สวัสดีครับเพื่อนๆ ชาวพันทิป
วันนี้ขออนุญาตตั้งกระทู้ระบายความรู้สึกหน่อยแล้วกัน เรื่องมันอาจยาวไปหน่อยยังไงก็ขออภัยด้วยนะครับ

คือผมกับพลอยรู้จักกันเมื่อประมาณ 10 ปีที่แล้วครับ ทางโปรแกรม Sanook QQ
เล่าก่อนเลยว่าผมเป็นเด็ก ตจว. มาเรียนต่อ ปวช. ที่กรุงเทพฯ ช่วงนั้นยังไม่ค่อยมีเพื่อนที่เรียนใหม่
อาศัยโทร.คุยกับเพื่อนที่โรงเรียนเก่าบ้าง จึงลองเล่น QQ แล้วเสริชหาเพื่อนในจังหวัด แล้วได้มาเจอกับพลอย
ส่วนพลอยเขาเป็นเด็กต่างอำเภอเข้ามาเรียนในตัวเมือง ไม่ค่อยรู้จักใคร ไม่ค่อยมีเพื่อนคุย แล้วผมกับพลอยก็เลยได้คุยกันตั้งแต่นั้นมา
ผมรู้สึกว่าพลอยเขาเป็นคนน่ารักคุยสนุก หลักจากนั้นไม่นานก็แลกเบอร์กัน ส่งรูปให้กัน คุยกันเกือบทุกวันตามประสาวัยรุ่น
ในความรู้สึกผม ผมคิดว่าจะจีบคนนี้เป็นแฟนแหละ (ตามความคิดเด็กๆ) แล้วพลอยเขาก็บอกผมว่าเขาไม่มีแฟนด้วย

จนถึงช่วงปิดเทอมผมก็ได้กลับบ้านที่ ตจว. เราก็ได้นัดเจอกัน พอได้เจอกันยิ่งรู้สึกถูกชะตา มีไปกินข้าว กินไอติมกันบ้างตามประสาเด็กๆ
พอผมกลับกรุงเทพฯ เราก็ยังติดต่อกันเรื่อยๆ จนถึงวันที่ผมขอเขาเป็นแฟน ตอนนั้นคุยกันได้เกือบปีแล้ว พลอยเขาก็บอกตกลงเราเป็นแฟนกัน
คือตอนนั้นเราคบกันแบบเด็กๆ วัยรุ่น โทร.คุยกันเรื่อยเปื่อย ความรู้สึกสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ คุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องดีหรือไม่ดี
จนผมปิดเทอมก็ได้กลับไปเจอกันอีกครั้ง ความรุ้สึกต่างๆยังเหมือนเดิม ที่เพิ่มขึ้นมาคือผมรู้สึกเป็นห่วงเขามาก
เพราะเลิกเรียนเขาไปทำงานเป็นเด็กเสริฟร้านหมูกระทะ กว่าจะได้กลับบ้านก็ดึก และก็พักหอคนเดียวด้วย (อายุเราตอนนั้นประมาณ 17 ปี)
การเจอกันครั้งที่ 2 มีเวลาเจอกันนานหน่อยเพราะเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ พอเราได้รู้จักเวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน
ผมยิ่งมีความรู้สึกดีกับพลอยมากกว่าเดิม แต่ที่แปลกคือผมรู้สึกว่าผมรักและเป็นห่วงเขามาก แต่ไม่อยากเป็นเจ้าของ
มีความรู้สึกว่าอยากเห็นเขามีความสุข ยากคบไปนานๆ วันหนึ่งผมกับพลอยนั่งคุยกันว่า ผมอยากคบกับพลอยไปตลอดชีวิตในฐานะอะไรก็ได้
ถ้าเป็นแฟนกันวันหนึ่งต้องเลิกกันกลัวเราทะเลาะกันและเกลียดกัน (ความคิดตอนนั้น55) พลอยก็บอกโอเคงั้นเรามาเป็นเพื่อนกัน
รวมเวลาที่คุยและเป็นแฟนกันประมาณ 8 เดือน อ้อผมลืมเล่าไปตลอดเวลาที่เราคุยและคบกันในตอนนั้นมีเพียงเพื่อนสนิทของพลอย
เพียง 2 คนที่รู้จักผม ส่วนทางเพื่อนผมไม่มีใครรู้จักพลอยเลยในตอนนั้น

หลังจากวันนั้น ผมกลับมากรุงเทพฯ เราก็โทร.คุยกันเหมือนเคย ถามสารทุกข์สุกดิบเรื่อยเปื่อย ผ่านไปประมาณ 6 เดือนผมก็มีแฟนที่กรุงเทพฯ
ส่วยพลอยหลังจากที่ผมมีแฟน 3-4 เดือน พลอยก็เล่าให้ฟังว่ามีคนมาจีบ และตกลงเป็นแฟนกัน แต่เราก็ยังโทรคุยกันเรื่อยมา
แต่อาจน้อยลงหน่อยเพราะต่างคนก็ต่างเกรงใจแฟนตัวเอง ส่วนตัวของผมพลอยเป็นเพื่อนผู้หญิงคนแรกของผมที่คุยได้ทุกเรื่อง
สัปเพเหระ ชีวิตผมกับพลอยตอนนั้นเหมือนกับวัยรุ่นทั่วไปคือมีแฟน คบคนนั้นเลิกคนนี้เรื่อยเปื่อย
แต่ที่ยังไม่เปลี่ยนแปลงคือเราก้ยังโทรคุยกันอยู่ อาทิตย์ละครั้งประมาณนี้ตามแต่สะดวก และเวลากลับบ้าน ตจว.
ผมก็ยังได้เจอพลอย ไปกินข้าว ดูหนัง ร้องคาราโอเกะ เหมือนตามที่เคยเป็นมา ความรู้สึกตอนนั้นมันเป็นแค่เพื่อนจริงๆ

****เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับ