จัดการยังไงกับความระแวง ขี้หึง???

เอาง่ายๆเราเพิ่งผ่านเรื่องราวที่น่าเสียใจ ถึงทุกวันนี้ เราจะยังมีเขาตอนนี้ แต่ความไว้ใจมันน้อยลงมากจากแต่ก่อน เราหึงเค้า คิดตลอดเวลาว่าเวลาที่เรา กับเขาไม่คุยกัน เราคิดเสมอว่าเขาจะแอบไปนอกใจเรามั้ย ?? เขายังจะพยายามหาคนอื่นอีกมั้ย?บอกเลยทุกวันนี้ เรายังเรียกความไว้ใจกลับมาไม่ได้เลย เหนื่อยกับชีวิตการจับผิดและระแวงจังเลยค่ะ รบกวนด้วยค่ะร้องไห้ร้องไห้ร้องไห้ เรากลัวที่จะเสียเขาไป แต่เราไม่อยากเป็นที่สองหรือรองจากใคร เพราะเรามั่นใจว่ารักเขาที่ให้เรามัน ไม่มีหรือมีก็น้อยค่ะ
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 3
จากที่ได้ไปทำการเก็บข้อมูลมาเล็กน้อย ...


ผมไม่รู้ว่าสามีคุณนอกใจเพราะอะไรกันแน่ แต่สาเหตุหนึ่งที่ผมคิดออก (จากการอ่านกระทู้เก่าของ จขกท.) ผมคิดว่าสาเหตุสำคัญอย่างนึงน่าจะเป็น "จขกท. ไม่ได้ทำหน้าที่ภรรยาได้อย่างสมบูรณ์" เท่าที่ผมเห็นจากวิธีการใช้คำพูด เดาว่าปัญหาหลักในบ้านที่ทำให้สามีหนีไปมีเมียน้อยนอกบ้าน ก็คงจะเป็น "อยู่บ้านแล้วมันไม่มีความสุข" เพราะถูกบ่น ถูกจู้จี้ ถูกบัญชาการ ตลอดเวลา อะไรที่เคยทำได้ตอนอยู่คนเดียว พอมาอยู่ด้วยกันก็ทำไม่ได้ เพราะ จขกท. รับไม่ได้กับการกระทำเหล่านั้น กลายเป็นยิ่งเก็บกด ประเด็นสำคัญอยู่ที่ "จขกท. ยังคิดว่าตัวเองทำดีที่สุดแล้วและเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดดีทุกอย่าง" ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย ที่คุณเห็นและรู้สึกอยู่ตอนนี้มันแค่ "สิ่งที่คุณอยากให้มันเป็น" ก็เท่านั้น คุณเลยตั้งกระทู้ดักคอตัวเองว่า "จะจัดการกับอาการไม่พึงประสงค์ของตัวเองอย่างไร" ...


บอกเลยว่า ถ้าผมเป็นสามี ผมก็ไม่กลับบ้านหรอก อาศัยนอนหอเพื่อนหรือเช่าบ้านเช่าก็ว่าไป เพราะคนที่ผมแต่งงานด้วยตอนนี้กลายเป็นเจ้าหน้าที่สรรพากรที่คอยตรวจสอบผมทุกกระเบียดนิ้วว่าไปทำอะไรมาบ้าง และจะต้องมีเรื่องเดิมๆให้ทะเลาะกันอีกแน่ๆ ฉะนั้น ขอบอกคุณผู้หญิงทั้งหลายเผื่อว่าจะยังไม่เข้าใจกัน ว่า "พวกเราผู้ชาย แต่งงานเพราะอยากได้คนที่คอยอยู่เคียงข้าง เออออห่อหมกไปด้วยกันครับ" ไม่ใช่เอะอะอะไรก็ตั้งหน้าตั้งตาสอบสวน เข้าใจนะว่าผู้หญิงค่อนข้างใส่ใจในรายละเอียด รักความเป็นระเบียบและความสะอาด แต่คุณก็รู้อยู่ว่ามนุษย์ผู้ชายนั้นไม่ได้มีค่านิยมแบบนั้นมากเท่าผู้หญิง ฉะนั้น อยากเตือนผู้หญิงทุกคนว่า "การดูแลสามี ไม่ได้สำคัญที่การทำอาหารให้ทาน การซักเสื้อผ้าให้ หรือการดูแลบ้าน แต่สำคัญที่ เวลาที่พวกเขากลับมาบ้าน แล้วเห็นคุณเป็นคนแรกที่พร้อมจะต้อนรับเขาเสมอไม่ว่าจะสุข จะทุกข์หรือ กาลเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด" ...


ฉะนั้น การแก้ความระแวงของ จกขท. ก็แค่เปลี่ยนวิธีคิดเสียใหม่ หยุดโฟกัสว่าเขาไม่รักเรา เขานอกใจเรา เขาทำเราเจ็บ แต่หันมาโฟกัสที่ ทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น เราบกพร่องในความเป็นภรรยาตรงไหน และหยุดหาคนผิดเสียที ไม่ว่าสามีหรือคุณ ก็อย่าได้โทษว่าใครผิด แต่จงตั้งหน้าแก้ปัญหาด้วยสติ ถ้าแรกๆสามีไม่ยอมคุย คุณก็ต้องเป็นฝ่าย "เอาน้ำเย็นเข้าลูบ"  เพราะความรักพิสูจน์กันด้วยความใจเย็นและอดทนครับ ...


จบท้ายความเห็นนี้ด้วยคำคมที่ว่า ...


"คนยอมก่อนไม่ใช่ผู้แพ้ แต่คือผู้ที่ชนะใจตัวเองได้ก่อน"
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่