นี่เป็นกระทู้แรกของฉันนะคะ ถ้าหากผิดพลาดประการใดขอโทษด้วยนะคะ. เรื่องมีอยู่ว่าภายในเวลาสามเดือนที่ผ่านมานี้ ชีวิตของฉันมีแต่เรื่องวุ่นวายสับสน  ไม่รู้จะปรึกษาหรือหาทางออกให้ตัวเองอย่างไรดี ครอบครัวของฉันมีปัญหาทะเลาะกันทุกวัน พ่อไปมีเมียน้อย ไม่ยอมเข้าบ้านเลย จากแต่ก่อนรับโทรสับลูกก็ไม่ค่อยรับสาย แม่ชอบโทรมาหาฉันเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง บอกให้ฉันโทรหาพ่อให้หน่อย บอกพ่อกลับบ้านหน่อย ส่วนพ่อก็จะบอกว่าแม่ไม่ดีอย่างโง้นอย่างงี้ พ่อทนไม่ได้แล้ว แถมยังจะให้ฉันเข้าใจและยอมรับเมียน้อยคนนั้นด้วยบอกว่าเมียน้อยคนนั้นเป็นคนดีและดูแลพ่อทุกอย่าง พ่อบอกว่าแม่ก็มีคนอื่น พอฉันไปถามแม่ แม่ก็บอกว่ามีคนมาชอบแม่เยอะจริง เพราะพ่อไม่เข้าบ้านเลยมีคนมาจีบโทรจีบ แต่แม่ไม่มีอะไรนะ ฉันรับฟังปัญหาของทั้งพ่อแม่ทุกวันไม่รู้จะเชื่อหรือรับฟังใครเพราะอยู่ต่างที่ ฉันต้องมาทำงานตอนซัมเมอร์ให้มหาลัย งานของตัวฉันที่ทำอยู่ก็ล้มเหลวทุกครั้ง ไม่ประสบความสำเร็จ ฉันต้องเริ่มทำใหม่ครั้งแล้วครั่งเล่า จนตอนนี้จะเปิดเทอม หกเดือนที่ล้มลุกก็ยังไม่สำเร็จไม่คืบหน้าอะไรเลย TT. หัวสมองฉันต้องมาคิดเรื่องพ่อแม่ทุกวันและเรื่องงานจนนอนไม่หลับ จากแต่ก่อนดูแลตัวเอง ก็ปล่อยตัวเอง ฉันชอบสะดุ้งตอนกลางคืน และกลัวการนอนหลับ แต่ละวันจะไปหลับตอนตีห้าทุกวัน อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันเครียดคือเรื่องการเงิน ครอบครัวมีปัญหาการเงินก็มีปัญหา แต่ก่อนฉันไม่ต้องทำอะไรหรือกังวลเรื่องเงินเลย คิดแค่เรียนอย่างเดียว แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว มาทำงานก็ไม่ได้ค่าตอบแทนและแทบจะปลีกตัวไปทำงานพิเศษไม่ได้ ไหนจะค่าหอ ค่าไฟ ค่ากิน ค่าน้ำมัน ฉันต้องอยู่แบบไข่ กับมาม่า ....T^T.  เรื่องมันเริ่มร้ายแรงขึ้นทุกวัน บางครั้งฉันก็เป็นห่วงน้อง เพราะอยู่ในช่วงหัวเรี้ยวหัวต่อเด็กผชมอต้น เป็นเด็กหัวแข็ง ฉันกลัวน้องเป็นเด็กมีปัญหามาก แต่กลับบ้านไม่ได้เลยด้วยซ้ำเพราะงาน ต่อมาแม่เริ่มไปพึ่งดวงไสยสาสย์ที่ไหนว่าแม่นว่าดีไปหมด พอไปดูบอกว่าพ่อโดนของ ยุ่งยากทำแก้อีก เลยไปให้ย่าทำให้ ย่าก็บอกว่าโดน และทำออกให้แล้ว โล่งใจมาพักนึงแต่พ่อก็ไม่กลับบ้าน แม่ก็จะโทรตามพ่อตลอดวันนึงเกือบร้อยสายได้ สงสารแม่มากแต่เวลาพ่อรับแม่กลับด่าใส่ แต่ใจรักและอยากให้กลับบ้านมาก - -!!!แล้วด่าเพื่ออะไรจ้า เรื่องมันเบาลงมาเพราะไม่มีใครโทรมาเล่าอะไรให้ฉันฟังแล้ว ฉันคิดว่าคงจะดี แต่ที่ไหนได้ ตู้มมมมมมม!!!!!!!!!ระเบิดเป็นโกโก้ครั้น ย่าโทรมาบอกว่า พ่อกับแม่หย่ากันแล้ว จ้อดดดดดตรูอยากจะบ้า ฮือออออออออ TT. ย่าบอกพ่อกับแม่ไม่กล้าโทรมาบอก ฉันนอนอยู่หอคนเดียวร้องไห้คนเดียวทุกวัน เพื่อนข้างห้องเห็นเศร้ามาหลายวันเลยชวนไปกินข้าว ในขณะที่สั่งอยู่นั้นไฟหม้อแปลงที่อยู่บนหัวแตกเปรี้ยงงงงงๆๆๆๆ เสียงโทรสับดัง {}~#<<%>$*$*
รับสายเบอร์น้า .............แม่โดนรถชน เลือดเต็มเลย................ ช็อคคคคคคคคคค โทรสับแทบตก เรียกสะติ โทรหาพ่อทันที พ่อบอกว่าไม่เป็นไรมากกก คนที่ชนโทรมาบอกและพาไปโรงบาลแล้ว โล่งงงอกเปราะนึง โทรหาแม่ ตู้ดดดดดดด ตู้ดดดดดดดนานมากกว่าแม่จะรับ แม่เป็นไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนมากมั้ย แม่เจ็บมากมั้ย แม่อยู่ไหน บลาๆๆๆๆๆๆ
เสียงที่ออกมาคือ แม่กำลังร้องไห้ แม่บอกแม่เจ็บ พ่อไม่มาเยี่ยมแม่เลย ใครโทรบอกลูก ไม่ต้องมาหาแม่นะ แม่ไม่เป็นไร ร้องไห้ ตัดสายไป....ฉันตกใจมากแม่ไม่เคยร้องไห้ ฉันรีบโทรไปหาพ่อทันที บอกพ่อไปดูแม่หน่อย แม่โดนรถชน เจ็บมากนะ คำพูดที่ออกมาคือน้ำเสียงโมโห และไม่ไป     มันเจ็บและจุกอยากร้องไห้นะตรงนั้นเลยยยยย เจ็บปวดหัวใจจนอยากตายๆไป  น้อยใจ  เสียใจ มันสุมอยู่ในใจ ฉันกลับมานั่งกับเพื่อนต่อ ไม่มีเพื่อนคนไหนถามฉันซักคำว่าแม่เป็นไงบ้าง ฉันนั่งเงียบๆเก็บเอาไว้ แล้วถามร้านดอกไม้กับเพื่อนบอกจะขอพรให้แม่ มันก็บอกนะ พวกมันก็กินๆๆๆแล้วก็คุยเรื่องไร้สาระไป โดยไม่ถามอะไรฉันซักคำ พอเสร็จฉันก็ไปซื้อดอกไม้ขอพรให้แม่กับเพื่อนคนนึง พาไป แต่คนอื่นก็ขับรถกลับหอไปเลยทิ้งฉันกับเพื่อนคนนี้ให้ไปขอพรกันเอาเอง สมองฉันมันไม่มีแม้ความโกรธหรือแรงทำอะไรเลยยยยย พอขอพรเสร็จกลับมาถึงหอเข้าห้อง เข้าห้องน้ำเปิดฝักบัวทั้งชุดอย่างนั้นแล้วปล่อยยยโฮฮฮฮ คนเดียว และคนเดียว กับสายน้ำ .............~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
วันรุ่งขึ้นฉันกลับบ้านสองอาทิตย์ ลางานกลับไปหาแม่ ทุกอย่างโอเคแล้วฉันกลับมาหอ
เห็นค่าไฟ 49xx.xx. บาท กรี้ดดดดดดดดด คืออารายยยย แพงอยู่คนเดียว ทั้งๆที่เปิดแอร์เฉพาะตอนนอน หกชั่วโมงต่อวัน วันไหนฝนตกก็ไม่เปิด ค่าไฟไม่น่าเกินพันห้า ห้องที่เปิดตลอดทั้งวัน ยังสามพันเอง แถมกลับบ้านอีก ฉันควรทำยังงัยดีคะ เดือนที่แล้วหลักร้อย แต่หอนี้ก็ไม่ดีหลายเรื่องมากๆ ไม่ได้มาตรฐานในหลายอย่างมากทั้งๆที่เป็นหอเครือข่าย
ฉันควรคุยกับเจ้าของหอยังงัยดีคะ หรือเราพูดอะไรไม่ได้เลย ต้องยอมจ่ายเงินครึ่งหมื่นให้เจ้าของหอขี้โกงนี้แล้วย้ายออกเลยหรือคะ ปล.ตอนนี้จนมากคะ ไม่กล้าขอเงินพ่อกับแม่เลย