การรถไฟแห่งประเทศไทย มีอยู่คู่สังคมมานาน อยากจะเล่าความรู้สึกและประสบการณ์ที่เคยเจอให้ฟังบ้างสักเล็กน้อย

ตั้งแต่เด็ก ๆ มีโอกาสได้ใช้บริการรถไฟในการเดินทางอยู่บ้าง แต่ไม่บ่อย ครั้งแรกนั่งจากหาดใหญ่ ปลายทางนครปฐม ชั้น 3 กะว่าแบบชิว ๆ ที่นั่งติดกันเป็นผู้หญิงอายุน่าจะ 20-25 ปี มากกว่าผม 2-3 ปี หน้าตาดี ที่มาจาก กทม. มาเที่ยวใต้แล้วไม่มีตั๋วนอน ก็คุยกันบ้างเล็กน้อย แต่ฝั่งตรงข้าม เป็นเด็กวัยรุ่น 2 คนและที่นั่งเยื้องไปก็เป็นเพื่อนของสองคนนี้อีก 2 คน ระหว่างทางก็รู้เลย ว่าเค้ามองผู้หญิงที่นั่งด้วยกับผมอยู่

พอดึกอากาศหนาว ง่วง สัปหงก ผู้หญิงคนนั่งข้างก็เอนมาพิงไหล่ผม ก็ให้พิงนะ (ที่นั่งชั้น 3 พนักพิงชันมาก) ไม่ได้คิดอะไร แต่วัยรุ่นกลุ่มนั้น ทั้งมอง ทั้งแซว รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากผู้หญิงคนนี้นั่งอยู่คนเดียวท่ามกลางวัยรุ่นกลุ่มนั้น จนปลายทางผมลง ก็จบแค่นั้น เพราะสว่างแล้ว ทุกคนก็ตื่น ผู้หญิงคนนั้นคงรู้สึกตัวว่าตัวเองได้อาศัยไหล่ผมนอนหลับอยู่นาน ก็คุยต่อกันอีกเล็กน้อย จนรู้ว่าบ้านเธออยู่ไหน แต่สรุปก็คือ ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เพราะการสื่อสารยุคก่อนไม่ได้เอื้อขนาดนี้ ถือว่าค่อนข้างประทับใจสำหรับการเดินทางไกลครั้งนี้

ครั้งต่อมา เดินทางระยะสั้น ชั้น 3 เช่นเคย ขึ้นรถไฟได้ครู่นึง แต่ต้องยืนเพราะชั้น 3 ไม่มีที่นั่ง มีเด็กผู้หญิงคนนึงมาบอกผมว่า พี่ ๆ กระเป๋าสตางค์หนูหาย อ้าว มาบอกผมทำไม งง ปรากฎว่าเค้าสงสัยผมว่าผมไปล้วงกระเป๋าเค้าหรือเปล่า ผมปฎิเสธ เค้าขอค้นตัว บอกว่าเอาเลย ค้น แต่ไม่เจออะไร ดูท่าทางเค้าร้อนรนมาก เงินหายหมด แต่ผมต้องลงจากรถแล้ว ไม่รู้ว่าจะจบอย่างไร

ครั้งต่อมา เดินทางจาก ยะลา - กทม. จองนั่งแอร์สบายหน่อยติดหน้าต่าง ออกจากต้นทางยะลาได้ครู่เดียว รถก็จอดชะลอรถสวน เมื่อรถสวนเสร็จขบวนที่ผมนั่งก็ออกเดินทางต่อ ช่วงที่รถกำลังเคลื่อนตัวออกช้า ๆ ก็มองลงมายังรางรถไฟได้อยู่ บังเอิญสายตาไปมองเห็นคนเป็น ๆ นอนดิ้นอยู่ที่รางรถไฟลักษณะเหมือนถูกรถไฟทับ แต่ยังไม่ตาย แขนขาบิดผิดรูปไปหมดแล้ว เห็นสายตาเค้าด้วย แต่ช่วยอะไรไม่ได้ ยกโทรศัพท์มือถือแจ้งที่ทำงาน ให้ส่งกู้ภัยเข้าตรวจสอบ แต่ที่ทำงานแจ้งว่าทราบแล้วกู้ภัยกำลังไปรับคนเจ็บคนตกจากขบวนรถไฟและถูกรถไฟทับและทราบว่าเสียชีวิตในเวลาต่อมา หลอนเลยครับ กับแววตาของคนใกล้ตาย  กลับมาจึงสอบถามทางกู้ภัยอีกครั้ง ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไร ทำให้ทราบว่ารถไฟกระแทก ทำให้คนที่ยืนอยู่ช่วงระหว่างโบกี้ ตกลงไป และเป็นช่วงที่รถไฟออกตัวพอดี ก็พอจะนึกออกว่ามีความเป็นไปได้หากยืนอยู่จุดนั้นและไม่ระวังมีหวังตกแน่

ครั้งต่อมา จากหาดใหญ่ - มายะลา เที่ยวเช้า แต่ต้องจอดรออยู่หลาย ชม.ระหว่างทางก่อนถึงยะลา เพราะรางรถไฟโดนถอดหมุด รอซ่อมรางที่เหลืออีกหลังจากนั้นก็ปกติ

สรุปสำหรับผม ไม่ค่อยประทับใจเลยครับ กับการนั่งรถไฟ สิ่งหนึ่งที่มีเสมอคือ เวลาที่ระบุในตั๋ว ตั้งแต่สถานีต้นทาง - ปลายทาง ไม่ได้เป็นไปตามที่ระบุไว้ สายเสมอ  30 นาที - 1 ชม.ยังรับไหว แต่นี่มากกว่าเกือบทุกครั้งเลยครับ คงต้องปรับกันอีกเยอะ ทั้งความตรงต่อเวลา ความสะอาด ว่ามั้ยครับ