เรื่องราวที่ผมเขียนขึ้นมาเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวผมเอง เป็นเรื่องราสดีๆที่ผมไม่เคยลืมทั้งๆที่มันผ่านมานานมาก
เริ่มต้นภาคเรียนที่1ปีการศึกษา2551คิดไปแล้วก็เร็วเหมือนกันนะสำหรับมัธยมปลาย อีกแค่ปีเดียวก็เข้ามหาลัยล่ะ เปิดเรียนวันแรกทุกอย่างเหมือนเดิมเพื่อนๆทุกคนเจอหน้ากันคุยกันเสียงดังตลอดไม่ฟังอาจารย์ก็มันคิดถึงเพื่อนๆนิคับฮ่าๆ หลังจากเปิดเรียนได้ประมาณ1สัปดาห์ เรื่องที่ทุกคนในห้องไม่คาดหวังก็เกิดขึ้นเมื่อมีเด็กนักเรียนใหม่ เพิ่มขึ้น2คนสองคนนั้นมาจากโรงเรียนเดียวกัน หน้าตาหรองั้นๆคนแรกแก่มากว่ากันว่าอายุ21ปี โฮ๋พี่ยังจะมาเรียนอีกเน๋อคิดในใจรายนี้ ชื่อพี่ท็อป ส่วนอีกคน ตัวดำๆแถมใส่แว่นตาเหมือนเราอีกแต่ไม่รู้ทำไมเจอครั้งแรกทำไมเกียดไอ้หมอนี้จังแฮะ. รายนี้ชื่อโต้ง ซึ่งเมื่อทั้งสองคนเข้ามาก็โดนเพื่อนๆในห้องเมาซ์บ้างละว่าคนชื่อท็อปอะไปทำสาวท้องบ้างละ ส่วนไอ้คนชื่อโต้งเนี้ยได้ข่าวว่าตามแฟนมันมาเรียนที่นี้
หลายอาทิตย์ต่อมา เป็่นวันที่ต้องมีการประจำผู้ปกครองประจำปีการศึกษา ซึ่งในวันนั้นทำให้ผมรู้จักและสนิทกับโต้งมากขึ้นโดยวันนั้นโต้งได้เข้าไปนั้งเล่นในห้องทดลองซึ่งติดกับห้องเรียนที่ใช้ประชุมผู้ปกครองโดนตอนนั้นเราก็ดันไม่มีที่อยู่เลยเข้าไปในห้องนั้นพอดี เลยได้นั้งคุยกันตอนนันเราแอบถ่ายรูปโต้งไว้ด้วยหล่ะแต่ยังไม่ได้ชอบมั้งแต่รู้สึกดีด้วย
หลังจากวันนั้นทำให้ความรู้สึกดีๆเริ่มก่อตัวขึ้นเราเลยไปแอบขโมยเบอร์โทรฯในโทรฯเพื่อนคนหนึ่งมาและโทรไปหา ก่อนจะโทรคิดอยู่นานนะว่าจะโทรดีไหมโทรไปเขาจะว่าเราไหม จนในที่สุดตัดสินใจโทรไปเสียงที่ได้ยินคือ เสียง สวัสดีคับ.....เสียงนายโต้ง.....ในขณะที่เสียงหัวใจเราเต้นไม่เป็นจังหวะจากนั้นจึงรวบรวมสติและถามว่า่โต้งรึป่าวคับ เสียงที่ตอบมาคือเสียงทุกนุ่มนวลใช่คับ เลยแกล้มถามว่า รู้ไหมว่าใคร? โต้งตอบกลับมาว่า.....หรอคับ ชื่อใครสักคนที่โต้งเคยบอกว่เคยโทรมากวน เราจึงได้ตอบไปว่านี้ บอยเองนะ รบกวนรึป่าว ป่าวคับโต้งตอบกลับ พร้อมถามว่าไปเอาเบอมาจากไหนและก็ตอบเองเออเองว่าอ่อรู้ล่ะคับ ฮ่าๆคงรู้ว่าเราไปเอามากับเพื่อนคนใดสักคนในห้องแหละ โทรไปเล่นบ่อยๆได้ไหมคับโต้ง ถ้าว่างก็คุยได้คับ ไงค่อยคุยกันนะคับ คับเสียงตอบรับของผมพร้อมการวางสาย จากนั้นเราได้คุยกันมากขึ้นทำให้ความรู้สึกข้างในใจเริ่มรู้สึกเหมือนตกหลุมรักใครสักคนเข้า ทำให้อยากที่จะมาเรียนเช้าๆเพื่อจะได้เห็นหน้าแต่เช้า เวลานั้งเรียนจะชอบแอบมองไปนั้งฟังอาจารย์ไป เวลาไปโรงอาหารจะชอบรีบเดินไปหาที่นั้นที่ใ้กล้ๆเพื่อที่จะได้เห็นเวลากินข้าว
วันหนึ่งที่แอบลองใจดูว่าจะได้กินอะไรกับโต้งรึป่าวเลยลองบอกว่าชื้อน้ำผลไม้มาฝากหน่อยนะชึ่งเวลานั้นเปนช่วงพักกลางวัน พอโต้งขึ้นมาก็จะบ่ายโมงล่ะชึ่งก็ไม่มีกล่องน้ำผลไม้สักกล่อง ก็เลยถามว่าไหนๆน้ำผลไม้ ขอโทษอะคับโต้งลืมอะ เราเลยบอกว่าไม่เชื่อหรอก จากนั้นโต้งจึงเอาแขนมาควงแขนเราเดินไปจนถึงร้านค้าของโรงเรียนตอนนั้นรู้เลยว่าตัวเองหน้าแดงมาก อายมากๆเป็นน้ำผลไม้กล่องแรกที่มีคนชื้อให้พร้อมควงแขนไปชื้อถึงที่ในใจลึกๆดีใจมากๆจนเก็บหลอดน้ำผลไม้ไว้แต่ตอนแรกว่าจะเก็บทั้งกล่องแต่อายกลัวคนอื่นว่าบ้า มีอยู่วันหนึ่งที่ไม่คิดว่าโต้งจะโทรมาและขับรถมาหาในใจก็แปลกใจตอนนั้นเราอยู่กับเพื่อนที่ชื่อแป้ง ที่ร้านคลังกระดาษโดยวันนั้นโต้งมาถึงร้านและอาสาจะเอากระดาษไปส่งที่หอ แต่โต้งบอกว่าไม่รู้จักเลยบอกให้แป้งให้ไปกับโต้งแต่แป้งไม่ไป(ในใจรู้ไหมว่าอยากเป็นคนไปเองอยากนั้งรถกับนายบ้างในชีวิต) เลยบอกทางไปหอพอถึงหน้าหอโต้งจอดรอแล้วหน้าหอ เลยเดินไปเอากระดาษตอนนั้นพูดได้เพียงคำว่า"ขอบใจ"สั้นๆเพราะอายทั้งๆที่ใจอยากชวนไปนั้งเล่นก่อน...
ครั้งหนึ่งเป็นวันศุกร์ที่เราต้องกลับบ้านเป็นประจำก่อนกลับบ้าน โต้งบอกกับเราว่าถึงบ้านแล้วโทรฯบอกด้วยนะคับ เป็นคำที่เราดีใจมากที่ดูเหมือนเขาเป็นห่วงเราไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม ชึ่งวันนั้นเราคุยกันนานมากจำได้ว่าโต้งมอบเพลงฉันยังห่าง เพลงของพี่พลพล ให้ฟังกว่าจะว่างสายกันได้ก็ดึกพอควร เป็นค่ำคืนที่มีความสุขมากเหลือเกินที่ได้คุยกันนานๆ
จะถึงสิ้นปีอีกแล้ว ปีนี้ห้องเราจัดกิจกรรมปีใหม่ในวันที่27ชึ่งก่อนหน้านี้เราได้แอบมอบของขวัญให้โดยเอาไปไว้หน้าห้อง ก็มันอายนี่นาเลยไม่กล้าให้กลับมือและเราก็ได้อมยิ้มอันนึงที่โต้งให้มาและตอนนี้ก็ยังเก็บมันไว้อยู่เลย โดยวันนั้นโต้งได้ร้องเพลงเพลงหยอกเล่นกับอาจารย์ประทุมเพลงคุณครูคับ ของน้องพลัม ดูเขาร้องเราก็ขำไปทำไปได้นะ แต่มีอีกเพลงที่เป็นความทรงจำหนึ่งที่เราจำไม่ลืมถึงแม้เขาแค่จะคงร้องเล่นๆแต่ในใจรู้ไหมว่าคนๆนี้เก็บมันไว้ในใจเสมอ "....ได้เกิดมาเจอกันทั้งที ไม่ว่ายังไงจะลองดีสักวัน อยากรักก็ต้องเสี่ยง ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงแค่ความฝัน..."เพลงเล่นของสูง ซึ่งตอนนั้นนายรู้ไหมใจฉันสั่นมาก เมื่อตอนที่นายมองมาแล้วชี้มาที่เราที่นั้งหลังห้อง เพื่อนทั้งห้องมองตามสายตานายมา เราคงคิดไปเองแหละที่คิดว่านายร้องเพื่อเรา หลังจากวันนั้นโรงเรียนปิดไปเราโทรหานายทุกวันตลอด4วันที่ไม่ได้คุยกันเพราะโทรศัพท์ไม่ได้อยู่ที่นาย จนคิดว่าโต้งคงไม่อยากคุยกับเราแล้ว เย็นวันที่31ขอโทรไปครั้งสุดท้ายถ้าเขาไม่รับหรือติดต่อมาก็จะตัดใจไม่โทรหาสุดท้ายก็เป็นเสียงผู้หญิงดังขึ้นมา ฮาโล....สวัสดีค่ะ
คืนวันนี้เป็นคืนสุดท้ายของสิ้นปี คืนนี้เราไปนั้งฉลองกับเพื่ิอนๆที่ร้านไอศกรีมแถวบ้าน ทุกคนดูมีความสุขมากแต่มีเพียงเราที่นั้งรอวันที่จะผ่านไปเป็นปีใหม่ในไม่อีกกี่วินาทีข้างหน้า 10 9......3 2 1 0 และแล้วก็เป็นวันใหม่ขึ้นต้นปีใหม่และเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ ในไม่อีกกี่นาทีผ่านมาเมื่อสิ้นสุดการเคาดาวน์ เสียงโทรฯดังขึ้นเบอร์แปลก......ใครกันนะ? ในใจก็หวังว่าคงเป็นเขาคนๆนั้น สวัสดีปีใหม่คับบอย.....โต้ง เสียงโต้งนี่นา หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกตอนนั้นดีใจมากทั้งน้ำตาจะไหล่ที่ได้ยินเสียงของคนที่เรารอให้เขาโทรมาขอโทษนะที่โทรมาโทรฯไม่ได้อยู่กับโต้งคับ ไม่เป็นไรคับสวัสดปีใหม่เช่นกันนะ อยู่ไหนคับ...ออกมาฉลองกับเพื่อนคับ แล้วโต้งล่ะไม่ได้ไปไหนหรอ ไม่คับโต้งไม่สบายนอนเหงาอยู่บ้านคับ อ่าวกินยารึยังเป็นไงบ้าง(ตอนนั้นความรู้สึกถึงความเป็นห่วงมาก) กินแล้วคับ หายไวไวนะคับเป็นห่วงมากนะคับ อยู่ดีๆโต้งก็เอ่ยขึ้นว่า"อยากรู้จังเลยว่ายางลบแถวนั้นจะลบง่ายเหมือนยางลบแถวนี้รึป่าวนะ ฮ่าๆ เอาเป็นว่ารีบกลับบ้านนะคับขอให้สนุกนะคับบอย" คับ....
เปิดเรียนวันแรกหลังที่ปิดจากการฉลอดปีใหม่มา ด้วยความซื่อเลยไปซื้อยางลบรูปไอศกรีมที่โต้งถามมาจากบ้านและเอาให้โต้ง โต้งจึงถามว่า อะไรคับ ก็ยางลบไง ออคับ ฮ่าๆ...โต้งหัวเราะและยิ้มๆ
เมื่อมีสุขก็ต้องทุกข์ มีสมหวังก็ต้องมีผิดหวังเป็นธรรมดา แต่เรื่องที่เกิดขึ้นนัน จะว่าเราผิดก็ใช่แต่ไม่ได้หวังให้เป็นอย่างนี้เพราะก่อนวันเกิดเหตุเราได้โทรไปคุยและให้กำลังใจ แต่สุดท้ายเรื่องที่เกิดขึ้นนายก็มองว่าเราเลวว่าเราทำอย่างนี้ต้องการอะไร แต่อยากบอกว่าไม่รู้จริงๆว่าวันนั้นโดนเพื่อนเรียกขึ้นไปด้วยทั้งๆที่ไม่รู้เรื่องว่าขึ้นไปว่าแฟนนาย เราเสียใจนะ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรในตอนที่เข้าไปหานาย เพราะถ้าพูดไปก็เหมือนแก้ตัว พอกลับถึงห้องมานอนอ่านข้อความที่นายเคยส่งมา นึกถึงวันเวลาดีๆที่เคยมีให้กันน้ำตาก็เริ่มไหล่ไม่หยุด วันนั้นไม่อยากออกไปไหน อยากจะนอนเพื่อให้ตื่นมาวันใหม่เร็วๆหลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไปเราสองคนก็ไม่ได้พูดคุยกันอีกเลยจนถึงม.6 แต่รู้ไหมในใจฉันยังรักนายเสมอ อยากจะขอโทษในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่เสมอ
วันปัจฉิมของนักเรียนม.6รุ่น12 เป็นวันสุดท้ายที่เราได้อยู่ใกล้กันมากหลังจากที่ไม่ได้คุยกันมา เหมือนโลกทั้งใบนั้นหยุดหมุน เมื่อโต้งเดินเข้ามาผูกข้อมือให้กันรู้ไหมฉันดีใจแ่ค่ไหนที่นายเดินมาตอนนั้นมือไม้สั่นมากจากนั้นฉันมอบต้นไม้ให้เธอกลับไปดูแลมันด้วย ดีใจนะที่นายรับมันโดยไม่รังเกียดหลังจากนั้น เมื่อสอบเสร็จได้ข่าวว่านายไปเรียนต่อ ม.กรุงเทพก็ดีใจด้วยนะ แต่ในใจอยากอยากไปเรียนด้วยมาก จากนั้น1ปีต่อมาได้ข่าวว่านายจะกลับมาเรียน มรภ.อุดร พอเปิดภาคเรียนก็ไม่เจอนายสักที และวันที่ได้เจอหน้านายหลังจากไม่เจอเป็นปีก็มาถึงเมื่อวันนั้นเราไปเรียนที่ตึก2นายเดินลงมาจากชั้นบนพอดี........จากวันนั้นที่ิเจอใต้อาคาร2 ก็เจอเพียงรถแจ๊สสีเหลืองที่วิ่งผ่านหน้าไป....
ความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้มันมากขึ้นทุกวันถึงแม้ว่ามันจะไม่สามารถเป็นจริงได้ก็ตามฉันขอมีความรู้สึกดีๆที่มีให้ตลอดไป อยากบอกว่าที่เคยถามว่ายางลบแถวนี้ลบง่ายเหมือนยางลบแถวนั้นไหม อยากบอกว่ามันลบไม่ออกเลยจริงๆ....จะ7ปีแล้วที่ทุกวันนี้ผมก็ยังคืดถึงเขา ไม่เคยลืมเลย ผมไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับผมกันแน่เป็นแค่เพื่อนหรือมากกว่านั้น