ผมกับแฟนของผมเจอกันเพราะทำงานอยู่ที่เดียวกันครับ เจอหน้าเธอครั้งแรกก็ไม่รู้สึกอะไร ไม่มีความรู้สึกชอบหรือรู้สึกดีด้วยเลยครับ จนเจอหน้ากันบ่อยรู้สึกว่าผมมองหน้าเธอบ่อยมากขึ้นเริ่มมีความรู้สึกดีให้ ตอนนั้นเธอก็ยังไม่รู้หลอกครับว่าผมมีความรู้สึกดีๆให้เพราะเธอคิดว่าผมเป็นเกย์ จนได้มีโอกาสได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน2คนโทรคุยกันทุกวัน จนวันนึงผมบอกได้บอกความรู้สึกของผมทั้งหมดให้เธอรู้ตอนแรกก็ไม่กล้าครับเพราะทำงานที่เดียวกันกลัวจะเฟลแล้วไม่กล้ามองหน้าเธอแต่ผลออกมาดีเลยครับ เราได้คบกัน ผมตั้งใจมากคิดว่าผมจะต้องคบแฟนคนนี้ให้นานที่สุด
นานเข้าเราก็รักกันมากขึ้นเลื่อยไปเที่ยว ไปรับ กินข้าว กลับบ้าน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมากเหมือนตัวเราติดกัน ตอนนั้นโคตรรู้สึกดีเลยครับบอกตรงๆ จนปีใหม่เรากะว่าจะเค้าท์ดาวด้วยกันไม่ได้ยืนเค้าท์ดาวหลอกครับคนเยอะมากเราเลยไปนั่งกินข้าวกันที่ร้านอาหารเกาหลีผมก็หยิบโทรสับแฟนผมมาแล้วผมก็เข้าไปในแอพ โน๊ท แล้วพิมเซฟไว้ว่า "ขอบคุณที่อยู่กับเค้านะ รักแกมากๆปีหน้าเค้าสัญญาเรายังเป็นแฟนกันแล้วจะมาเค้าท์ดาวกันอีก" ตอนนั้นไม่ได้กะพิมให้เขาดีใจแต่ผมพิมด้วยความรู้สึกของผมจิงๆ เราเป็นคู่รักที่น่ารักคู่นึกครับในตอนนั้น เทคแคร์กันตลอด ก็มีบ้างครับที่เราทะเลาะกันแต่เราก็เคลียกันลงส่วนมากก็จะเกิดขึ้นเพราะผม ผมก็พยายามครับทุกครั้งที่เราทะเลาะกันเรื่องอะไรพอผ่านไปผมจะแก้ไขเรื่องนั้นไม่ให้เกิดขึ้นอีก
อยู่มาช่วงประมาณเดือนเมษาช่วงนั้นผมไม่ได้เจอแฟนผมเดือนกว่าๆได้ครับเพราะผมกลับไปอยู่ต่างจังหวัดก็คุยกันปกติบอกรักกันทุกวันครับแต่เรื่องที่ไม่ปกติคือ ผมได้เจอกับผู้หญิงคนนึงผมไม่ได้รู้สึกรักเขาเลยครับแต่กลับให้เวลาเขาคุยกันไปไหนกันจนเรื่องมันเลยเถิด ตอนแรกผมก็คิดว่า ไปไหนด้วยกันเฉยๆผมยอมรับครับว่าผมมีความรู้สึกดีให้กับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนตัวเองแต่ไม่ได้มีความรู้สึกว่า รัก ให้เขาเลยสักนิดเดียวครับ เรื่องที่เกิดไม่ได้เกิดจากผมเมาหรืออะไร เป็นเพราะเขาขอมา ตอนนั้นผมมีความรู้สึกแบบว่าตึ๊บ!เลยครับ ผมคิดถึงแฟนผม ณ นาทีนั้นเลยครับผมเงียบไปไม่พูดอะไรเปลี่ยนเรื่องคุยเรื่องอื่น อยู่ไปอยู่มาก็มีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน2คนแล้วก็มีอะไรกันครับ ผมก็เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนของผมฟังใน FB ตอนนั้นผมยังไม่ได้กลับจากต่างจังหวัดครับ ผมก็คุยกับแฟนของผมเหมือนเดิมทุกวันแต่เวลาคุยกันน้อยลงกว่าเดิมแล้วก็มีเรื่องขัดใจนิดหน่อยครับ ผมก็ไปเล่าไปแชร์กับเพื่อนคุยกันสนุกๆครับกับเพื่อนของผมใน FB บอกทุกเรื่องเพราะสนิทกันมาก จนเรื่องนี้มันเงียบไป แฟนผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรครับ ยังรักผมเหมือนเดิมรักผมมากด้วยซ้ำ
จนผมได้กลับไปกรุงเทพ ก็อยากเจอหน้าแฟนของตัวเองเป็นธรรมดา ก็คิดว่าจะออกไปเดินเล่นที่สวนสาธรณะกัน ผมก็ไปรับแฟน พอถึงลงจากรถ หนึ่งคำที่ผมได้ยินจากผู้หญิงที่น่ารักของผมว่า "คิดถึงจัง" เปนคำที่ไม่ดังมากครับเบา แต่ได้ยินแล้วผมแทบน้ำตาไหลถึงกับคลอ ทั้งรู้สีกดีแล้วก็รู้สึกผิดกับเรื่องที่ผมทำกับเธอครับ กลับมาผมก็เลิกติดต่อกับผู้หญิงกับคนนั้นไปเลยครับ จนได้มีโอกาสไปเที่ยวกับแฟนด้วยกันครั้งสุดท้ายแบบไม่รู้ตัว ไปเล่นน้ำกันกับแฟนผมแล้วก็เพื่อนของแฟน เสร็จแล้ว ก็มีคนยิงคำถามขึ้นมาไปหาไรกินกัน ผมเป็นคนเลือกให้เลยครับไปกินหมูกะทะกัน ก็กินๆกันตอนนั้นฝนตกผมก็นั่งกิน แล้วแฟนก็ยื่นโทรสับให้ผมเล่นผมก็เข้า login ไปดู FB ของผมแล้วก็ไม่ได้ออกครับ คนจะซวย ซวยที่ดวงใช่FBครับ ความลับไม่มีในโลกสักวันก็ต้องพลุดครับ เพราะทุกทีผมเล่นไม่แน่ใจว่าแฟนผมเปิดอ่านอะไรหรือเปล่า ผมก็ล็อคข้างในโทรสับแฟนผมแบบนั้นแหละครับเป็นความเคยชินเพราะแฟนผมไว้ใจผมมากว่าผมคงไม่มีคนอื่นนอกจากเธอ จนแฟนผมเปิดอ่านแชทรู้เรื่องทั้งหมดครับ ผมนั่งเล่นเกมฮอนของผมเป็นปกติครับในช่วงเวลา2-3ทุ่ม แล้วแฟนผมก็เปิดประเด็นทุกFBมาคุยเลยครับว่ายังไง ไม่มีคำแก้ตัวเลยครับในตอนนั้นหลังฐานมันเต็มๆตา ก็ขอโทษยอมรับผิดครับ เรื่องที่ไปมีอะไรกับคนอื่นผมคิดว่าเรื่องนี้มันหนักมากครับ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันผมไม่อยากให้มีคำว่าเลิกกันในบทสนทนานั้นเลยครับ แต่เรื่องมันใหญ่ไปผมเลยให้แฟนผมเป็นคนติดสินใจครับว่าความสัมพันธ์จะยังไงต่อ แฟนผมรับไม่ได้เลยครับ เลิกกับผม ก็อึนครับตอนแรกไม่มีอะไรเหมือนโดน วาแครี่ สตั้น5นาทีไปเลยครับ แล้วสักพักนึงฟิลริ่งมาครับผมปิดคอมขึ้นห้องนอนร้องไห้ครับ ผมพยายามง้อแฟนของผมทุกวัน 108คำพูดก็ฉุดเธอไม่อยู่ครับเธอโกรธมากจนไม่อยากเจอหน้าผมไม่อยากคุยกับผมเลยครับ ผมพยายามไปเจอหน้าเขาไปนั่งรอตอนแฟนผมเลิกงาน จนแบบว่ายิ่งเจอยิ่งแย่ครับยิ่งคุยยิ่งห่าง ผมตัดสินใจไม่เจอหน้าแฟนของผมแบบตรงๆครับแต่แอบคอยเดินตามหลังแบบไม่ให้แฟนผมรู้ตัว เธอยื่นคำมาเลยครับ ว่า"ไม่ต้องรอไม่ต้องพยายามพอเถอะเลิกแล้วเรารับไม่ได้" แต่ผมยืนยันครับผมเสียใจมากกับการกระทำของผม ทุกวันนี้ยังเสียใจอยู่ครับ อยากทำอะไรเหมือนที่เคยทำ อยากสัมผัสอย่างที่เคยสัมผัส อยากได้ยินอย่างที่เคยได้ยินครับ แต่เรื่องมันเกิดอะไรก็ต้องเกิดก้มหน้ายอมรับครับ แต่ไม่ได้ยอมแพ้ที่จะตื้อ ส่งข้อความได้อย่างเดียวครับตอนนี้ โทรไปเธอไม่รับ จนล่าสุดวันเกิดของแฟนผม ผมก็ซื้อเค้กกับคัพเค้กไปให้ครับผมโทรกะให้เขาออกมาเอาแต่แฟนผมไม่รับโทรสับ ผมก็เลยส่งข้อความสเตปเดิมครับ "วางเค้กไว้ให้นะออกมาเอาด้วยตั้งใจซื้อให้ในวันเกิด" จิงๆก็ไม่ได้อยากซื้อเค้กให้หลอกครับผมอยากซื้ออย่างอื่นมากกว่าไว้ให้เขาคิดถึงผมบ้างเป็นสิ่งของอะครับ แต่ก่อนกลับจากต่างจังหวัดแฟนผมอยากกินเค้กผมบอกว่าเดะกลับไปจะพาไปกิน แต่กลับมาสายไปครับไม่ได้มีโอกาสไปไหนด้วยกันก็เลยได้แค้โอกาสนี้โอกาสเดียว ทุกคนบอกให้ผมพอแต่คนนี้ผมรักมากจริงๆครับโอกาสไม่มีเลยแทบจะเป็น0เลยด้วยซ้ำ แต่ไม่ได้ทำให้ผมท้อเลย ยอมรับกับเรื่องที่เกิดครับว่าไม่มีแฟนคนเดิมอีกต่อไปแต่ผมไม่ยอมแพ้ที่ผมกำลังทำขอโอกาสแก้ตัวอีกครั้งครับ
::เรื่องทุกอย่างที่เกิด เกิดขึ้นเพราะตัวเองสร้างขึ้นครับอย่าไปโทษสิ่งเร้าหรืออะไรถ้าตัวเองมีจุดยืนคิดก่อนที่จะทำคิดที่จะปฏิเสษเรื่องที่ไม่ดี อะไรเลวร้ายก็จะไม่เกิดให้กับตัวเราเอง ต่อให้มานั่งเสียใจร้องห่มร้องไห้กับเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้วก็ไม่มีประโยชน์ครับ ถ้าคนทีอ่านแล้วกำลังเกิดเหตุการแบบนี้อยากให้คิดถึงคนที่รักเราอยู่ครับ อย่าเทความใคร่ของตัวเองแลกกับความรักดีๆกับความไว้ใจของคนที่รักเราเลยครับ ไม่คุ้ม.
เห็น"แก่ตัว"มากจนเสียคนรักแบบ'ถาวร'
นานเข้าเราก็รักกันมากขึ้นเลื่อยไปเที่ยว ไปรับ กินข้าว กลับบ้าน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมากเหมือนตัวเราติดกัน ตอนนั้นโคตรรู้สึกดีเลยครับบอกตรงๆ จนปีใหม่เรากะว่าจะเค้าท์ดาวด้วยกันไม่ได้ยืนเค้าท์ดาวหลอกครับคนเยอะมากเราเลยไปนั่งกินข้าวกันที่ร้านอาหารเกาหลีผมก็หยิบโทรสับแฟนผมมาแล้วผมก็เข้าไปในแอพ โน๊ท แล้วพิมเซฟไว้ว่า "ขอบคุณที่อยู่กับเค้านะ รักแกมากๆปีหน้าเค้าสัญญาเรายังเป็นแฟนกันแล้วจะมาเค้าท์ดาวกันอีก" ตอนนั้นไม่ได้กะพิมให้เขาดีใจแต่ผมพิมด้วยความรู้สึกของผมจิงๆ เราเป็นคู่รักที่น่ารักคู่นึกครับในตอนนั้น เทคแคร์กันตลอด ก็มีบ้างครับที่เราทะเลาะกันแต่เราก็เคลียกันลงส่วนมากก็จะเกิดขึ้นเพราะผม ผมก็พยายามครับทุกครั้งที่เราทะเลาะกันเรื่องอะไรพอผ่านไปผมจะแก้ไขเรื่องนั้นไม่ให้เกิดขึ้นอีก
อยู่มาช่วงประมาณเดือนเมษาช่วงนั้นผมไม่ได้เจอแฟนผมเดือนกว่าๆได้ครับเพราะผมกลับไปอยู่ต่างจังหวัดก็คุยกันปกติบอกรักกันทุกวันครับแต่เรื่องที่ไม่ปกติคือ ผมได้เจอกับผู้หญิงคนนึงผมไม่ได้รู้สึกรักเขาเลยครับแต่กลับให้เวลาเขาคุยกันไปไหนกันจนเรื่องมันเลยเถิด ตอนแรกผมก็คิดว่า ไปไหนด้วยกันเฉยๆผมยอมรับครับว่าผมมีความรู้สึกดีให้กับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนตัวเองแต่ไม่ได้มีความรู้สึกว่า รัก ให้เขาเลยสักนิดเดียวครับ เรื่องที่เกิดไม่ได้เกิดจากผมเมาหรืออะไร เป็นเพราะเขาขอมา ตอนนั้นผมมีความรู้สึกแบบว่าตึ๊บ!เลยครับ ผมคิดถึงแฟนผม ณ นาทีนั้นเลยครับผมเงียบไปไม่พูดอะไรเปลี่ยนเรื่องคุยเรื่องอื่น อยู่ไปอยู่มาก็มีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน2คนแล้วก็มีอะไรกันครับ ผมก็เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนของผมฟังใน FB ตอนนั้นผมยังไม่ได้กลับจากต่างจังหวัดครับ ผมก็คุยกับแฟนของผมเหมือนเดิมทุกวันแต่เวลาคุยกันน้อยลงกว่าเดิมแล้วก็มีเรื่องขัดใจนิดหน่อยครับ ผมก็ไปเล่าไปแชร์กับเพื่อนคุยกันสนุกๆครับกับเพื่อนของผมใน FB บอกทุกเรื่องเพราะสนิทกันมาก จนเรื่องนี้มันเงียบไป แฟนผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรครับ ยังรักผมเหมือนเดิมรักผมมากด้วยซ้ำ
จนผมได้กลับไปกรุงเทพ ก็อยากเจอหน้าแฟนของตัวเองเป็นธรรมดา ก็คิดว่าจะออกไปเดินเล่นที่สวนสาธรณะกัน ผมก็ไปรับแฟน พอถึงลงจากรถ หนึ่งคำที่ผมได้ยินจากผู้หญิงที่น่ารักของผมว่า "คิดถึงจัง" เปนคำที่ไม่ดังมากครับเบา แต่ได้ยินแล้วผมแทบน้ำตาไหลถึงกับคลอ ทั้งรู้สีกดีแล้วก็รู้สึกผิดกับเรื่องที่ผมทำกับเธอครับ กลับมาผมก็เลิกติดต่อกับผู้หญิงกับคนนั้นไปเลยครับ จนได้มีโอกาสไปเที่ยวกับแฟนด้วยกันครั้งสุดท้ายแบบไม่รู้ตัว ไปเล่นน้ำกันกับแฟนผมแล้วก็เพื่อนของแฟน เสร็จแล้ว ก็มีคนยิงคำถามขึ้นมาไปหาไรกินกัน ผมเป็นคนเลือกให้เลยครับไปกินหมูกะทะกัน ก็กินๆกันตอนนั้นฝนตกผมก็นั่งกิน แล้วแฟนก็ยื่นโทรสับให้ผมเล่นผมก็เข้า login ไปดู FB ของผมแล้วก็ไม่ได้ออกครับ คนจะซวย ซวยที่ดวงใช่FBครับ ความลับไม่มีในโลกสักวันก็ต้องพลุดครับ เพราะทุกทีผมเล่นไม่แน่ใจว่าแฟนผมเปิดอ่านอะไรหรือเปล่า ผมก็ล็อคข้างในโทรสับแฟนผมแบบนั้นแหละครับเป็นความเคยชินเพราะแฟนผมไว้ใจผมมากว่าผมคงไม่มีคนอื่นนอกจากเธอ จนแฟนผมเปิดอ่านแชทรู้เรื่องทั้งหมดครับ ผมนั่งเล่นเกมฮอนของผมเป็นปกติครับในช่วงเวลา2-3ทุ่ม แล้วแฟนผมก็เปิดประเด็นทุกFBมาคุยเลยครับว่ายังไง ไม่มีคำแก้ตัวเลยครับในตอนนั้นหลังฐานมันเต็มๆตา ก็ขอโทษยอมรับผิดครับ เรื่องที่ไปมีอะไรกับคนอื่นผมคิดว่าเรื่องนี้มันหนักมากครับ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันผมไม่อยากให้มีคำว่าเลิกกันในบทสนทนานั้นเลยครับ แต่เรื่องมันใหญ่ไปผมเลยให้แฟนผมเป็นคนติดสินใจครับว่าความสัมพันธ์จะยังไงต่อ แฟนผมรับไม่ได้เลยครับ เลิกกับผม ก็อึนครับตอนแรกไม่มีอะไรเหมือนโดน วาแครี่ สตั้น5นาทีไปเลยครับ แล้วสักพักนึงฟิลริ่งมาครับผมปิดคอมขึ้นห้องนอนร้องไห้ครับ ผมพยายามง้อแฟนของผมทุกวัน 108คำพูดก็ฉุดเธอไม่อยู่ครับเธอโกรธมากจนไม่อยากเจอหน้าผมไม่อยากคุยกับผมเลยครับ ผมพยายามไปเจอหน้าเขาไปนั่งรอตอนแฟนผมเลิกงาน จนแบบว่ายิ่งเจอยิ่งแย่ครับยิ่งคุยยิ่งห่าง ผมตัดสินใจไม่เจอหน้าแฟนของผมแบบตรงๆครับแต่แอบคอยเดินตามหลังแบบไม่ให้แฟนผมรู้ตัว เธอยื่นคำมาเลยครับ ว่า"ไม่ต้องรอไม่ต้องพยายามพอเถอะเลิกแล้วเรารับไม่ได้" แต่ผมยืนยันครับผมเสียใจมากกับการกระทำของผม ทุกวันนี้ยังเสียใจอยู่ครับ อยากทำอะไรเหมือนที่เคยทำ อยากสัมผัสอย่างที่เคยสัมผัส อยากได้ยินอย่างที่เคยได้ยินครับ แต่เรื่องมันเกิดอะไรก็ต้องเกิดก้มหน้ายอมรับครับ แต่ไม่ได้ยอมแพ้ที่จะตื้อ ส่งข้อความได้อย่างเดียวครับตอนนี้ โทรไปเธอไม่รับ จนล่าสุดวันเกิดของแฟนผม ผมก็ซื้อเค้กกับคัพเค้กไปให้ครับผมโทรกะให้เขาออกมาเอาแต่แฟนผมไม่รับโทรสับ ผมก็เลยส่งข้อความสเตปเดิมครับ "วางเค้กไว้ให้นะออกมาเอาด้วยตั้งใจซื้อให้ในวันเกิด" จิงๆก็ไม่ได้อยากซื้อเค้กให้หลอกครับผมอยากซื้ออย่างอื่นมากกว่าไว้ให้เขาคิดถึงผมบ้างเป็นสิ่งของอะครับ แต่ก่อนกลับจากต่างจังหวัดแฟนผมอยากกินเค้กผมบอกว่าเดะกลับไปจะพาไปกิน แต่กลับมาสายไปครับไม่ได้มีโอกาสไปไหนด้วยกันก็เลยได้แค้โอกาสนี้โอกาสเดียว ทุกคนบอกให้ผมพอแต่คนนี้ผมรักมากจริงๆครับโอกาสไม่มีเลยแทบจะเป็น0เลยด้วยซ้ำ แต่ไม่ได้ทำให้ผมท้อเลย ยอมรับกับเรื่องที่เกิดครับว่าไม่มีแฟนคนเดิมอีกต่อไปแต่ผมไม่ยอมแพ้ที่ผมกำลังทำขอโอกาสแก้ตัวอีกครั้งครับ
::เรื่องทุกอย่างที่เกิด เกิดขึ้นเพราะตัวเองสร้างขึ้นครับอย่าไปโทษสิ่งเร้าหรืออะไรถ้าตัวเองมีจุดยืนคิดก่อนที่จะทำคิดที่จะปฏิเสษเรื่องที่ไม่ดี อะไรเลวร้ายก็จะไม่เกิดให้กับตัวเราเอง ต่อให้มานั่งเสียใจร้องห่มร้องไห้กับเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้วก็ไม่มีประโยชน์ครับ ถ้าคนทีอ่านแล้วกำลังเกิดเหตุการแบบนี้อยากให้คิดถึงคนที่รักเราอยู่ครับ อย่าเทความใคร่ของตัวเองแลกกับความรักดีๆกับความไว้ใจของคนที่รักเราเลยครับ ไม่คุ้ม.