แต่ก่อนผมยอมรัยเลยว่าเป็นคนที่ไม่ค่อยแคร์ใคร
เมื่อมีมีปัญหา ทะเลาะกัน ก็เลิก ผมมีปัญญาหาใหม่ ผมไม่แคร์

แต่เมื่อมาเจอเธอคนนี้ เธอชื่อจ๋า มีหลายๆสิ่งหลายๆอย่าง ที่ผมไม่เคยทำให้ใคร นอกจากเธอ ผมทุ่มเท  และไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้ผมนอกจากเธอ  เช่น เซอร์ไพร์สวันเกิด ของขวัญ จ๋าแอบจุดเทียนเป็นอักษร HBD ให้ผมไว้ที่ระเบียงห้อง แม้ว่าระยะทางจะไกลกันแค่ไหนผมก็ไปหา  ผมสัญญากับเธอว่า"ถ้าเราทะเลาะกันแค่ไหน..ก็ห้ามเลิกกันนะ"
.
.
พอเราคบกันได้ซักครึ่งปี เธอก็เริ่มงี่เง่าตามประสาผู้หญิง ขี้หึงขี้หวง
ผมเหนื่อยกันการเรียน เหนื่อยกับกิจกรรม เหนื่อยที่ต้องเดินทาง
และพ่อผมก็ยังบอกให้เลิกมีแฟนอีก
.
.
ผมเลยตัดสินใจที่จะ'บอกเลิก'เธอไป ซึ่งแน่นอน เธอเสียใจมาก
จ๋าบอกผมว่า "เสียใจนะ คนที่เคยสัญญาไว้ว่าห้ามเลิกกัน..แต่เป็นคนบอกเลิกซะเอง"
หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็มีคนใหม่เข้ามา  เราค่อยๆคุยกันซักพัก
แต่เธอคนนี้ดันนอกใจผม  ผมเลยขออยู่คนเดียว อยู่กับตัวเองเพื่อคิดทบทวนสิ่งต่างๆที่ทำอยู่
.
.
ใจผมบอกว่ารักจ๋า อยากกลับไปเหลือเกิน  ผมคิดถึงจ๋าทุกวัน มีรองเท้าคู่นึงที่เธอลืมไว้ห้องผม ผมหยิบมันมามองดูทุกครั้งเมื่อคิดถึงเธอ  เราเลิกกันไป 4-5 เดือน ผมตัดสินใจโทรไปหาเธอ  เราได้คุยกันไม่นาน  จ๋าบอกกับผมว่า "มีอะไรก็โทรมาได้นะ"  ประโยคนั้นทำให้ผมมีความหวังที่จะกลับไป
.
.
เช้ามากๆวันนึงที่ผมโทรไปหาเธอ.... สายแรกไม่รับ สายที่สองก็มีคนรับ  แต่เสียงนั้นไม่ใช่จ๋า  เป็นเสียงผู้หญิง(ทอมเพิ่งตื่น)
ท : "ฮัลโหล ขอสายใคร?...."
ผม : "ขอสายจ๋าครับ"
ท : "ไม่ต้องโทรมาอีกแล้วนะ"
........ตัดสาย........
ผมอึ้งไปพักใหญ่ๆ
.
.
เธอมีแฟนใหม่ไปแล้ว  ผมทรมานทุกวัน ได้แต่คิดถึงจ๋า
เสียดายวันเวลา สิ่งดีๆที่เคยมีร่วมกัน ซึ่ง'ผมเป็นคนทิ้งมันไปเอง'
จากราชสีห์ผู้ยิ่งใหญ่ กลายเป็นหมาหงอยร้องเอ๋งๆอยู่ข่างถนน
มันน่าสมเพชยิ่งนัก เห้อออออ