สวัสดีค่ะ พี่ๆน้องๆ ชาวพันทิป ทุกคน
มีเรื่องที่อยากจะระบาย แต่ก็ไม่รู้จะหันไปพูดกับใครได้ เราอาจจะเล่าเรื่องไม่เก่งนะคะ
ยังไงก็ช่วยลำบากอ่านกันนิดนึงนะ
ตอนนี้เราเลิกกับแฟนมาสักพักแล้ว เลยกลับมาอยู่บ้าน มาช่วยทำงานเล็กๆน้อยๆ ที่บ้าน
เราอยู่กับย่าสองคนที่บ้าน พ่อเพิ่งแต่งงานใหม่ได้ไม่นาน มาเยี่ยมบ้างอาทิตละครั้ง สองครั้ง
ส่วนแม่ก็อยู่กับสามีใหม่เหมือนกัน บ้านเรากับบ้านที่แม่อยู่ตอนนี้ ห่างกันไม่มากเท่าไหร่
แต่เราก็ไม่ค่อยได้ไปหาเท่าไร เคยไปบ้างตอนกลับมาอยู่บ้านแรกๆ แต่พอไปแล้ว เวลา
เห็นแม่อยู่กับพ่อเลี้ยงแล้วเรารู้สึกเป็นส่วนเกิน เราเลยไม่ค่อยสุงสิงเท่าไหร่
ส่วนบ้านใหม่ของพ่อ เค้าเป็นคนมีหน้ามีตา ฐานะทางบ้านดีกว่าทางบ้านเรามาก สไตล์การใช้ชีวิต
ก็ค่อนข้างต่างกัน แต่แม่เลี้ยงเราก็เป็นคนดี มีอะไรที่แกช่วยเหลือได้ แกก็จะช่วย
มาที่เรื่องแฟนเราบ้าง เมื่อก่อนแฟนเราเป็นคนไม่เอาไหนเลย งานก็ทำบ้าง ไม่ทำบ้าง เกเร
บางทีก็เที่ยวกับเพื่อนจนดึก แต่เราก็ทนเรื่อยมาเพราะเรารักเค้ามาก จนวันนึงที่เราคิดว่า
มันมากเกินไปแล้ว เราตัดสินใจเดินออกมาเอง เราให้แม่ของเค้ามาส่งเราที่ท่ารถ แม่เค้าน้ำตาซึม
แกบอกว่า แกขอโทดที่มันเป็นแบบนี้ เพราะลูกแกเลวเอง ทุกอย่างมันเลยต้องจบแบบนี้
แกไม่อยากให้เราไป อันนี้เราไม่ได้เข้าข้างตะวเองนะ แต่ตลอดเวลาที่เราไปเจอครอบครัวของเค้า
เราจะช่วยงานทุกอย่างที่บ้านเค้า ทั้งงานบ้าน งานนอกบ้าน คือเราไม่เกี่ยงเลย เค้าให้เราช่วยทำอะไร เราก็จะทำตลอด
แต่ในเมื่อเราไม่อยากทน แกก็เข้าใจดี เพราะแกรับรู้ทุกอย่างมาตลอด
จนเรามาอยู่บ้านเราเองได้ประมาน เดือนนึง แฟนเรามาตามเราที่บ้าน บอกให้เรากลับไป แต่เราไม่กลับ
เราบอกวให้เค้ากลับไปก่อน แล้วจะโทรไปหาเอง จนผ่านไปสัก สามาี่วัน เราโทรไปหาแม่เค้า แม่เค้าบอกให้เรา
กลับมาอยู่ด้วยกัน จนแฟนเราได้ยินเค้าจึงขอคุยกับเรา เค้าบอก ขอโทหาได้มั้ย เค้าเสียใจที่มันเป็นแบบนี้ ตอนนั้นเราไม่ได้ใจอ่อนเลยนะ แต่เรายอมรับว่าเราเองก็ยังรัก ยังคิดถึงอยู่ แต่ถ้าให้เรากลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน
เราก็ไม่กลับแล้ว เค้าก็ยอม ขอแค่ให้ได้คุยก็โอเค
ตั้งแต่วันนั้น จนถึงตอนนี้ เรากับเค้าได้แค่คุยโทสับกัน เค้าบอก ขอให้เค้าได้ทำให้ที่บ้านราเห็นว่าเค้าเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
เค้าปรับปรุงตัวเอง นิสัยเดิมๆ ก้อเริ่มลดลง เค้าช่วยพ่อแม่ทำงาน จนตอนนี้เค้าได้บวชเป็นพระเพื่อทดแทนพระคุณพ่อแม่
เรียบร้อยแล้ว เราไปหาเค้าก่อนวันที่บวช เรายอมรับเลยว่า เวลาได้อยู่กับเค้าเรารู้สึกอบอุ่นใจจริงๆ ถ้าเค้ายอมเปลี่ยนตัวเองได้เพื่อเรา
เราก็ยอมให้อภัยเค้าได้ วันก่อนที่บวช เราคุยกันทุกเรื่อง รวมทั้งเรื่องที่บ้านเราด้วย เราบอกว่า ที่บ้านเราเป็นคนหัวโบราณ ย่าเราเค้าอยากได้หลานเขยที่รวย มีหน้ามีตา โดยที่ไม่สนใจว่าเราจะต้องการรึป่าว ย่าเคยบอกว่า ถึงแฟนเราจะไาค่าสินสอดมาจนครบ แกก็ไม่ยอมรับ เราก็เข้าใจว่าเมื่อก่อนแฟนเราเค้านิสัยไม่ดี ชอบทำให้เราเสียใจ แต่ถ้าเค้ายอมทิ้งนิสัยเดิมๆเพื่อเรา ยอมทำทุกอย่างเพื่อเรา เราจะให้อภัยเค้าไม่ได้เลยเหรอ แต่นี่ย่าเราไม่ยอมรับอย่างเดียวเลย ไม่ฟังเหตุผลใครด้วย
บอกแต่ว่า แกสร้างทุกอย่างมากับมือ แกไม่อยากให้มันมาพังเพราะเรา แล้วเคยถามเราบัางรึป่าว
ว่าสมบัติทั้งหลายที่บ้านเรามี เราอยากได้มันมั้ย ที่เรากลับมาอยู่ที่บ้านกับย่าตอนนี้ เพราะเราสงสารย่า
ที่ต้องอยู่คนเดียว พ่อเราก็หลายวันถึงจะมาสักครั้ง ตอนแรกมีลูกพี่ลูกน้องเรามาอยู่ด้วย
แต่ตอนนี้แกก็ได้ภรรยาแล้ว เลยย้ายออกจากบ้านไป
เราแค่ไม่เข้าใจ ว่าการที่เราคุยโทสับกับแฟนเรา มันผิดมากเหรอ ป้าเราเคยถามเราว่า อะไร เลิกกันแล้ว แต่ยังคุยกัน
ไม่เคยเห็น เราก็แปลกใจนะ เพราะป้าเราเองก็มีลูกสาว แต่ลูกแกอยู่กทม ก็มีแฟน แถมยังรักๆเลิกๆ ยิ่งกว่าของเราอีก
แกยังไม่เคยบ่นเลย แถมยังมาชมให้เราฟังอีกว่า แบบนั้นละ คนรักกัน ก็ต้องมีทะเลาะกันบ้าง หรือเพราะว่าที่ลูกเขยแกเป็นตำรวจ ส่วนแฟนเราไม่มีตำแหน่ง ไม่ใช่ข้าราชการ เลยไม่มีสิทธิ์ได้คบกัน บางครั้งเราก็น้อยใจพ่อแม่เรามาก เพราะพ่อแม่เราเลิกกัน
มาตั้งแต่เราอายุ 15 เราก็ไม่เคยได้อยู่กับพ่อแม่เลย เราทำงานเองมาตลอด ดิ้นรนเอง หาเงินเลี้ยงตัวเอง จนเราได้มาเจอแฟนเรา
เค้ามาเติมส่วนที่เราขาด เค้าคอยปกป้องเรา คอยเช็ดน้ำตาเวลาที่เราเสียใจ คอยให้กำลังใจกันเรื่อยมา ถึงบางเรื่องเค้าจะไม่ดี
แต่เรื่องดีๆของเค้าก็มีมาก
ตอนนี้เราน้อยใจที่บ้านมาก เราแค่อยากมีใครสักคนไว้ระบาย ไว้คุย ไว้ปรึกษา เราเคยปรึกษาเรื่องต่าๆงกับย่า กับป้า แต่เค้าคอยแต่ซ้ำเติม
จนเรายิ่งนอยด์ขึ้นไปอีก เวลามีเรื่องไม่สบายใจ โทรหาพ่อ อยากคุย อยากกอด เค้าก็ยุ่ง จนเราไม่กล้ารบกวน
เราไม่รู้จะทำยังไงดีเหมือนกัน ชีวิตเราทั้งชัวิต ถ้าที่บ้านให้เราไปแต่งงานกับคนอื่นทั้งที่เราไม่ได้รัก เราบอกเลยว่าเราไม่ยอมแน่ๆ
เพราะย่าเคยเกริ่นๆให้ฟังว่า ลูกชายบ้านนั้นดี รวยอย่างนั้น อย่างโน้น แต่ถ้าเราไม่ได้รัก มันจะมีประโยชน์อะไร
แฟนเราเคยพูดไว้ก่อนจะบวช ว่าถ้าสึกมาแล้ว จะทำงานเก็บเงินจนครบตามที่ที่บ้านเราเคยบอก เค้าจะพาผู้ใหญ่มาขอ เอาเงินมาให้ แล้วพาเราออกไปอยู่กับเค้า เค้าบอกว่า สำหรับเค้า ฐานะที่บ้านพอมีพอกิน พ่อแม่ไม่สามารถช่วยเหลือเรื่งเงินทองได้
แต่เค้าจะพยายามทำจนสุดความสามารถของเค้า เพื่อให้เราไปอยู่ด้วยให้ได้ เราคิดว่า ถ้าเค้าทำได้ เค้าก็สุดยอดจริงๆ ถึงเงินสินสอดจะไม่ได้มากมายนัก แต่สำหรับเค้ามันก็เยอะมาก
ถึงตอนนี้เราได้หวังว่าอนคตข้างหน้า มันจะดีขึ้น ทุกๆคน ในครอบครัวจะยอมรับแฟนเราได้
เรายคงอยากให้ทุกคนอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข เรายังอยากกลับบ้าน อยากเจอหน้าครอบครัว
แต่เราก็อยากมีคนข้างๆตัวเราไว้คอยจับมือกัน ไว้เหมือนกัน
ขอบคุณเพื่อนๆทุกคน ที่อ่านมาจนจบ ฟังเราเวิ่นเว้อ ซะมาก แต่เราก็แค่ผู้หญิงคนนึง
ที่อ่อนแอ และไม่รุ้จะหันหน้าไปหาใคร เลยมาระบายในที่แห่งนี้
ขอบคุณมากค่ะ เชิญติชมเราได้เลยนะคะ เรายินดีรับฟังทุกคน
เราแค่อยากมีคนไว้คอยปรึกษา มันผิดเหรอ ???
มีเรื่องที่อยากจะระบาย แต่ก็ไม่รู้จะหันไปพูดกับใครได้ เราอาจจะเล่าเรื่องไม่เก่งนะคะ
ยังไงก็ช่วยลำบากอ่านกันนิดนึงนะ
ตอนนี้เราเลิกกับแฟนมาสักพักแล้ว เลยกลับมาอยู่บ้าน มาช่วยทำงานเล็กๆน้อยๆ ที่บ้าน
เราอยู่กับย่าสองคนที่บ้าน พ่อเพิ่งแต่งงานใหม่ได้ไม่นาน มาเยี่ยมบ้างอาทิตละครั้ง สองครั้ง
ส่วนแม่ก็อยู่กับสามีใหม่เหมือนกัน บ้านเรากับบ้านที่แม่อยู่ตอนนี้ ห่างกันไม่มากเท่าไหร่
แต่เราก็ไม่ค่อยได้ไปหาเท่าไร เคยไปบ้างตอนกลับมาอยู่บ้านแรกๆ แต่พอไปแล้ว เวลา
เห็นแม่อยู่กับพ่อเลี้ยงแล้วเรารู้สึกเป็นส่วนเกิน เราเลยไม่ค่อยสุงสิงเท่าไหร่
ส่วนบ้านใหม่ของพ่อ เค้าเป็นคนมีหน้ามีตา ฐานะทางบ้านดีกว่าทางบ้านเรามาก สไตล์การใช้ชีวิต
ก็ค่อนข้างต่างกัน แต่แม่เลี้ยงเราก็เป็นคนดี มีอะไรที่แกช่วยเหลือได้ แกก็จะช่วย
มาที่เรื่องแฟนเราบ้าง เมื่อก่อนแฟนเราเป็นคนไม่เอาไหนเลย งานก็ทำบ้าง ไม่ทำบ้าง เกเร
บางทีก็เที่ยวกับเพื่อนจนดึก แต่เราก็ทนเรื่อยมาเพราะเรารักเค้ามาก จนวันนึงที่เราคิดว่า
มันมากเกินไปแล้ว เราตัดสินใจเดินออกมาเอง เราให้แม่ของเค้ามาส่งเราที่ท่ารถ แม่เค้าน้ำตาซึม
แกบอกว่า แกขอโทดที่มันเป็นแบบนี้ เพราะลูกแกเลวเอง ทุกอย่างมันเลยต้องจบแบบนี้
แกไม่อยากให้เราไป อันนี้เราไม่ได้เข้าข้างตะวเองนะ แต่ตลอดเวลาที่เราไปเจอครอบครัวของเค้า
เราจะช่วยงานทุกอย่างที่บ้านเค้า ทั้งงานบ้าน งานนอกบ้าน คือเราไม่เกี่ยงเลย เค้าให้เราช่วยทำอะไร เราก็จะทำตลอด
แต่ในเมื่อเราไม่อยากทน แกก็เข้าใจดี เพราะแกรับรู้ทุกอย่างมาตลอด
จนเรามาอยู่บ้านเราเองได้ประมาน เดือนนึง แฟนเรามาตามเราที่บ้าน บอกให้เรากลับไป แต่เราไม่กลับ
เราบอกวให้เค้ากลับไปก่อน แล้วจะโทรไปหาเอง จนผ่านไปสัก สามาี่วัน เราโทรไปหาแม่เค้า แม่เค้าบอกให้เรา
กลับมาอยู่ด้วยกัน จนแฟนเราได้ยินเค้าจึงขอคุยกับเรา เค้าบอก ขอโทหาได้มั้ย เค้าเสียใจที่มันเป็นแบบนี้ ตอนนั้นเราไม่ได้ใจอ่อนเลยนะ แต่เรายอมรับว่าเราเองก็ยังรัก ยังคิดถึงอยู่ แต่ถ้าให้เรากลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน
เราก็ไม่กลับแล้ว เค้าก็ยอม ขอแค่ให้ได้คุยก็โอเค
ตั้งแต่วันนั้น จนถึงตอนนี้ เรากับเค้าได้แค่คุยโทสับกัน เค้าบอก ขอให้เค้าได้ทำให้ที่บ้านราเห็นว่าเค้าเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
เค้าปรับปรุงตัวเอง นิสัยเดิมๆ ก้อเริ่มลดลง เค้าช่วยพ่อแม่ทำงาน จนตอนนี้เค้าได้บวชเป็นพระเพื่อทดแทนพระคุณพ่อแม่
เรียบร้อยแล้ว เราไปหาเค้าก่อนวันที่บวช เรายอมรับเลยว่า เวลาได้อยู่กับเค้าเรารู้สึกอบอุ่นใจจริงๆ ถ้าเค้ายอมเปลี่ยนตัวเองได้เพื่อเรา
เราก็ยอมให้อภัยเค้าได้ วันก่อนที่บวช เราคุยกันทุกเรื่อง รวมทั้งเรื่องที่บ้านเราด้วย เราบอกว่า ที่บ้านเราเป็นคนหัวโบราณ ย่าเราเค้าอยากได้หลานเขยที่รวย มีหน้ามีตา โดยที่ไม่สนใจว่าเราจะต้องการรึป่าว ย่าเคยบอกว่า ถึงแฟนเราจะไาค่าสินสอดมาจนครบ แกก็ไม่ยอมรับ เราก็เข้าใจว่าเมื่อก่อนแฟนเราเค้านิสัยไม่ดี ชอบทำให้เราเสียใจ แต่ถ้าเค้ายอมทิ้งนิสัยเดิมๆเพื่อเรา ยอมทำทุกอย่างเพื่อเรา เราจะให้อภัยเค้าไม่ได้เลยเหรอ แต่นี่ย่าเราไม่ยอมรับอย่างเดียวเลย ไม่ฟังเหตุผลใครด้วย
บอกแต่ว่า แกสร้างทุกอย่างมากับมือ แกไม่อยากให้มันมาพังเพราะเรา แล้วเคยถามเราบัางรึป่าว
ว่าสมบัติทั้งหลายที่บ้านเรามี เราอยากได้มันมั้ย ที่เรากลับมาอยู่ที่บ้านกับย่าตอนนี้ เพราะเราสงสารย่า
ที่ต้องอยู่คนเดียว พ่อเราก็หลายวันถึงจะมาสักครั้ง ตอนแรกมีลูกพี่ลูกน้องเรามาอยู่ด้วย
แต่ตอนนี้แกก็ได้ภรรยาแล้ว เลยย้ายออกจากบ้านไป
เราแค่ไม่เข้าใจ ว่าการที่เราคุยโทสับกับแฟนเรา มันผิดมากเหรอ ป้าเราเคยถามเราว่า อะไร เลิกกันแล้ว แต่ยังคุยกัน
ไม่เคยเห็น เราก็แปลกใจนะ เพราะป้าเราเองก็มีลูกสาว แต่ลูกแกอยู่กทม ก็มีแฟน แถมยังรักๆเลิกๆ ยิ่งกว่าของเราอีก
แกยังไม่เคยบ่นเลย แถมยังมาชมให้เราฟังอีกว่า แบบนั้นละ คนรักกัน ก็ต้องมีทะเลาะกันบ้าง หรือเพราะว่าที่ลูกเขยแกเป็นตำรวจ ส่วนแฟนเราไม่มีตำแหน่ง ไม่ใช่ข้าราชการ เลยไม่มีสิทธิ์ได้คบกัน บางครั้งเราก็น้อยใจพ่อแม่เรามาก เพราะพ่อแม่เราเลิกกัน
มาตั้งแต่เราอายุ 15 เราก็ไม่เคยได้อยู่กับพ่อแม่เลย เราทำงานเองมาตลอด ดิ้นรนเอง หาเงินเลี้ยงตัวเอง จนเราได้มาเจอแฟนเรา
เค้ามาเติมส่วนที่เราขาด เค้าคอยปกป้องเรา คอยเช็ดน้ำตาเวลาที่เราเสียใจ คอยให้กำลังใจกันเรื่อยมา ถึงบางเรื่องเค้าจะไม่ดี
แต่เรื่องดีๆของเค้าก็มีมาก
ตอนนี้เราน้อยใจที่บ้านมาก เราแค่อยากมีใครสักคนไว้ระบาย ไว้คุย ไว้ปรึกษา เราเคยปรึกษาเรื่องต่าๆงกับย่า กับป้า แต่เค้าคอยแต่ซ้ำเติม
จนเรายิ่งนอยด์ขึ้นไปอีก เวลามีเรื่องไม่สบายใจ โทรหาพ่อ อยากคุย อยากกอด เค้าก็ยุ่ง จนเราไม่กล้ารบกวน
เราไม่รู้จะทำยังไงดีเหมือนกัน ชีวิตเราทั้งชัวิต ถ้าที่บ้านให้เราไปแต่งงานกับคนอื่นทั้งที่เราไม่ได้รัก เราบอกเลยว่าเราไม่ยอมแน่ๆ
เพราะย่าเคยเกริ่นๆให้ฟังว่า ลูกชายบ้านนั้นดี รวยอย่างนั้น อย่างโน้น แต่ถ้าเราไม่ได้รัก มันจะมีประโยชน์อะไร
แฟนเราเคยพูดไว้ก่อนจะบวช ว่าถ้าสึกมาแล้ว จะทำงานเก็บเงินจนครบตามที่ที่บ้านเราเคยบอก เค้าจะพาผู้ใหญ่มาขอ เอาเงินมาให้ แล้วพาเราออกไปอยู่กับเค้า เค้าบอกว่า สำหรับเค้า ฐานะที่บ้านพอมีพอกิน พ่อแม่ไม่สามารถช่วยเหลือเรื่งเงินทองได้
แต่เค้าจะพยายามทำจนสุดความสามารถของเค้า เพื่อให้เราไปอยู่ด้วยให้ได้ เราคิดว่า ถ้าเค้าทำได้ เค้าก็สุดยอดจริงๆ ถึงเงินสินสอดจะไม่ได้มากมายนัก แต่สำหรับเค้ามันก็เยอะมาก
ถึงตอนนี้เราได้หวังว่าอนคตข้างหน้า มันจะดีขึ้น ทุกๆคน ในครอบครัวจะยอมรับแฟนเราได้
เรายคงอยากให้ทุกคนอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข เรายังอยากกลับบ้าน อยากเจอหน้าครอบครัว
แต่เราก็อยากมีคนข้างๆตัวเราไว้คอยจับมือกัน ไว้เหมือนกัน
ขอบคุณเพื่อนๆทุกคน ที่อ่านมาจนจบ ฟังเราเวิ่นเว้อ ซะมาก แต่เราก็แค่ผู้หญิงคนนึง
ที่อ่อนแอ และไม่รุ้จะหันหน้าไปหาใคร เลยมาระบายในที่แห่งนี้
ขอบคุณมากค่ะ เชิญติชมเราได้เลยนะคะ เรายินดีรับฟังทุกคน