บ้านป้าอยู่ห่างจากที่ทำงานประมาณ 20 กม.  แต่ต้องใช้บริการสาธารณะ สามต่อ
คือรถเมล์ ไปต่อรถไฟ และต่อด้วยรถราง  หากไม่มีการล่าช้าใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง
แต่หากวันไหนรถไฟไม่วิ่ง บางขบวน   หรือเกิดกรณีคนกระโดดรถไฟ  
ก็จะต้องมีการอ้อม ใช้เวลาเพิ่มขึ้นอีก 2 – 3  ชม.  

เหตุการณ์แรก  นั่งรถรางอยู่แถวหน้าสุด เยื้อง ๆ กับคนขับ  พอถึงหัวโค้ง  มองไปข้างหน้า
เห็นรถยนตร์วิ่งตรงมาอย่างเร็ว  ไม่มีทีท่าว่าจะชะลอเลย เหมือนกับตั้งใจจะขับมาชน
คนขับรถรางบีบแตรดังและยาวมาก  เธอหักหลบทันหวุดหวิดวินาทีสุดท้าย แต่ ใจเราหล่นไปอยู่ตาตุ่มแล้ว
สาเหตุคือมัวแต่คุยโทรศัพท์   อันตรายจริง ๆ ไม่เฉพาะตัวเองเท่านั้น
แต่คนที่เห็นเหตุการณ์อย่างป้า  เกือบหัวใจวายไปด้วย

เหตุการณ์ที่สอง  ที่ทำงานอยู่ชั้นล่างสุด ริมถนนวันเวย์  กำลังนั่งกินข้าวมื้อกลางวัน ได้ยินเสียงไซเรน
คิดว่าเป็นรถพยาบาล ซึ่งเป็นปกติ  แต่พอมองลอดผ้าม่านออกไปด้านนอก เห็นรถเมล์จอดนิ่ง ๆ  เลยเดินไปดูใกล้ ๆ
เห็นรถยนตร์จอดเทียบข้าง ๆ รถเมล์  และมีรถตำรวจตามมาจอดใกล้ ๆ  พร้อมกันหลายนาย ถือปืนจ้องไว้
เรียกให้คนอยู่ในรถออกมานอนคว่ำหน้ากลางถนน  เป็นผู้ชายสองคน หญิงหนึ่งคน  แล้วก็มีตำรวจเดินมา
ค้นตัวและใส่กุญแจมือ  ดูแล้วนึกว่าถ่ายหนังฮอลลีวู้ดกัน  แต่เป็นเหตุการณ์จริง
ที่พึ่งไปปล้นร้านเพชร  แล้วโดนไล่กวดมา ยังดีที่ไม่มีการขัดขืนต่อสู้กัน

เหตุการณ์ที่สาม เจอบ่อย ๆ  ที่สถานีรถไฟ  จะมีการปลุกปล้ำจับคนใส่กุญแจมือ
ซึ่งไม่ทราบว่าสาเหตุอะไรบ้าง   หรือบางครั้งก็จอดแช่ ขึ้นไปค้นกันทั้งขบวน

ยังไงก็ขอเป็นแค่ผู้สังเกตการณ์  แต่ไม่ขอเป็นผู้ร่วมในเหตุการณ์เด็ดขาด  
แค่ดูอย่างเดียว  สว. ก็หัวใจจะวายแล้ว