Small movie, big play!

หนังเล็กๆ แต่เล่นใหญ่ได้หนุกจัง
ชอบพี่มาร์ก รัฟฟาโล่ รั่วๆ บ้าๆ ฮาๆดี
นึกถึงเพื่อนศิลปนิเทศ รั่วๆ ฮาๆ ล้นๆ
คนดนตรีนี่มันเหมือนกันทั้งโลกเลย

เพลงเพราะๆ หนังขำๆ พระเอกแก่รั่วๆ (แต่ดูดี)
นางเอกสวยๆ เอามาทำซะเชยหมด แต่มันโคตรเหมือนคนจริง
ลูกสาวคุณพี่มาร์กเล่นเป็นสก๊อยน้อยๆ ใส่กางเกงขาสั้นโชว์สิวที่ตูด
ไปๆมาๆ หลังๆได้พี่นางเอกเกรตต้ามาโค๊ชใหม่
น้องนางเลยเปลี่ยนลุคเป็นวินเทจ
ดูไฮโซ มีคลาสน่ารักขึ้นเยอะเลย
ยิ่งฉากโซโล่กีตาร์ แม่ม.... ผู้หญิงอะไรวะ โคตรเท่ห์เลย

นักดนตรีแต่ละคน เรียกได้ว่าสุดตับ สุดตีนจริงๆ
เชลโล่ ไวโอลิน กีตาร์ เปียโน กลอง
เหมือนยอดมนุษย์แปลกๆ จากสวนสัตว์ โรงบาลบ้า
แต่มาอยู่ด้วยกันแล้วมันโคตรๆ

ดูๆไปสักพัก อ้าวววว
จบแระ เหรอวะ ง่ายๆแบบเนี้ยน่ะ
ตอนจบไม่แฮปปี้ endingนะ
แต่ก็นั่นแหละ น้ำตาผมหยดมาไม่รู้ตัว 1 แหมะ
ส่วนผู้หญิงข้างๆ ใครไม่รู้ เอามือปาดน้ำตาป้อยๆ
ข้างๆผมมีผู้หญิงมาคนเดียว นั่งประกบผมคนละข้างเลย อิอิ

ใครรู้ตัวเอง อาร์ทตัวแม่ ต้องดู ห้ามพลาดเด็ดขาด

หนังเล็ก เหมือนไม่มีอะไร เพลงเพราะ
ดูไปโอบอุ้มอารมณ์เราไปตลอด
ดูจบ ยิ้มทั้งน้ำตา


“ผมชอบดนตรี ตรงที่มันเปลี่ยนเรื่องธรรมดา สิ่งรอบตัว ให้น่าสนใจได้” แดน