบขับถ่ายเราแย่ เราต้องนอนถ่ายบนเตียงT_T เราไม่สามารถถ่ายเองได้ เราต้องถ่ายโดยการล้วงก้นเป็นเดือนๆ เอานิ้วนี่แหละล้วงเข้าไปในก้นและควักออกมา มันคือความทรมานสุดบรรยาย น้ำหนักเราลงน่าจะถึง 15 กิโลในระยะเวลาไม่ถึงเดือน ทุกคนในครอบครัวต้องเสียใจเพราะสิ่งที่เราเป็น
เรานอนเกือบ 2 เดือน วันทึ่ 16 พฤษภาคม คุณหมอให้ไปพักที่บ้าน เราไปทั้งๆที่ขยับตัวไม่ได้ ไปนอนนิ่งๆที่บ้าน เราต้องจ้างนักกายภาพมาเองที่บ้าน เสียอาทิตย์ละ 1500 ( 3 วัน) กายภาพมันทรมานมากแต่เราต้องทำ เริ่มจากฝึกนั่ง จากคนปกติ เราต้องมาเริ่มฝึกนั่งใหม่
อดน้ำตาไหลไม่ได้เวลาเห็นใครๆเขาเดินกันปกติ ใช้เวลาเกือบๆเดือน กว่าเราจะนั่งได้ จนวันที่ 20 มิถุนายน เราได้ผ่าเฝือก นั่งรถเข็นได้ทางตำรวจจึงได้นัดเจอคู่กรณีครั้งแรก ในวันที่ 22 มิถุนายน
บอกตรงๆว่าเราไม่รู้จะเรียกค่าเสียหายแบบไหน เราเป็นราชการครูขาดงานจนถึงปัจจุบันก็ครบสี่เดือน หลังจากนี้เราต้องลากสังขารไปเซ็นชื่อ เพราะถ้าขาดเกินระเบียบ จะไม่ได้เงินเดือน รถเรา honda jazz ออกได้ 1 ปี ความทุกข์ทรมานที่เราได้รับ ที่สำคัญ คุณหมอแจ้งให้เราทำใจแล้วว่าให้ทำใจว่าเราคงไม่สามารถเดินได้เช่นคนปกติ เว้นแต่ปาฏิหารย์ (T_T) ข้อเท้าขวาเราตอนนี้บิดผิดรูป กระตูกที่แตกก็ไม่สามารถเชื่อมได้ปกติ ณ ปัจจุบันนี้ วันนี้ ตอนนี้ เราไม่สามารถที่จะยืนได้ด้วยตัวเองแม้แต่สักครั้งเดียว ลงพื้นได้เพียงข้างซ้ายที่ด้ามเหล็ก ข้างขวาต้องดูผลอีกที
จนถึงวันที่ 22 มิถุนายน เราก็ไปโรงพัก(โดยรถเข็นส่วนตัว) ประกันฝ่ายคู่กรณีเป็นของบริษัทมิตซุย สุมิโตโม อินชัวรันซ์ ประกันให้เราเรียกค่าเสียหายไป เราเรียกส่วนของรถไป 300,000 บาท (ทุนประกันรถเราอยู่ที่ 500,000 ทางประกันได้นำไปปิดยอดไฟแนนซ์จนหมด) และเรียกค่าสินไหมไป 600,000 บาท และนัดฟังคำตอบอีกทีในวันที่ 20 กรกฏาคม
เมื่อวานวันที่ 20 กรกฎาคม เราได้ไปพบกับฝ่ายคู่กรณี เราก็ยังต้องนั่งรถเข็นเช่นเดิม ประกันเดินเข้ามาแจ้งว่า ทางบริษัทคิดค่าชดเชยให้เรา 50,000 บาท (ห้าหมื่นบาท) ส่วนในส่วนค่ารถเขาไม่พิจารณา ในใจเราโกรธแค้นมาก เลยตัดสินใจจะฟ้องไม่เจรจาต่อ ตอนกลับจากโรงพัก เราขึ้นรถ ในใจเราเครียดมาก เรารู้สึกแย่ แย่มากๆ จนในที่สุด เรากลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้ว เราระเบิดออกมา เหมือนคนบ้า สิ่งที่เราได้รับมันไม่มากพอใช่มั๊ย ....
** ขอบคุณพื้นที่ระบายความทุกข์ในครั้งนี้ค่ะ **