ตอนช่วงมัธยมปลาย เคยไปช้อปปิ้งที่ห้างดังแห่งหนึ่งในฝั่งธนฯ ขอย้ำ* "ว่าไปคนเดียวนะคะ"
ตอนนั้นเวลาจะประมาณ ทุ่มกว่าๆแล้วค่ะ จึงคว้าประเป๋าเงินตัวเองมาดูเงิน
"แต่หาเงินเท่าไหร่ก็ไม่เจอ" ซึ่งอาจเป็นเพราะว่ากิน เที่ยว ไม่ดูเงินในกระเป๋าตัวเอง ..ซึ่งตอนนั้นรู้สึกใจเสียแล้ว
และเหมือนเหตุการณ์มันช่างบังเอิญมากกก โทรศัพท์ก็ไม่มีเงิน จะโบกแท๊กซี่แล้วไปจ่ายที่ปลายทางก็กลัวแม่จะรู้ค่ะว่าแอบไปช้อปปิ้งจากที่ไกลๆบ้านมา
อย่าถามว่าตอนนั้นมีบัตร เอทีเอ็มมั้ย ...ดิฉันเป็นแค่เด็กมัธยมในสมัยก่อน แค่มีโทรศัพท์ก็หรูแล้ว (ถึงจะไม่มีเงินในโทรศัพท์ก็เถอะ)
จึงควานหาเศษเงินสักบาท สองบาท เผื่อจะขอความช่วยเหลือจากเพื่อนค่ะ "แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด"
ปรากฎเหรียญบาทหยอดตู้โทรศัพท์สาธารณะไม่เข้า มันไม่ยอมกินเหรียญ หยอดแล้วหล่นมาที่ช่องคืนเงินตลอดเลย
ทั้งถูขอบเหรียญก็แล้ว หยอดเข้าหยอดอีกก็แล้ว เปลี่ยนตู้ก็แล้ว....จึงถอดใจ....แล้วจะกลับบ้านยังไง ใจก็คิด ฉันจะเดินกลับบ้านเหรอ..ไม่ไหวมั้ง..ไกลเกิน
....และในขณะที่สิ้นหวังนั้น ฉันก็หันไปเจอป้อมตำรวจหน้าห้างค่ะ มีตำรวจยืนคุยกันอยู่ประมาณ 3 คน
คิดว่าจะให้ตำรวจไปส่งบ้านดีไหม (555) แต่คงเป็นการรบกวนตำรวจเกินไป
อีกใจก็อยากขอความช่วยเหลือจากตำรวจ อีกใจก็อายค่ะ ..แต่เพื่อจะได้กลับบ้านและแม่จะได้ไม่รู้ว่าเราแอบเที่ยว เอาฟะ!! เป็นไงเป็นกัน
ณ ป้อมตำรวจหน้าห้าง
เรา : พี่ๆ คะ (เดินไปสะกิดตำรวจพร้อมกับทำหน้าหดหู่)
ตำรวจ : มีอะไรหรือเปล่าหนู
เรา : คือว่า...เอิ่ม...หนูไม่มีตังกลับบ้านค่ะ พอดีตังหนูหายเลยกลับบ้านไม่ได้ หนูขอเงินกลับบ้านได้ไหมคะ (ยอมรับว่าโกหกตำรวจว่าเงินหาย 555)
ตำรวจ : แล้วบ้านหนูอยู่ไหนล่ะ
เรา : (บอกบ้านตามความจริง เพราะมันไกลมากก)
(ตำรวจมองหน้ากัน เหมือนไม่ค่อยเชื่อ เราจึงทำหน้าเหมือนว่าถ้าไม่ให้ หนูจะร้องแล้วนะ จากนั้นตำรวจก็ควักเงินมาให้ 50 บาท)
ตำรวจ : อ่ะ 50 บาทพอมั้ย
เรา : (ใจดีสุดชีวิต) พอค่ะพอ โหนรถเมล 2-3 ต่อก็ถึงแล้ว
ตำรวจ : กลับบ้านดีดีนะหนู มันมืดแล้ว
เรา : ค่าาา (หน้าฟินสุดชีวิต รีบวิ่งไปรอรถเมล จนได้กลับบ้าน)
ปล. ถึงเรื่องมันจะผ่านมา 7-8 ปีแล้ว แต่ก็อยากจะขอบพระคุณ พี่ตำรวจ 3 คนนั้น
ถ้าไม่มีพวกพี่ในวันนั้น ..หนูก็อยากเป็นขอทานหน้าห้างก็เป็นได้ 555+ (ก็เว่อร์ไป)
ปล 2. แต่นี่ก็เป็นบทเรียนนะคะ ว่าถ้าเราจะทำอะไร ควรวางแผนการเงินให้ดีก่อน จะได้ไม่ต้องบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น
เคยขอเงินตำรวจกันไหมคะ
ตอนนั้นเวลาจะประมาณ ทุ่มกว่าๆแล้วค่ะ จึงคว้าประเป๋าเงินตัวเองมาดูเงิน
"แต่หาเงินเท่าไหร่ก็ไม่เจอ" ซึ่งอาจเป็นเพราะว่ากิน เที่ยว ไม่ดูเงินในกระเป๋าตัวเอง ..ซึ่งตอนนั้นรู้สึกใจเสียแล้ว
และเหมือนเหตุการณ์มันช่างบังเอิญมากกก โทรศัพท์ก็ไม่มีเงิน จะโบกแท๊กซี่แล้วไปจ่ายที่ปลายทางก็กลัวแม่จะรู้ค่ะว่าแอบไปช้อปปิ้งจากที่ไกลๆบ้านมา
อย่าถามว่าตอนนั้นมีบัตร เอทีเอ็มมั้ย ...ดิฉันเป็นแค่เด็กมัธยมในสมัยก่อน แค่มีโทรศัพท์ก็หรูแล้ว (ถึงจะไม่มีเงินในโทรศัพท์ก็เถอะ)
จึงควานหาเศษเงินสักบาท สองบาท เผื่อจะขอความช่วยเหลือจากเพื่อนค่ะ "แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด"
ปรากฎเหรียญบาทหยอดตู้โทรศัพท์สาธารณะไม่เข้า มันไม่ยอมกินเหรียญ หยอดแล้วหล่นมาที่ช่องคืนเงินตลอดเลย
ทั้งถูขอบเหรียญก็แล้ว หยอดเข้าหยอดอีกก็แล้ว เปลี่ยนตู้ก็แล้ว....จึงถอดใจ....แล้วจะกลับบ้านยังไง ใจก็คิด ฉันจะเดินกลับบ้านเหรอ..ไม่ไหวมั้ง..ไกลเกิน
....และในขณะที่สิ้นหวังนั้น ฉันก็หันไปเจอป้อมตำรวจหน้าห้างค่ะ มีตำรวจยืนคุยกันอยู่ประมาณ 3 คน
คิดว่าจะให้ตำรวจไปส่งบ้านดีไหม (555) แต่คงเป็นการรบกวนตำรวจเกินไป
อีกใจก็อยากขอความช่วยเหลือจากตำรวจ อีกใจก็อายค่ะ ..แต่เพื่อจะได้กลับบ้านและแม่จะได้ไม่รู้ว่าเราแอบเที่ยว เอาฟะ!! เป็นไงเป็นกัน
ณ ป้อมตำรวจหน้าห้าง
เรา : พี่ๆ คะ (เดินไปสะกิดตำรวจพร้อมกับทำหน้าหดหู่)
ตำรวจ : มีอะไรหรือเปล่าหนู
เรา : คือว่า...เอิ่ม...หนูไม่มีตังกลับบ้านค่ะ พอดีตังหนูหายเลยกลับบ้านไม่ได้ หนูขอเงินกลับบ้านได้ไหมคะ (ยอมรับว่าโกหกตำรวจว่าเงินหาย 555)
ตำรวจ : แล้วบ้านหนูอยู่ไหนล่ะ
เรา : (บอกบ้านตามความจริง เพราะมันไกลมากก)
(ตำรวจมองหน้ากัน เหมือนไม่ค่อยเชื่อ เราจึงทำหน้าเหมือนว่าถ้าไม่ให้ หนูจะร้องแล้วนะ จากนั้นตำรวจก็ควักเงินมาให้ 50 บาท)
ตำรวจ : อ่ะ 50 บาทพอมั้ย
เรา : (ใจดีสุดชีวิต) พอค่ะพอ โหนรถเมล 2-3 ต่อก็ถึงแล้ว
ตำรวจ : กลับบ้านดีดีนะหนู มันมืดแล้ว
เรา : ค่าาา (หน้าฟินสุดชีวิต รีบวิ่งไปรอรถเมล จนได้กลับบ้าน)
ปล. ถึงเรื่องมันจะผ่านมา 7-8 ปีแล้ว แต่ก็อยากจะขอบพระคุณ พี่ตำรวจ 3 คนนั้น
ถ้าไม่มีพวกพี่ในวันนั้น ..หนูก็อยากเป็นขอทานหน้าห้างก็เป็นได้ 555+ (ก็เว่อร์ไป)
ปล 2. แต่นี่ก็เป็นบทเรียนนะคะ ว่าถ้าเราจะทำอะไร ควรวางแผนการเงินให้ดีก่อน จะได้ไม่ต้องบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น