เห็นใจคุณแม่นะคะ

เล่าของเรานะคะ  เราเองตอนเรียนจบใหม่ๆ อายุ21
เรากลับไปอยู่บ้าน  ช่วยแม่ทำงานบ้าง แต่ติดเกมส์มาก  ว่างๆถึงจะส่งใบสมัครงานบ้าง (แบบไม่จริงจัง)
เพราะเรารู้สึกว่า ชีวิตก็สุขสบายดี มีกินมีใช้ ไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไร เล่นเกมส์สนุกสุดแล้ว
ช่วงนั้นติดเกมส์กับติดแชทนิดนึง นอนดึกทุกวันไม่ดูแลตัวเอง ไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย

ผ่านมาประมาณ 2 เดือน
แม่พาไปนั่งคุย สองคน
บอกเราทั้งน้ำตาว่า  
" รู้มั้ย เห็นเราทำตัวแบบนี้แม่เสียใจมากนะ พ่อเองก็เสียใจ
ที่ลูกไม่รู้จักยืนด้วยลำแข้งของตนเอง  
แม่ส่งเสียให้เรียนไปตั้งมากมาย หวังว่าลูกจะเก่งและช่วยตัวเองได้บ้าง
แต่กลับมานั่งจมอยู่กับบ้านอย่างงี้หรือ

อยากเป็นแบบนี้ไปจนตายหรือ

พ่อแอบไปร้องไห้รู้มั้ย

เอาเวลาไปคิดให้ดีนะ  อนาคตทั้งชีวิตจะทำอะไร"

แล้วแม่ก็ร้องไห้
คำพูดแม่ หน้าของแม่เรายังไม่เคยลืมเลยจนวันนี้
เราออกมาอยู่กรุงเทพ กับญาติที่ไม่สนิท
หางานทำเอง
นั่งรถเมย์เอง
ทำทุกอย่างเอง
ทุกอย่างใหม่หมดสำหรับเรา แต่เราก็เริ่มทำมัน เพราะคำพูดแม่
เรายังเล่นเกมส์อยู่บ้าง แต่ก็เล่นแก้เบื่อ จนสักพัก ก็เลิกไป (ไม่ค่อยอยากเล่นเพราะจะนึกถึงหน้าแม่)

ตอนนี้เราอายุพอๆกับลูก จขกท.
ก็ยังเล่นเกมส์อยู่นะเพื่อผ่อนคลาย แต่ก็ทำงานเป็นหลัก ทำกิจการของตนเอง
งานที่เรารัก มันทำให้เราสนุกกับมันมากกว่าเกมส์ซะอีกค่ะ
(ตอนนี้ก็แอบดีใจนะ ที่ในที่สุดเราก็หลุดจากบ่วงความขี้เกียจซักที)

เรื่องแฟนในเกมส์ นี่แล้วแต่ดวงค่ะ
เราก็เคยมี แต่ไม่เวิร์คค่ะ  
คนดีๆ เค้าไม่นั่งเล่นเกมส์กันจนมาหาแฟนได้หรอก
สุดท้ายเมื่อเรามาทำงานจริงๆจังๆ
แฟนคนนั้นคุยกับเราไม่รู้เรื่องล่ะ  กลายเป็นเหมือนอยู่คนละโลก ก็เลิกกันไป

เอาใจช่วยคุณแม่นะคะ
มีวิธีหลายอย่างมาก  จับจุดลูกสาวให้ได้แล้วลองใช้วิธีต่างๆดู
มันต้องได้ผลซักวิธีค่ะ
สู้ๆๆๆ

วิธีแก้มันง่ายๆ แต่เชื่อว่าคุณทำไม่ได้หรอก ไม่งั้นคงไม่เป็นปัญหามาจนถึงตอนนี้

แค่เลิกให้เงินโดยเด็ดขาด ถ้าคนมันจะอดตายเมื่อไหร่ เดี๋ยวก็ดิ้นรนหางานทำเอง ห้ามบอกว่าหางานไม่ได้ด้วยนะ งานเซเว่น โรงงาน แม่บ้าน จะได้เงินน้อยแค่ไหนก็ต้องทำ เชื่อเถอะไม่มีใครยอมอดตายหรอก