เลิกกันค่ะ โดนเค้าทิ้งค่ะ
ร้องไห้เป็นสายเลือด....
แต่ยอมรับนะคะว่าสมัยอยู่เมืองไทย ยังไม่ได้คบกันจริงจัง จนพี่เค้าไปทำงานที่อเมกาเลิกคุยกันไปรอบนึง
แต่กลับมาคุยกันใหม่ ช่วงที่เค้ากำลังจะออกจากงานแล้วเรียนต่อเอก พอกลับมาคุยกัน เราวางแผนอนาคตกันดิบดีเลยค่ะ
ส่วนตัวเองก็มีโครงการจะไปเรียนต่อ ก็บอกว่า ต่างคนต่างทำหน้าที่ของกัน เค้าชวนดิฉันไปเรียนที่อเมกาไปอยู่กะเขาด้วยซ้ำ
แต่บังเอิญ หลักสูตรของดิฉันมันจำกัด แล้วที่อเมกาไม่มี เลยไปเรียนอีกทวีปนึง
เค้าบอกรอเค้าอีก 3 ปีเค้ากลับมามีอนาคตรด้วยกัน ซึ่งเราจะจบโทไปแล้วพอดี
เค้าไม่มีแพลนกลับไทยเลยนะคะ ทั้งๆที่เค้าไม่ใช่คนที่จะกังวลเรื่องเงินเลย
แต่เค้าเคยพูดว่า เค้าถ้ากลับมาแล้วเค้าจะไม่อยากกลับไป
คุยโทรศัพท์กันค่ะ เป็นปี คุยกันสัปดาห์ละประมาณ 3-4 วัน ก็แบบจะวันเว้นวันแหละค่ะ เพราะเค้าก็เหงา
ยิ่งออกจากงานมาเตรียมเรียน อ่านหนังสือมากก็ยิ่งเหงา
เค้าก้มีคนมาติดพันนะคะ มีเด็กไทยมาจีบเค้า เค้าก็เล่าให้ฟัง มีเพื่อนที่ทำงานเก่ามาพยายามจะมีความสัมพันธ์ เค้าก็เล่า
เราฟังแต่ละที ก็เดือด เลือดขึ้นหน้า เราก็หวงของเรา สิ่งที่ทำได้คือไว้ใจค่ะ
....ไปๆมาๆ พอเปิดเทอม เค้าเครียดมากๆๆๆๆเลยค่ะ
พอเครียด เริ่มหายค่ะ เริ่มไม่ค่อยได้คุย คุยไปหลับไปก็มี
จนในที่สุด หายไปเลยค่ะ นิ่งสนิท แต่เค้าไม่ได้ตัดแค่ดิฉันนะคะ เค้าตัดจากเพื่อน จากครอบครัว ไปหมดเลยค่ะ
น่าจะเป็นเพราะเรื่องเครียดน่ะค่ะ เค้าเรียนมหาลัย ไอวี่ลีคด้วย เคยคุยกับพี่ๆที่เคยจบเอกอเมกา เค้าก็เล่าว่าเครียดมาก
เป็นช่วงชีวิตที่ไม่มีความสุขและไม่อยากพูดถึง.....แต่ดิฉันไม่ได้หาข้ออ้างให้เค้านะคะ
ยังมองว่า เค้าทำไม่ถูกมาก มีคนอีกมากมายเป็นห่วงเค้า แล้วกับดิฉันเองก็ทำตัวไม่ถูก
รู้แหละค่ะ ว่า กูโดนทิ้งแล้วล่ะ แต่แบบ ก่อนหน้านี้ตกลงเป้นแฟนกันอยู่ดีๆ แล้วยังให้รอไหมอีก 3 ปีที่ว่าน่ะ
พอต่างคนต่างทำหน้าที่เสร็จเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม...ดิฉันก็เหมือนผญ ทั่วๆไปแหละค่ะ คนมันเคยรักมาก

เวลาผ่านมา ปีครึ่งแล้วค่ะ ตัวของดิฉันก็กำลังจะไปเรียนโท ในอีกไม่กี่เดือนนี้
และตอนนี้ กำลังมีความรักใหม่แล้ว ซึ่งเป้นรักครั้งแรกหลังจากพี่คนนั้น แต่อยู่กับการกลัวโดนทิ้งตลอดเวลาค่ะ

คำแนะนำสำหรับคุณเจ้าของกระทู้ คือ ค่อยๆประคองกันไปค่ะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ใ
นเบื้องต้น เราต้องมั่นใจในรักของเรา ในคนของเราค่ะ สู้ๆนะคะ