ขอบอกก่อนว่าครั้งนี้เรามาเปิดกระทู้ที่นี่เป็นครั้งแรกค่ะ หลังจาเพิ่งสมัครได้ไม่นาน คิดอยู่นานว่าจะเอามาเขียนเป็นอุทาหรณ์ดีไหม?
เรื่องเพิ่งเกิดไม่วานตอนสักประมาณช่วงหนึ่งทุ่ม - สองทุ่มที่รถตู้จากอนุเสาวรีย์ - มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ พอดีเรากลับสายนี้เป็นปกติ
เวลาไปเที่ยวที่ไหน ส่วนสาเหตุที่เลือกกลับรถตู้ เพราะมันถูก สะดวก
ความจริงเราเป็นคนไม่ชอบขับรถ เรียกได้ว่าไม่ค่อยเห็นความสำคัญของรถยนต์ส่วนตัว เพราะกลัวมีปัญหาค่าใช้จ่ายน้ำมัน ค่าซ่อมต่างๆ ...
ใครๆ ให้เรียนขับรถ แต่เราก็ปฏิเสธตลอด เพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเอง เลยเผลอคิดว่าถ้ามันไม่มีอะไร
ก็ตกลงใจใช้รถสาธารณะไปหาเพื่อนบ่อยๆ พวกรถแท็กซี่ รถตู้ รถไฟฟ้า และรถใต้ดิน นี่ไปมาหมดแล้ว
แต่ปัญหามันมาเกิดเอาเมื่อคืน เพราะตอนแรกเราอยู่ห้องธรรมดา ต้งใจไม่ออกไปไหน แต่มีน้องที่รู้จักชวนไป Terminal 21
ด้วยความที่ว่าอยากไปงานอะบุ๊คแฟร์ เห็นเขาบอกว่าหนังสือมันลดราคา (เราชอบอ่านหนังสือมาก ช้อปหนังสือเหมือนช้อปปิ้ง)
เราก็เลยนัดน้องไปเจอที่งาน เพราะหอน้องแกก็อยู่ใกล้ๆ กัน เดินมาก็ถึง เราไปเดินเลือกซื้อหนังสือ ทำธุระกับน้องเสร็จ ราวประมาณหนึ่งทุ่มครึ่ง
เพราะจนกว่าจะไปถึงก็เกือบห้าโมงครึ่ง เมื่อวานวันศุกร์รถติดมากจนเบื่อ เราแยกย้ายกับน้องที่หน้า Terminal 21 เพราะคนละทาง
เราก็นั่งรถไฟฟ้ากลับอนุฯ ทุกอย่างปกติ จนกระทั่งเราขึ้นรถตู้สายอนุฯ ไป มธ.
เราเลือกนั่งข้างหลังคนขับที่มันมีเบาะยาวๆ เพราะไม่อยากยุ่งกับใคร ไม่ชอบนั่งข้างหลังเพราะมันเบียดกัน อึดอัดและด้วยความที่ของเต็มมือ
เราก็เลยเข้าไปนั่งชิดด้านฝั่งกระจก คนก็ขึ้นมาปกติ
อ้อ! ลืมบอกไปว่าวันนั้นอากาศร้อนมาก เราเลยตัดสินใจใส่ขาสั้นไป คือเราไม่ได้สังเกตหน้าคนขึ้นมาหลังจากนั้น แค่เห็นคร่าวๆ
แล้วตอนนั้นมือถือเราก็อยู่ในกระเป๋ากางเกง ตอนแรก็เหมือนไม่มีอะไร เราก็นั่งฟังเพลงนิ่งๆ เห็นคนข้างๆ หลับ เราก็ไม่ได้เอะใจ
พอผ่านไปสักห้า ถึง สิบนาที เรารู้สึกว่าคนข้างๆ เอามือมาวางที่ขาอ่อนเรา เราก็นึกว่าเขาไม่รู้เรื่อง เราเลยขยับตัวชิดกับหน้าต่าง (ซึ่งก็หนีไม่ได้แล้ว)
มือเขาก็ยังตามมาวางมือบนขาอ่อนเรา สักพักนิ้วก้อยเขาเริ่มเกลี่ยที่ขาอ่อนเรา เราเลยแบบ ไม่ใช่ล่ะ! เราหันไปมองหน้า แต่เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ตอนนั้นเราอยากตะโกนมาก แต่เราช็อค ไม่เคยเจออะไรแบบนี้ ทั้งตัวไม่มีมีด ไม่มีอะไรป้องกันตัวเองได้
เราเลยพยายามเอาของบัง แต่คนมันก็แน่นแล้ว ไม่มีที่ให้ของบังเลย โชคดีที่ถึงที่หมาย ก่อนมันจะนานกว่านี้ ตลอดเวลาเราไม่หลับเลย
กลัวมันจะทำอะไรแย่กว่านี้ พอถึงที่เราเลยรีบออกมา ตอนสุดท้ายที่เรามองหน้ามัน มันยังมีหน้ามองเราเฉยๆ เหมือนไม่ได้ทำอะไรด้วย
คืออยากถามเพื่อนๆ ให้คำแนะนำทีว่า
1. มีใครโดนแบบนี้บ้าง หรือแย่กว่านี้?
2.ใครมีวิธีจัดการกับพวกโรคจิตแบบนี้บ้าง เอาแบบที่ทำได้จริงๆ?
3. ถ้าเจอแบบนี้ต้องแจ้งหน่วยงานอะไรมั้ย?
ปล.เราไปบอกเพื่อนที่ต้องนั่งรถตู้ไปกลับมหาวิทยาลัยกับกลับบ้านทุกวัน มันบอกว่ามันเคยโดนแบบนี้สามรอบแล้ว
(หนึ่งในสามครั้งนั้นเป็นคนขับรถตู้เองจ้า ขนาดนางใส่กระโปรงยาวถึงตาตุ่ม)
ปล. น้องสาวเราก็เคยโดนแย่กว่านี้ ถึงขั้นที่ไอ้โรคจิต
เอา 'น้องชาย' ของมันมาถูก้นน้องเรา แต่น้องเราเดินหนี (น้องเราโดนที่รถ BTS)
[ถาม] วิธีการจัดการกับโรคจิตบนรถสาธารณะ เช่น บนรถเมล์, รถไฟฟ้า , รถใต้ดิน เป็นต้น
เรื่องเพิ่งเกิดไม่วานตอนสักประมาณช่วงหนึ่งทุ่ม - สองทุ่มที่รถตู้จากอนุเสาวรีย์ - มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ พอดีเรากลับสายนี้เป็นปกติ
เวลาไปเที่ยวที่ไหน ส่วนสาเหตุที่เลือกกลับรถตู้ เพราะมันถูก สะดวก
ความจริงเราเป็นคนไม่ชอบขับรถ เรียกได้ว่าไม่ค่อยเห็นความสำคัญของรถยนต์ส่วนตัว เพราะกลัวมีปัญหาค่าใช้จ่ายน้ำมัน ค่าซ่อมต่างๆ ...
ใครๆ ให้เรียนขับรถ แต่เราก็ปฏิเสธตลอด เพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเอง เลยเผลอคิดว่าถ้ามันไม่มีอะไร
ก็ตกลงใจใช้รถสาธารณะไปหาเพื่อนบ่อยๆ พวกรถแท็กซี่ รถตู้ รถไฟฟ้า และรถใต้ดิน นี่ไปมาหมดแล้ว
แต่ปัญหามันมาเกิดเอาเมื่อคืน เพราะตอนแรกเราอยู่ห้องธรรมดา ต้งใจไม่ออกไปไหน แต่มีน้องที่รู้จักชวนไป Terminal 21
ด้วยความที่ว่าอยากไปงานอะบุ๊คแฟร์ เห็นเขาบอกว่าหนังสือมันลดราคา (เราชอบอ่านหนังสือมาก ช้อปหนังสือเหมือนช้อปปิ้ง)
เราก็เลยนัดน้องไปเจอที่งาน เพราะหอน้องแกก็อยู่ใกล้ๆ กัน เดินมาก็ถึง เราไปเดินเลือกซื้อหนังสือ ทำธุระกับน้องเสร็จ ราวประมาณหนึ่งทุ่มครึ่ง
เพราะจนกว่าจะไปถึงก็เกือบห้าโมงครึ่ง เมื่อวานวันศุกร์รถติดมากจนเบื่อ เราแยกย้ายกับน้องที่หน้า Terminal 21 เพราะคนละทาง
เราก็นั่งรถไฟฟ้ากลับอนุฯ ทุกอย่างปกติ จนกระทั่งเราขึ้นรถตู้สายอนุฯ ไป มธ.
เราเลือกนั่งข้างหลังคนขับที่มันมีเบาะยาวๆ เพราะไม่อยากยุ่งกับใคร ไม่ชอบนั่งข้างหลังเพราะมันเบียดกัน อึดอัดและด้วยความที่ของเต็มมือ
เราก็เลยเข้าไปนั่งชิดด้านฝั่งกระจก คนก็ขึ้นมาปกติ
อ้อ! ลืมบอกไปว่าวันนั้นอากาศร้อนมาก เราเลยตัดสินใจใส่ขาสั้นไป คือเราไม่ได้สังเกตหน้าคนขึ้นมาหลังจากนั้น แค่เห็นคร่าวๆ
แล้วตอนนั้นมือถือเราก็อยู่ในกระเป๋ากางเกง ตอนแรก็เหมือนไม่มีอะไร เราก็นั่งฟังเพลงนิ่งๆ เห็นคนข้างๆ หลับ เราก็ไม่ได้เอะใจ
พอผ่านไปสักห้า ถึง สิบนาที เรารู้สึกว่าคนข้างๆ เอามือมาวางที่ขาอ่อนเรา เราก็นึกว่าเขาไม่รู้เรื่อง เราเลยขยับตัวชิดกับหน้าต่าง (ซึ่งก็หนีไม่ได้แล้ว)
มือเขาก็ยังตามมาวางมือบนขาอ่อนเรา สักพักนิ้วก้อยเขาเริ่มเกลี่ยที่ขาอ่อนเรา เราเลยแบบ ไม่ใช่ล่ะ! เราหันไปมองหน้า แต่เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ตอนนั้นเราอยากตะโกนมาก แต่เราช็อค ไม่เคยเจออะไรแบบนี้ ทั้งตัวไม่มีมีด ไม่มีอะไรป้องกันตัวเองได้
เราเลยพยายามเอาของบัง แต่คนมันก็แน่นแล้ว ไม่มีที่ให้ของบังเลย โชคดีที่ถึงที่หมาย ก่อนมันจะนานกว่านี้ ตลอดเวลาเราไม่หลับเลย
กลัวมันจะทำอะไรแย่กว่านี้ พอถึงที่เราเลยรีบออกมา ตอนสุดท้ายที่เรามองหน้ามัน มันยังมีหน้ามองเราเฉยๆ เหมือนไม่ได้ทำอะไรด้วย
คืออยากถามเพื่อนๆ ให้คำแนะนำทีว่า
1. มีใครโดนแบบนี้บ้าง หรือแย่กว่านี้?
2.ใครมีวิธีจัดการกับพวกโรคจิตแบบนี้บ้าง เอาแบบที่ทำได้จริงๆ?
3. ถ้าเจอแบบนี้ต้องแจ้งหน่วยงานอะไรมั้ย?
ปล.เราไปบอกเพื่อนที่ต้องนั่งรถตู้ไปกลับมหาวิทยาลัยกับกลับบ้านทุกวัน มันบอกว่ามันเคยโดนแบบนี้สามรอบแล้ว
(หนึ่งในสามครั้งนั้นเป็นคนขับรถตู้เองจ้า ขนาดนางใส่กระโปรงยาวถึงตาตุ่ม)
ปล. น้องสาวเราก็เคยโดนแย่กว่านี้ ถึงขั้นที่ไอ้โรคจิต