Part 0 http://ppantip.com/topic/32010189
Part 1 http://ppantip.com/topic/32013243
Part 2 http://ppantip.com/topic/32029268
Part 3 http://ppantip.com/topic/32086239
Part 4 http://ppantip.com/topic/32175376
Part 5 http://ppantip.com/topic/32236261
Part Final http://ppantip.com/topic/32302438


วันที่ก้าว
21.04.14
วันนี้เป็นเช้าวันที่ฉัน(จำเป็น)ต้องก้าวเดินหลายร้อยก้าวเพื่อไปให้ถึงหมู่บ้านอวี่เปิง(Yubeng village)ก่อนพระอาทิตย์ตก
หลังจากทำกิจกรรมช่วงเช้าเสร็จแล้ว ฉันเช็คกระเป๋า เช็คเสบียงและสิ่งจำเป็นในการเดินป่าคัดแยกเสื้อผ้าและของบางส่วน
ที่ไม่จำเป็นออกไปไว้อีกกระเป๋าหนึ่ง ทอมเป็นคนอธิบายว่าเราสามารถฝากของไว้ที่โรงแรมได้แต่เพื่อความปลอดภัย
อย่าทิ้งของมีค่าไว้ดีกว่าสัมภาระของฉันเหลือแค่กระเป๋าเป้หนึ่งใบ กระเป๋ากล้อง และน้ำขวดใหญ่เอาไว้ดื่มระหว่างทาง
ตอนนี้พยายามจะทำใจดีสู้เสือเข้าไว้บอกตัวเองเป็นพันๆรอบว่าไม่เป็นไรๆแกมาถึงนี่แล้วแกต้องทำได้สิ

ทุกคนไปหาของกินตอนเช้ารองท้อง ส่วนฉันยังคงกินมาม่าคัพ(อันที่จริงกินตั้งแต่เมื่อวาน) เมื่อวาน วันนี้และวันพรุ่งนี้
ก็คงจะต้องกินแต่มาม่าคัพรสเดิมๆ ฉันเองก็เริ่มจะเซ็งจากที่ทุกมื้อเป็นมาม่าพลังงานน้อยนิด อาเล่ยเดินเข้ามายื่น
แป้งแผ่นๆสีขาวเรียกอะไรไม่รู้ "กินสิๆ" อาเล่ยพูด ฉันพยักหน้าแล้วก้มขอบคุณๆที่ซื้อมาเผื่อ หลังจากกัดไปสองสามคำ
ฉันแอบเอาแป้งสีขาวที่เว้าแหว่งด้วยรอยกัดหย่อนลงถังขยะอย่างเงียบๆโดยไม่มีใครเห็น เพราะมันไม่อร่อยเลย!!
และคิดว่าคงจะกินไม่หมดแน่ๆ

โทมะโทะเรียกทุกคนให้เตรียมตัวไปที่รถตู้ได้แล้ว เธอเป็นคนไปเจรจาค่ารถตู้ราคาสำหรับ 7 คนคือคนละ 25 หยวน
ระยะทางไกลไม่ใช่น้อยจากเฟยไหลไปถึงจุดเริ่มต้นของอุทยาน รถแล่นออกพร้อมกับใจเต้นตึกๆระหว่างทางก็ชมทิวทัศน์
แปลกตาที่คงจะหาชมไม่ได้จากที่ไหน เส้นทางนี้สามารถไปประเทศทิเบตได้ด้วยเพราะป้ายบอกทางทีมีติดไว้ตลอด
มีกระรอกตัวน้อยๆวิ่งตัดหน้ารถเป็นระยะๆฉันเอาใจช่วยลุ้นตัวโก่งแต่ละทีที่เจอกระรอกขออย่าให้โดนทับเลย
บทเพลงจีนบวกทิเบตดังกังวาลจากเครื่องเสียงของพี่คนขับรถ เพลงออกแนวเร็วๆปลุกใจนิดๆฟังแล้วก็มีไฟขึ้นมาไม่น้อย
อันที่จริงฉันอาจจะรอวันนี้มานานแล้วก็ได้ มันคือวันที่ฉันสามารถก้าวผ่านความกลัวและขีดจำกัดของร่างกายได้