วันพฤหัสบดีที่ 17 กรกฎาคม 2557 เวลาประมาณหกโมงเย็นกว่าๆ ที่ผ่านมา
หลังเลิกงาน ผมเดินเรื่อยเปื่อยไปหาที่รอเมล์แถวๆห้างฟอร์จูน เสียบหูฟังเพลงเสียงดังไม่สนใจโลก
ถึงจุดรอข้ามถนนมุมระหว่างฟอร์จูนไปอ่างอามเตอร์ดัม ตรงนั้นล่ะครับ ผมยืนรอข้ามถนน หันซ้ายมาผงะเลยครับ
มีผู้หญิงคนนึงมายืนอยู่ข้างๆอยู่ใกล้มาก ยืนรอข้ามด้วยกัน ใส่เสื้อฟ้าอ่อน กางเกงดำ รองเท้าดำ รวบผมมัดด้านหลัง หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนหนูแฮมสเตอร์(ปรกติผมจะเป็นคนจำลัษณะมนุษย์ที่เจอกันแค่ครั้งเดียวไม่ค่อยได้ บางคนที่ทำงานด้วยกันเจอหน้ามาสองสัปดาห์แล้วก็ยังจำไม่ได้เลย)
ช่วงนั้นรถเลี้ยวซ้ายเยอะมาก ก็ยืนด้วยกันซักพัก ถึงจังหวะข้าม มือขวาผมยกขึ้นขอทางรถ แต่มือซ้ายผมเกือบจะทำเรื่องแล้ว มันเล่นไปแบบออโตเมติค ถ้าตั้งสติไม่ทันนี่คงถึงไม้ถึงมือน้องเขาแน่นอน แต่ยังพอมีสติคิดได้เลยแค่ยั้งมือไว้แค่การกวักนิ้วให้ข้ามไปด้วยกันแบบแมนๆ พอถึงเกาะกลาง ก็หยุดกันอีกรอบ พอตอนข้ามได้ผมก็หันไปมองหน้าน้องเขา แล้วก็ผงกหัว 55555555 ข้ามกันเสร็จผมก็รีบวิ่งจ้ำไปทางป้ายรถเมล์เลย
มันก็แปลกนะครับ ช่วงเวลาประมาณ 2-3 นาทีในการรอข้ามถนนช่วงชั่วโมงเร่งด่วนคนเลิกงาน แต่ไม่เห็นจะมีใครแทรกเข้ามาทำจิตหลุดๆของผมให้ดีขึ้นเลย
มันยังไม่จบแค่นั้นนะครับ
พอถึงป้ายรอ ผมยืนแป๊บนึง หันมาอีกที น้องแกก็ยังอุตส่าห์เดินมารอป้ายเดียวกันอีก เฮ้อ....ก็นึกว่าไปคนละทางกันซะแล้ว แล้วก็รอกันอยู่นั่นล่ะครับ รถเมล์ รถตู้ก็ผ่านกันคันแล้วคันเล่าแทบจะทุกสายที่ผ่านทางนั้น จากคนยืนรอกันเป็นสิบจนเหลืออยู่แค่สองคน แล้วก็มากันเป็นสิบอีกรอบ ไอ้ผมตอนนั้นมันก็เหมือนสมองไม่สั่งการแล้ว คิดไม่ออกว่าจะไปธุระต่อหรอจะกลับบ้าน ได้เดินไปเดินมา บิดซ้ายบิดขวา หาเหลี่ยมแอบมองน้องแก แต่พอน้องแกหันมาจะสบตากัน ก็ดันไม่กล้ามองต่อ(จิตไปมั้ยครับเนี่ย) เป็นแบบนั้นอยู่น่าจะเกินครึ่งชั่วโมงได้ และแล้ว ปอ.168 ที่ผมว่ามันผ่านมาน่าจะเป็นคันที่ 3-4 แล้วมั้งมาจอดอีกคัน น้องแกก็เดินขึ้นรถไป ไอ้ผมก็อยากจะวิ่งตามขึ้นไปนะครับ แต่เหมือนขามันตาย 55555
ได้แต่มองดูน้องแกเดินขึ้นรถไปได้นั่งบนที่นั่งตรงข้ามประตูพอดี
ภาพสุดท้ายที่เห็น อันนี้ไม่รู้ผมหลอนไปเองรึเปล่า ตอนที่น้องแกนั่งแล้ว หันมองมาที่ผมแล้วก็ยิ้มให้พร้อมกับประตูรถเมล์ที่ปิดลง ซึ่งตอนนี้มันยังเป็นภาพสโลว์ติดในหัวผมอยู่เลยครับ
ผมคงไม่ได้คิดว่าจะมีปาฏิหาริย์อะไรที่จะทำให้เจอเขาอีกครั้งหรอกครับ
ความหวังทุกอย่างมันได้ปิดไปพร้อมกับประตูระบบไฮดรอริกของรถปรับอากาศสาย 168 ไปแล้ว
แค่อยากจะบอกว่า วันๆหนึ่ง เราเจอคนเป็นร้อยเป็นพัน แต่ถ้ามีซักวันที่ได้เจอใครซักคนที่สะกิดดวงใจดวงน้อยๆผ่านมาแล้ว ให้ผ่านไป มันก็จบไปแค่นั้นล่ะครับก็ต้องเซ็งไปเหมือนๆผมนี่แหล่ะ(แต่พวกเจอใครเอะอะบอกใช่ๆๆ จีบแหลก อันนี้ก็ไม่ไหวครับ เก็บไว้ให้คนอย่างพวกตรูบ้างเถิดหนา)
สุดท้ายนี้ก็ยังแอบซุกความหวังเล็กๆไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกซักครั้ง ภาพสุดท้ายที่น้องยิ้มมาให้ผมไม่ได้มโนไปเอง หรือน้องแกมีโอกาสได้มานั่งอ่านกระทู้นี้บ้างก็คงจะดี
จากใจจริง ของผู้ชายรูปไมหล่อ บุคลิกดูถ่อยๆ และไม่ชอบเข้าสังคม คนนี้....
กราบสวัสดี.....
ประกาศหาผู้หญิงที่เจอกันแถวฟอร์จูนทาวน์เมือวันพฤหัสที่ผ่านมา
หลังเลิกงาน ผมเดินเรื่อยเปื่อยไปหาที่รอเมล์แถวๆห้างฟอร์จูน เสียบหูฟังเพลงเสียงดังไม่สนใจโลก
ถึงจุดรอข้ามถนนมุมระหว่างฟอร์จูนไปอ่างอามเตอร์ดัม ตรงนั้นล่ะครับ ผมยืนรอข้ามถนน หันซ้ายมาผงะเลยครับ
มีผู้หญิงคนนึงมายืนอยู่ข้างๆอยู่ใกล้มาก ยืนรอข้ามด้วยกัน ใส่เสื้อฟ้าอ่อน กางเกงดำ รองเท้าดำ รวบผมมัดด้านหลัง หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนหนูแฮมสเตอร์(ปรกติผมจะเป็นคนจำลัษณะมนุษย์ที่เจอกันแค่ครั้งเดียวไม่ค่อยได้ บางคนที่ทำงานด้วยกันเจอหน้ามาสองสัปดาห์แล้วก็ยังจำไม่ได้เลย)
ช่วงนั้นรถเลี้ยวซ้ายเยอะมาก ก็ยืนด้วยกันซักพัก ถึงจังหวะข้าม มือขวาผมยกขึ้นขอทางรถ แต่มือซ้ายผมเกือบจะทำเรื่องแล้ว มันเล่นไปแบบออโตเมติค ถ้าตั้งสติไม่ทันนี่คงถึงไม้ถึงมือน้องเขาแน่นอน แต่ยังพอมีสติคิดได้เลยแค่ยั้งมือไว้แค่การกวักนิ้วให้ข้ามไปด้วยกันแบบแมนๆ พอถึงเกาะกลาง ก็หยุดกันอีกรอบ พอตอนข้ามได้ผมก็หันไปมองหน้าน้องเขา แล้วก็ผงกหัว 55555555 ข้ามกันเสร็จผมก็รีบวิ่งจ้ำไปทางป้ายรถเมล์เลย
มันก็แปลกนะครับ ช่วงเวลาประมาณ 2-3 นาทีในการรอข้ามถนนช่วงชั่วโมงเร่งด่วนคนเลิกงาน แต่ไม่เห็นจะมีใครแทรกเข้ามาทำจิตหลุดๆของผมให้ดีขึ้นเลย
มันยังไม่จบแค่นั้นนะครับ
พอถึงป้ายรอ ผมยืนแป๊บนึง หันมาอีกที น้องแกก็ยังอุตส่าห์เดินมารอป้ายเดียวกันอีก เฮ้อ....ก็นึกว่าไปคนละทางกันซะแล้ว แล้วก็รอกันอยู่นั่นล่ะครับ รถเมล์ รถตู้ก็ผ่านกันคันแล้วคันเล่าแทบจะทุกสายที่ผ่านทางนั้น จากคนยืนรอกันเป็นสิบจนเหลืออยู่แค่สองคน แล้วก็มากันเป็นสิบอีกรอบ ไอ้ผมตอนนั้นมันก็เหมือนสมองไม่สั่งการแล้ว คิดไม่ออกว่าจะไปธุระต่อหรอจะกลับบ้าน ได้เดินไปเดินมา บิดซ้ายบิดขวา หาเหลี่ยมแอบมองน้องแก แต่พอน้องแกหันมาจะสบตากัน ก็ดันไม่กล้ามองต่อ(จิตไปมั้ยครับเนี่ย) เป็นแบบนั้นอยู่น่าจะเกินครึ่งชั่วโมงได้ และแล้ว ปอ.168 ที่ผมว่ามันผ่านมาน่าจะเป็นคันที่ 3-4 แล้วมั้งมาจอดอีกคัน น้องแกก็เดินขึ้นรถไป ไอ้ผมก็อยากจะวิ่งตามขึ้นไปนะครับ แต่เหมือนขามันตาย 55555
ได้แต่มองดูน้องแกเดินขึ้นรถไปได้นั่งบนที่นั่งตรงข้ามประตูพอดี
ภาพสุดท้ายที่เห็น อันนี้ไม่รู้ผมหลอนไปเองรึเปล่า ตอนที่น้องแกนั่งแล้ว หันมองมาที่ผมแล้วก็ยิ้มให้พร้อมกับประตูรถเมล์ที่ปิดลง ซึ่งตอนนี้มันยังเป็นภาพสโลว์ติดในหัวผมอยู่เลยครับ
ผมคงไม่ได้คิดว่าจะมีปาฏิหาริย์อะไรที่จะทำให้เจอเขาอีกครั้งหรอกครับ
ความหวังทุกอย่างมันได้ปิดไปพร้อมกับประตูระบบไฮดรอริกของรถปรับอากาศสาย 168 ไปแล้ว
แค่อยากจะบอกว่า วันๆหนึ่ง เราเจอคนเป็นร้อยเป็นพัน แต่ถ้ามีซักวันที่ได้เจอใครซักคนที่สะกิดดวงใจดวงน้อยๆผ่านมาแล้ว ให้ผ่านไป มันก็จบไปแค่นั้นล่ะครับก็ต้องเซ็งไปเหมือนๆผมนี่แหล่ะ(แต่พวกเจอใครเอะอะบอกใช่ๆๆ จีบแหลก อันนี้ก็ไม่ไหวครับ เก็บไว้ให้คนอย่างพวกตรูบ้างเถิดหนา)
สุดท้ายนี้ก็ยังแอบซุกความหวังเล็กๆไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกซักครั้ง ภาพสุดท้ายที่น้องยิ้มมาให้ผมไม่ได้มโนไปเอง หรือน้องแกมีโอกาสได้มานั่งอ่านกระทู้นี้บ้างก็คงจะดี
จากใจจริง ของผู้ชายรูปไมหล่อ บุคลิกดูถ่อยๆ และไม่ชอบเข้าสังคม คนนี้....
กราบสวัสดี.....