สระภาษาอังกฤษมีแนวทางการออกเสียงอยู่บ้าง แต่มีข้อยกเว้นเยอะ เยอะเสียจนอาจเป็นการเสียเวลาและพลังสมองในการไปจำแนวทางเหล่านั้น เช่น

wash  อ่านว่า วอช แต่ cash อ่านว่า แคช
watch อ่านว่า วอทช แต่ catch อ่านว่า แคทช
shade อ่านว่า เชด แต่ bade อ่านว่า แบด, marmalade อ่านว่า มาร์มาลาด
put อ่านว่า พุท แต่ but อ่านว่า บัท
horse อ่านว่า ฮอร์ส แต่ worse อ่านว่า เวิร์ส
tear ออกเสียงว่า เทีย แปลว่า น้ำตา แต่ถ้าออกเสียงว่า แท แปลว่า ฉีกให้ขาด
read อ่านว่า รีด แต่ถ้าใช้เป็น อดีตกาล อ่านว่า เรด
reading ที่แปลว่า การอ่าน ออกเสียงว่า รีดดิ้ง แต่ชื่อเมือง Reading ในอังกฤษออกเสียงว่า เรดดิ้ง
heart อ่านว่า ฮาร์ท, heard อ่านว่า เฮิร์ด, beard อ่านว่า เบียร์ด
lord อ่านว่า ลอร์ด แต่ word อ่านว่า เวิร์ด
wind อ่านว่า วินด์ แต่ mind อ่านว่า มายด์

rough อ่านว่า รัฟ
cough อ่านว่า คอฟ
bough อ่านว่า บาว
though อ่านว่า โด (ออกเสียงโดยแลบลิ้นออกมาแล้วเอาฟันงับลิ้นพร้อมกับออกเสียง โด)
through อ่านว่า ซรู (ออกเสียงโดยแลบลิ้นออกมาแล้วเอาฟันงับลิ้นพร้อมกับออกเสียง ซรู)

เพราะฉะนั้น แนะนำว่าอย่าพยายามไปหาหลักการออกเสียงคำในภาษาอังกฤษเลย เรียนรู้แล้วจำทีละคำทุกๆคำจะดีกว่า สะสมไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็รู้หมด