รัตติกาล คลานเคลื่อนเดือนสาดส่อง
ประกายผ่องสะท้อนเงาพร่างพราวฉาย
ท้องทะเลสีครามงามพริ้มพราย
เหมือนต้องมนต์กำจายใต้แสงจันทร์

คลื่นม้วนเกลียวเหนี่ยวทรายไว้ริมหาด
ประหนึ่งเพียรเขียนวาดหาดสวรรค์
ฟังเสียงคลื่น บรรเลงเพลงไพรวัลย์
ซ่านซึ้งจวนชวนฝัน-หวานตราตรึง

หวีดสำเนียงเสียงลมพรมสะบัด
เลียบเลาะลัดหาดทรายให้คิดถึง
ใครคนหนึ่งเกี่ยวก้อย ร้อยใจดึง
คราวคำนึงสุดเหงาเศร้ามิคลาย

สะอื้นเคียงเสียงครืน ให้คลื่นกลบ
ช่วยล้างลบเลือนฝัน ที่ผลันหาย
เมื่อเขาลวงทรวงช้ำซ้ำทำลาย
ขอเอนกายริมฝั่ง....ฟังคลื่นครวญ....


“สุนันท์ยา”