สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิพทุกคนก่อนเลยน่ะครับ นี้คือกระทู้แรกของผมเลย ผมสมัครเว็บนี้มาเพื่อโพ้สกระทู้นี้โดยเฉพาะ คือผมอยากจะมาเล่าเรื่องความรู้สึกดีๆที่ได้เจอมา คือเมื่อวันพฤหัสที่ 17 กรกฎาคม ผมได้ขึ้นBTS สถานีหมอชิต
ประมาณ 17.40-50 โดยประมาณ ผมได้เข้ามาบน BTS ท้ายขบวนแล้วไปยืนอยู่ตรงช่องคั้นที่จะไปอีกโบกี้หนึ่ง อีกฝั่งหนึงมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ ผมก็ไม่ได้สังเกตอะไรจนเธอเงยหน้าขึ้นมา นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่ารักแรกพบ ไม่รู้จักกันแค่เจอกันครั้งแรก ทำไมใจถึงสั่นได้ขนาดนี้ ผมเขินโดยอัตโนมัติ มันทำอะไรไม่ถูกเลยหยิบเพลงมาฟังแก้เขิน แค่หันไปเจอรอยยิ้มของเธอช่างหวานซะเหลือเกิน มองดวงตาคู่นั้นมองแล้วไม่เบื่อ มันสะกดใจผม ผมอมยิ้มตลอดทางจนลงBTS ช่วงเวลานั้นผมก็แกล้งเล่นมือถือเพื่อที่จะได้มองเธอแบบเนียนๆ แต่ไม่รู้ว่าจะเนียนหรือเปล่า ผมมานั่งคิดแล้วก็ฮาตัวเองที่ทำไป แต่ช่วงเวลานั้นผมมีความสุขมากจริงๆมันเป็น20นาทีที่มีค่ามากๆ
ขอบคุณความบังเอิญที่ทำให้เราได้เจอกัน เจอกันอีกครั้งคงเป็นพรหมลิขิต 55555 กลับบ้านมาผมนึกเสียดายเหลือเกินที่ไม่ได้ขอไลน์หรือเข้าไปทำความรู้จัก เพราะความเขินของตัวผมเอง หลังจากวันนั้น ผมขึ้นBTSทุกวันเวลานั้นเป๊ะเลย จากปรกติไม่ได้ขึ้นเลยเพราะวันนั้นผมมีธุระที่ต้องทำเลยได้ขึ้น BTS ที่ผมทำไปผมอยากจะเจอคุณอีกครั้งแต่2วันที่ผ่านมาสุดท้ายก็ไม่เจอ....
ผมมานั่งคิดได้ว่าถึงเราเข้าไปขอไลน์หรือขอช่องทางการติดต่อถึงเขาจะไม่ให้แต่อย่างน้อยเราก็ได้ทำมัน ไม่ใช่มานั่งเสียดายอย่างงี้ เลยฝากผ่านทางนี้ทีน่ะครับ เพราะผมเชื่อว่าsocial media สมัยนี้มันกว้างมากๆ หวังว่าคุณจะเปิดกระทู้นี้มาอ่านเพราะมันเกิดขึ้นได้เพราะคุณจริงๆ
รูปลักษณะเธอผิวขาวผมสั้นประมาณบ่า สีน้ำตาลเข้ม วันนั้นเธอใส่เสื้อลายสก๊อตพื้นสีขาวแดง กางเกงขายาวสีดำ กระเป๋าของเธอเป็นทรงกระเป๋า longchamp Le pliage สีน้ำเงินเข้มหรือสีฟ้าเข้ม เธอคุยโทรศัพท์เสร้จก็หยิบTablet Samsung สีขาว ขึ้นมาเล่น ถ้าใครรู้จักคนที่มีลักษณะอย่างงี้หรือหวังว่าเป็นคุณที่ได้อ่านข้อความนี้จากผม
ฝากบอกเขาว่า ไม่รู้ว่าคุณจะจำผมได้ไหม คนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับคุณผู้ชายมีหนวดใส่เสื้อช๊อปสีเทาเสื้อเปื้อน คราบน้ำมันสะพายเป้adidasสีดำที่ฟังเพลงตลอดทางผมลงก่อนคุณที่ป้ายสยามขอบคุณมากน่ะครับที่ทำให้ผมรู้สึกดีเช่นนี้ ถึงเราจะไม่ได้คุยกันเลยแม้แต่คำเดียว แต่แค่ผมได้มองคุณมันทำให้ผมมีความสุขจริงๆ อย่าหาว่าผมโรคจิตน่ะ 55
ตั้งแต่ผมเลิกกับแฟนเก่ามาประมาณ1ปี ผมไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ทำให้ผมนึกถึงได้เท่านี้มาก่อน นึกถึงแต่รอยยิ้มกับดวงตาคู่นั้น ขอบคุณที่ทำให้หัวใจผมมันมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้งครับ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งน่ะครับ และครั้งนี้ผมจะไม่เขินที่จะเข้าไปคุยกับคุณแน่นอน
รักแรกพบในBTS ช่วยตามหาเธอทีครับ
ประมาณ 17.40-50 โดยประมาณ ผมได้เข้ามาบน BTS ท้ายขบวนแล้วไปยืนอยู่ตรงช่องคั้นที่จะไปอีกโบกี้หนึ่ง อีกฝั่งหนึงมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ ผมก็ไม่ได้สังเกตอะไรจนเธอเงยหน้าขึ้นมา นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่ารักแรกพบ ไม่รู้จักกันแค่เจอกันครั้งแรก ทำไมใจถึงสั่นได้ขนาดนี้ ผมเขินโดยอัตโนมัติ มันทำอะไรไม่ถูกเลยหยิบเพลงมาฟังแก้เขิน แค่หันไปเจอรอยยิ้มของเธอช่างหวานซะเหลือเกิน มองดวงตาคู่นั้นมองแล้วไม่เบื่อ มันสะกดใจผม ผมอมยิ้มตลอดทางจนลงBTS ช่วงเวลานั้นผมก็แกล้งเล่นมือถือเพื่อที่จะได้มองเธอแบบเนียนๆ แต่ไม่รู้ว่าจะเนียนหรือเปล่า ผมมานั่งคิดแล้วก็ฮาตัวเองที่ทำไป แต่ช่วงเวลานั้นผมมีความสุขมากจริงๆมันเป็น20นาทีที่มีค่ามากๆ
ขอบคุณความบังเอิญที่ทำให้เราได้เจอกัน เจอกันอีกครั้งคงเป็นพรหมลิขิต 55555 กลับบ้านมาผมนึกเสียดายเหลือเกินที่ไม่ได้ขอไลน์หรือเข้าไปทำความรู้จัก เพราะความเขินของตัวผมเอง หลังจากวันนั้น ผมขึ้นBTSทุกวันเวลานั้นเป๊ะเลย จากปรกติไม่ได้ขึ้นเลยเพราะวันนั้นผมมีธุระที่ต้องทำเลยได้ขึ้น BTS ที่ผมทำไปผมอยากจะเจอคุณอีกครั้งแต่2วันที่ผ่านมาสุดท้ายก็ไม่เจอ....
ผมมานั่งคิดได้ว่าถึงเราเข้าไปขอไลน์หรือขอช่องทางการติดต่อถึงเขาจะไม่ให้แต่อย่างน้อยเราก็ได้ทำมัน ไม่ใช่มานั่งเสียดายอย่างงี้ เลยฝากผ่านทางนี้ทีน่ะครับ เพราะผมเชื่อว่าsocial media สมัยนี้มันกว้างมากๆ หวังว่าคุณจะเปิดกระทู้นี้มาอ่านเพราะมันเกิดขึ้นได้เพราะคุณจริงๆ
รูปลักษณะเธอผิวขาวผมสั้นประมาณบ่า สีน้ำตาลเข้ม วันนั้นเธอใส่เสื้อลายสก๊อตพื้นสีขาวแดง กางเกงขายาวสีดำ กระเป๋าของเธอเป็นทรงกระเป๋า longchamp Le pliage สีน้ำเงินเข้มหรือสีฟ้าเข้ม เธอคุยโทรศัพท์เสร้จก็หยิบTablet Samsung สีขาว ขึ้นมาเล่น ถ้าใครรู้จักคนที่มีลักษณะอย่างงี้หรือหวังว่าเป็นคุณที่ได้อ่านข้อความนี้จากผม
ฝากบอกเขาว่า ไม่รู้ว่าคุณจะจำผมได้ไหม คนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับคุณผู้ชายมีหนวดใส่เสื้อช๊อปสีเทาเสื้อเปื้อน คราบน้ำมันสะพายเป้adidasสีดำที่ฟังเพลงตลอดทางผมลงก่อนคุณที่ป้ายสยามขอบคุณมากน่ะครับที่ทำให้ผมรู้สึกดีเช่นนี้ ถึงเราจะไม่ได้คุยกันเลยแม้แต่คำเดียว แต่แค่ผมได้มองคุณมันทำให้ผมมีความสุขจริงๆ อย่าหาว่าผมโรคจิตน่ะ 55
ตั้งแต่ผมเลิกกับแฟนเก่ามาประมาณ1ปี ผมไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ทำให้ผมนึกถึงได้เท่านี้มาก่อน นึกถึงแต่รอยยิ้มกับดวงตาคู่นั้น ขอบคุณที่ทำให้หัวใจผมมันมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้งครับ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งน่ะครับ และครั้งนี้ผมจะไม่เขินที่จะเข้าไปคุยกับคุณแน่นอน