เมื่อวาน ผมดูหนังเปาบุ้นจิ้นในยูทูป....ประเทศจีนในสมัยราชวงศ์ซ่ง (ซ่งเหนือ) เปิดศึก
กับแคว้นต้าเหลียว........แคว้นต้าเหลียวได้ส่งทูตมายังประเทศจีน ระหว่างเดินทางเข้า
เมืองหลวง ขบวนของทูต...ได้ไปพบกับขบวนของอำมาตย์หวัง ซึ่งตามธรรมเนียมแล้ว

ทูตต้องหลีกทางให้อำมาตย์....แต่ทูตจากต้าเหลียวไม่ยอมหลีกทางให้กับอำมาตย์หวัง
อำมาตย์หวังไม่อยากมีเรื่อง เลยหลีกทางให้ทูตจากต้าเหลียว...เพราะเกรงว่าจะกระทบ
กับความสัมพันธ์...แต่เปาบุ้นจิ้น (เจ้าเมืองไคฟง) ไม่ยอมและได้บอกอำมาตย์หวังไปว่า

หลีกทางเรื่องเล็ก..แต่ศักดิ์ศรีเรื่องใหญ่ ท่านเป็นถึงอำมาตย์ใหญ่ เป็นตัวแทนแห่งราช
สำนักซ่ง ถ้าวันนี้เรายอมให้เขาหนึ่งคืบ..พวกเหลียวก็จะเอาหนึ่งศอก วันนี้ถอยหนึ่งก้าว
วันหน้าดินแดนต้องเสียหนึ่งผืน เปาบุ้นจิ้นเลยเดินไปบอกให้ทูตจากต้าเหลียวหลีกทาง

ให้อำมาตย์หวัง หากไม่หลีกทางต้องไปรับโทษที่ศาลไคฟง.....ทูตจากต้าเหลียวจึงจำ
ยอมต้องหลีกทางให้แต่โดยดี...เรื่องนี้เป็นที่สรรเสริญกันมากในสมัยนั้น  ><

..................................................................................................................................................
................
เกียรติและศักดิ์ศรีเป็นนามธรรม...ไม่สามารถจับต้องได้ แต่เราก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่า
ไม่มีอยู่จริง..เพราะมันมีอยู่จริงทั้งในสังคมไทย และในต่างประเทศทั่วทุกมุมโลก >ii<

วันนี้อยากถามเพื่อนๆ หน่อยครับ....ว่าเราควร "ปกป้อง" เกียรติและศักด์ศรี......ของเรา
มากน้อยแค่ไหน? (เป็นคำถามปลายเปิดนะครับ..คำตอบไม่มีถูกไม่มีผิด) ขอบคุณครับ