ตั้งแต่ที่ผมเรียนประถมมา ผมเจอกับผญ.คนหนึ่ง ผมมีส่วนสูงที่เท่าๆกัน การเรียนก็พอๆกัน ผมเลยโดนจับคู่กันตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งผมก็แอบชอบเขาบ้างนั้นแหละครับ ตอนนั้นผมก็รู้ว่ามีใจให้กัน ผมก็หยอกกัน ตามประสาเด็ก จนช่วงป.6 ผมจึงขอเขาเป็นแฟน และคบจนเกือบจะจบป.6 ช่วงนั้นผมก็ไม่ค่อยรู้จักกับความรัก ก็แค่ได้คุยกับเขารู้สึกดี บางวันก็คุย บางวันก็ไม่ได้คุย ตามประสาเด็ก พอมาวันหนึ่ง ก่อนที่จะผมจะเรียนจบ ผมเห็นเขาปลื้มน้องคนหนึ่ง ผมจึงถามเขาตรงๆ เขาก็บอกว่า ปลื้มจริงๆ ผมเลยขอเลิกกับเขา แต่ก็ยังคุยกันเหมือนแค่ไม่ได้ในสถานะนั้น ผมมักจะโดนแซวเรื่องกับเขาเพราะ คนส่วนใหญ่เขารู้ว่าผมเป็นแฟนกันเมื่อก่อน พอเลิกกับเขาสักพักผมเลยมีใหม่ เขาก็มีใหม่ แต่พอจากกันแล้ว เขาก็ทักมาบ้าง ซึ่งตอนนั้นผมก็มีแฟน เวลาเขาทักมา ผมจะใช้คำหวานๆตอบเขา เช่น เธอ ค้าบ ค่ะ/คะ ผมยอมรับว่าตอนที่เขาทักมาแล้วผมตอบเขา ผมหวั่นไหวมาก ซึ่งตอนนั้นผมรู้ว่าลืมเขาไม่ได้ ผมจึงเลิกกับคนที่คบอยู่ แต่ก็ไม่ได้ไปคุยกับเขา เพราะ ผมเป็นบอกเลิกเขา ผมไม่กล้าพอ ช่วงนี้ เพื่อนของเขาทัก พยายามเชื่อม ผมกับเขา(ตอนนั้นเขามีแฟนอยู่) ผมก็คุยหวานกับเขาเหมือนเดิม ผมยิ่งคิดถึงเขาและลืมเขาไม่ได้ มีวันหนึ่งเพื่อนเขาถามว่า รักเพื่อนเขามั้ย รอเพื่อนเขาอยู่หรอ อยากกลับไปหาเขามั้ย(ตอนนั้นผมคุยในกลุ่มมีเขาเพื่อนเขาและผม) ซึ่งผมก็ตอบไปว่า "ก็ไม่แน่ใจ แต่ว่า ถ้าเขามีรักที่ต้องการแล้ว ถึงจะรักเขามาก ก็คงไม่แย่งเขามาหรอกครับ" ผมรู้ว่าการที่คุยกับเขามันผิดเพราะเขามีแฟนอยู่แล้ว ผมพยายามที่จะไม่สนใจแต่ เวลาผมว่างก็จะเปิดมือถือดูว่าเขาทักมาบ้างมั้ย ผมยอมรับว่าผมลืมเขาไม่ได้จริงๆผมอยากรู้ว่า เขาแค่ชอบที่ผมคุยหวานกับเขา หรือเขาชอบผมจริงๆครับ