เราเพิ่งคบกับผู้ชายคนนึง รู้จักกัน สองสามปีได้ สองปีแรกเราไม่เคยสนใจเค้าเลย แม้เค้าจะจีบ จะพยายามทุกๆอย่าง แต่ตอนนั้นเราคบอีกคน  เลยเฉยๆ จนเลิกกับคนนั้น  พอช่วงต้นปี เลยได้กลับมาคุยกันอีก เพราะเค้าก็ไม่เคยหายไป ยังพยายามติดต่อเราเสมอ  ก็ลองให้โอกาสเค้าดู ก็ดูแลเราดีนะ ดีทุกๆอย่าง เท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำให้ได้ ตามใจ  โทรตามเราสม่ำเสมอ ไลน์หาตลอดถ้าเค้าว่าง เราเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเค้าเลย ถ้าเพื่อนเค้าชวนไปไหน ก็จะพาเราไปด้วยเสมอ หรือถ้ามีเวลาว่าง ก็พาเราไปเที่ยวต่างจังหวัดกันบ่อยๆ พากินข้าว ดูหนัง ตามประสา

เข้าเรื่องเลย เรายอมรับว่าด้วยความที่เค้าตามใจ อะไรนิดๆน่อยก็ยอม หรือบางอย่างที่งี่เง่าๆมากๆเค้าก็ยอม อาจจะบ่นบ้าง แต่ก็ไม่เคยโกรธเราจริงๆ ทำให้เราหลงระเริง เป้นคนเอาแต่ใจยิ่งกว่าเดิม คิดว่าตัวเองเหนือกว่า ชอบพูดจาเหน็บเค้า ทะเลาะกันเราก็จะพูดแรง แบบบางเรื่องมันเล็กมากๆ อย่างวันนั้นเค้ามีติวกับเพื่อน แต่บอกเราว่าจะมารับที่มหาลัย เราเลยไม่ขับรถไป แต่ให้เค้าแวะรับ แล้วส่ง พอเลิกเรียน เราโทหาให้เค้ามารับ แล้วเค้ามาไม่ได้ แบตเราก็หมด เลยนั่งแทกซี่กลับ ซึ่งเราป่วยซึมเศร้าอยู่แล้ว มันเลยหนัก น้อยใจว่าเค้าเหนเพื่อนดีกว่าหรอ แวะรับแป๊บเดียวเอง ทำไมไม่ได้แล้วบอกทำไมจะมารับ คือพอถึงห้อง ชาตแบต เค้าก็โทมาว่าเรา ทำไมไม่รับโทสัพ จะให้รับตึกไหน บลาๆ เราเลยบอกว่ากลับมาแล้ว เดินกลับห้อง คือพูดโกหกให้เค้ารุสึกผิด แต่เค้ากลับว่าเรา ว่าจะไปรับอยู่นะ แต่โทหาไม่ติด แต่จะไปช้าหน่อย ประมานว่าเราผิดที่ไม่รับโทสัพ กลายเปนเรื่องใหญ่ เราทะเลาะกันรุนแรงมากๆ จนเราหลุดปาก ว่าเค้าโกหก เรื่องแค่นี้ก้ทำไม่ได้ ไม่มีผู้หญิงที่ไหนเอาทำพันธ์ แน่ๆ แล้วก็ตัดสายเราไป แต่ก็พออีกวัน เราคิดได้ก็ชวนเค้ากินข้าวเหมือนเดิม ทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น เค้าเองด้วยความที่รักเรามานานมั้ง  ก้ยอมมาหา มารับไปกินข้าวแบบเดิม แต่รอยร้าวมันเริ่มจากตรงนี้

หลายๆเหตการณ์ที่เราหลุด ลืมตัว ลืมคิดถึงจิดใจเค้า เรื่องเล็กๆน้อย เราบอกเลิกเสมอ และแต่ละประโยค มันรุนแรง เพราะเราเคยทำกับคนเก่าๆ เค้าก็ไม่ว่าอะไร ไม่ถือ เพราะคนพวกนั้น รุ้เบื้องลึกว่าเราป่วยซึมเศร้า เรียกร้องความสนใจเฉยๆ ไม่ได้พูดจริงจัง แต่แฟนคนนี้เค้าก็พอรู้นะ ว่าเราไม่ปกติทางอารมณ์
แต่เค้ากลับคิดจริง แต่เราก็พูดแรงจริงๆนั้นแหละ ไล่บ้างแหละ บอกเลิกก็บอกว่าเลิกจริง เลิกถาวร ตลอดชีวิตจะไม่คุยด้วย แม้ว่าเค้าจะต่อรอง ว่าอย่าทำแบบนี้ คุยเป็นเพื่อนกันก็ได้ อย่าโกรธถึงขั้นไม่คุยเลย ตอนสองปีก่อนเราเคยโกรธแล้วไม่คุย มองเค้าไม่ต่างจากหิน เดินหนีตลอด จนมาใจอ่อนช่วงต้นปี

แต่พอเค้ายอมเลิกจริงๆ เรากลับเศร้า เสียใจ รู้สึกผิด  จนกลับไปปรับความเข้าใจกับเค้า แต่เค้าก็ไม่รับโทสัพ ไลนเราเป็นคนลบ แล้วจำไอดีเค้าไม่ได้ เลยได้แต่โท เฟสก็ไม่แอด เพราะเฟสเรามีญาติผู้ใหญ่เยอะ เลยไม่แอด ไม่อยากให้รุ้  เราเลยเอาเครื่องแม่เมมเบอเค้า แล้วไลนก็ขึ้น เลยบอกให้ยกเลิกบล็อกซะ พอเค้ายกเลิก เราเลยได้โทคุย ปรับความเข้าใจ เค้าก็ระบายออกมาว่าเค้าเหนื่อยที่เราเป็นแบบนี้ เค้าทำอะไรก็ผิด เรื่องเล็กกลายเป็นใหญ่ทุกเรื่อง เค้าก็บอกให้เราห่างๆดูก่อน เราก็ขอโทษ แต่เค้าก็ยังนิ่ง จากที่เคยโทหา ติดตามเรา กลายเป็นเราที่ต้องตามเค้า แต่เราโชกโชนเรื่องนี้มาพอสมควร 55 เลยไม่ตามเค้ามาก เค้าก็โทรกลับมาเอง แต่ก็ยังตึงๆอยู่

ถามค่ะ ขอโทษแล้วยังไม่หายอีกหรอคะ ต้องทำยังไงอีกอ่ะ เราเป็นคนไม่โทรจิก ไม่รับสายนึง เราก็ไม่โทรแล้ว คือก็ไม่อยากเลิก เค้าก็ดี แต่เราเองที่แย่ เราก็ขอโทษแล้วนะ หรือเค้าอยากเลิกจริงๆ พอถามเค้าก็บอกลองห่างดูก่อน เค้าบอกเค้าเสียใจ เราทำพังไปหมดแล้ว หรือเราจะนิ่งบ้าง คือตอนนี้เราทำอะไรก็ดูผิดไปหมด เหมือนเค้าจะเอาคืน อย่างเราโทไป ก็ว่าเรา ว่าเค้าขับรถอยุ๋ อะไรนักหนา พูดเสียงดุๆใส่ เราก็เลยวาง นั่งร้องไห้ สักพักเค้าก็โทรกลับมา ว่ามีอะไร พูดเสียงอ่อนลง เลยได้คุยสักพัก เค้าก็วางเพราะต้องทำธุระต่อ

เราคิดง่ายไป ว่าแค่ขอโทษก็คงหาย เค้าก็ยอมคุย แต่เราต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เราเริ่มเข้าใจแล้ว ว่าที่ผ่านมาเค้าคงเหนือ่ยมากๆ กับการละลายน้ำแข็งในใจเรา พอละลายได้สำเร็จ เค้ากลับเฉยชา เหมือนได้ทุกอย่างแล้วด้วยมั้ง เราควรยื้อความสัมพันธ์นัไหมอะ แต่เค้าก็ยอมคุยนะ ชวนไปไหนก็ยังตอบเออ ยังอยากไปกับเรา พอเราถามว่าจะเลิกจริงๆไหม ถ้าเลิกจริงๆ เราจะไม่คุยอีก เค้าก็รู้ไง ว่าถ้าเลิก เราไม่คุยจริงๆ แม้ว่าจะให้เพื่อนมาช่วยคุย เพราะเราเคยทำมาแล้ว เค้าเลยบอก ว่าก็ลองไปคิด ปรับปรุงตัวเองดู

อันนี้เพิ่งจะสองวันที่เค้าโกรธเราขนาดนี้ ไม่แอดไลน์คืน ปกติวันเดียวก็แอดคืนแล้ว โทรหาเราเหมือนเดิมแล้ว คือเราสับสน ว่าเค้าจะกลับมาจริงๆไหม หรือแค่กั๊กเราไว้ก่อน เพราะเรามีคนเข้าหาเยอะ ถ้าพูดว่าเลิกเลย เราไปแน่ๆ อาจจะลองคุยคนใหม่ไปเลย เค้าเลยพูดแบบนี้ใช่ไหมคะ

ทำยังไงดี เราควรอยู่เฉยๆไปก่อน หรือต้องโทหาเค้าอีก มันก็ไม่ใช่นิสัยเรา ที่ต้องโทรก่อน เราไม่รู้จะเริ่มยังไง กลัวเค้ารำคาน  แต่เค้าก็หลุดประโยคนึงว่าเรา ก็สวยนี่ หาใหม่ไม่ยากไม่ใช่หรอ เราด้วยความปากจัด ก็บอกเค้า ว่าแน่นอน ก็กำลังคุยๆคนใหม่อยุ่ แต่พอคิดได้ ว่าหลุดปากพูดประชด เลยบอกเค้าว่าเราให้โอกาสเค้าก่อน แต่เค้าก็เงียบๆ ถามคำตอบคำ จนวางสาย  ปวดหัวค่ะ ที่ผ่านมาเราถือฐิทิ เลิกคนนี้ มีคนใหม่เลย แม้จะไม่ได้คบจริงจัง ไม่ค่อยแคร์ แต่สุดท้ายก็เดิมๆ ไม่เค้าเบื่อเรา เราก็เบื่อเค้า หรือเลิกเพราะ ต่างฝ่ายต่างมีคนเข้าหา ระแวง ทะเลาะ เป็นวังวนที่น่าเบื่อ เราเลยอยากหยุดที่คนนี้ เพราะเทียบดูแล้ว เค้าดีกับเรามากจริงๆ เราไม่อยากกลับไปวงจรเดิม เราเริ่มอิ่มตัวกับเรื่องพวกนี้แล้ว เลยอยากขอโทษ เผื่อจะเริ่มกันใหม่ได้ ไม่อยากทำพัง แล้วทิ้ง มีใหม่ เริ่มศึกษาคนใหม่ บางทีมันก็เดิมๆ มุขซ้ำๆ ร้านข้าวเดิมๆ ห้างเดิม โรงหนังที่เดิม แค่เปลี่ยนคน มันกลายเป็นเรื่องที่ไม่ซึ้งอะไรสำหรับเราแล้ว
เลยไม่อยากเริ่มใหม่ เราเหนื่อยอ่ะ แม้ว่าจะมีคนที่รอเข้ามา รอวันที่เราเลิกกับคนนี้แต่ก็วงจรเดิม แฟนคนนี้ก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ลึกๆเค้าก็รอเราเลิกกับแฟนคนก่อน คือรอจนเราเลิกคุยไป สามสี่คนเลย ตื้อจนได้อ่ะ เราเลยคิดว่ามันซึ้งนะ ไม่อยากจบง่ายๆ แต่เราขอโทษไปแล้ว ก็ยังนิ่ง ยังเย็นชากับเรา เราไม่รู้จริงๆต้องทำยังไง เพราะที่ผ่านมา ก็ไม่ค่อยง้อใคร แต่อยากปรับปรุงตัว คบใครได้นานๆบ้าง

(เราไม่อยากให้ใครรักเราเพราะภายนอก หรือเรื่องหน้าตา ก็ไม่ได้สวยอะไรมาก แต่เราเป็นคนตัวเล็ก เลยเป็นสเปกของหลายๆคนแหละมั้ง เราเลยนิสัยไม่ค่อยดี เพราะอยากรู้  อยากพิสูจน์ อยากลองใจคน ว่า ถ้าเรานิสัยไม่ดี ยังจะอยากคบเราอยู่ไหม ถ้านิสัยแย่มากๆ  แต่เค้าก็รักเรา มีอยู่จริงๆไหม เป็นความคิดที่แย่มาก 55555 แต่ก็พิสูจน์ได้จริงๆ ว่าคนนี้ไม่หายไปเลย ทั้งๆเราแย่มากช่วงแรกๆ คุยให้ความหวัง ว่าจะเลิกกับคนเก่า แต่ก็ไม่เลิก แต่เค้าก็ยังรอเรา จนวันนึงเราไม่มีใคร เค้าก็เข้ามาอีกรอบ ) เราจะเลิกนิสัยนี้ เรื่องพิสูจน์คน คงต้องให้เวลา แต่ยอมรับว่า ผู้ชายส่วนใหญ่ที่เข้ามา เหมือนชอบแค่ภายนอก เวลาไปหาเพื่อน ก็ชอบพาเราไปด้วย ซึ่งไม่รู้จะพาไปทำไม ไปเราก็นั่งเล่นทอสัพ แทบไม่คุยกับเพื่อนๆเค้า ชอบถ่ายรุปคู่ แต่เราไม่ชอบถ่าย เราไม่ชอบเปิดเผย