เกรินกันสักนิส..เราเป็นเด็กบ้านนอกคะ..จบม.6ก็หนีออกจากบ้านไม่ได้ใจแตกนะแต่เรื่องมันยาว..
ก็ส่งเสียชีวิตตัวเองหลังกลับไปติดค่อที่บ้านก็มีที่บ้านช่วยบ้าง..ส่งเสียตัวเองยังไงก็เริ่มจากทำงาน
เป็นเด็กเสริฟร้านเหล้ากินนอนที่นั้นโชคดีเจ้าของร้านใจดีจนได้ทำพีอาร์หน้าร้านแต่ยังแอบไปเสริฟหาติปประจำ..
และก้าวเข้าสู่เลาท์เป็นบาร์เทนดี้(เหมือนเด็กนั่งดริ๊งแต่สวยกว่า)แล้วได้แฟน(แฟนจริงๆไม่ใช่เสี่ยเลี้ยงนะ)
ส่งเรียนจนจบมหาลัยด้วยการเปลี่ยนมา3มหาลัยสุดท้ายจบ เกียรตินิยมอันดับ2สาขากราฟิกจากม.แห่งหนึ่ง
แต่มีอันต้องเลิกกะแฟนเลยตัดสินใจกลับไปทำงานกลางคืน..จนได้งานดีเงินเดือนสองหมื่นห้าแต่โชคชะตาพามาให้เจอโพส
ทำงานสิงคโปร์ ได้เงินเป็นแสน..ตอนแรกตาโตนะแต่ก็ศึกษาก่อนจากเพื่อนที่เคยทำงานด้วยกัน..มันน่าลอง..
ตัดสินใจเดินไปบอกเจ้านายว่าพี่คะชีวิตกนูไม่เคยขึ้นเครื่องบินไม่เคยไปนอก...หนูอยากลอง
ไปอยู่ในที่ๆคนพูดคนละภาษาอยากรู้จะรอดมั้ย...เก็บโปรแจคไว้นะคะเดี่ยวหนูกลับมาทำให้ขอไปแค่ไม่เกินเดือน
พี่คุยงานแทนหนูไปก่อนนะเดี่ยวซื้อรองเท้าเท่ห์มาฝาก..จากวันนั้น2011..จนวันนี้ยังไม่เคยหวนกลับไปเอารองเท้าให้เจ้านายเลย555...
เกรินยาวละเข้าเรื่องเลย...ดีก๋า....