โคลงสี่สุภาพ

....ใคร ใช่ญาติจากแคว้น......แดนไกล
ใคร ชุบจิตแจ่มใส................เมื่อเศร้า
ใคร ให้แห่งพักใจ................ยามตก...ต่ำเฮย
ใคร ร่างเหลือเพียงเถ้า..........ร่ำเฝ้าอวยพร.............(** เฝ้าร่ำ)

วสันตดิลกฉันท์ ๑๔

...ใช่ญาติวงศ(ะ)มน(ะ)ให้...........สละได้สกนธ์กาย
ชุบชีพ(ะ)พร้อมจิต(ะ)สบาย.........นิรโศกสลายเข็ญ
...ให้แห่ง ณ พักภยขย้ำ..............ละถลำลุรอดเย็น
ตกต่ำระกำพละกระเซ็น...............ดุจ(ะ)เทพทลายพลัน
...แม้ร่างจะจากมตะละล่วง..........จิต(ะ)ห่วงมิเหหัน
เฝ้าร่ำ ธ อวยพระสิริครัน..............สุข(ะ)สันต์นิรันดร

มต-, มตะ [มะตะ-] ก. ตายแล้ว. (ป.; ส. มฺฤต).

** เคยอ่านพบใน "มติชน สุดสัปดาห์" (ลืมจดฉบับที่ มาครับ)
มีผู้เสนอให้เรียก การสลับตำแหน่ง เอกโท วรรคท้ายสุด เป็น โทเอก (เฝ้าร่ำ)
ให้ชื่อว่า "โคลงสี่โสภา"  
ผู้เขียนได้อธิบายเหตุผล(ยาว ๆ ฟังดูดี)ว่า น่าถือเป็นโคลงอีกแบบหนึ่งได้
พบอีก ใน "มติชน สุดสัปดาห์" ๘-๑๔ มิถุนายน ๒๕๕๕ ฉบับที่ ๑๖๖๐ หน้า ๖