จะว่าผมโลกส่วนตัวสูงก็ได้มั่งครับ
ผมไม่ค่อยเข้ากับเพื่อนในวัยเดียวกันมาก เพราะไม่ชอบเที่ยวกลางคืน ไม่ค่อยไปสังสรรค์
แต่ชอบไปเดินห้าง อ่านหนังสือ เล่นเกมบ้าง อ่านการ์ตูนบ้าง (ออนไลน์) ดูบอล
ชีวิตไม่มีอะไรมากครับ
และที่ชอบทำเป็นพิเศษ คือเล่นกับสุนัขที่บ้าน ซึ่งสุนัขที่บ้าน ชื่อ ปิง หรือ ปิงปิง ครับ
ปิงจะเป็นสุนัข อายุประมาณ 9 ปี ก็แก่แล้วนะครับ
ผมสนิทกับปิงค่อนข้างมาก เวลาเหนื่อยๆท้อๆก็คุยกับมัน เล่นกับมัน พามันไปข้างนอกบ้าน (แอบพาไป)
สบายใจดีครับ แม้มันจะไม่รู้ความหมายบางอย่างที่ผมพูดไปก็ตาม แต่ก็เหมือนมีคนคอยตบไหล่ข้างๆ
เดียวนี้ที่บ้านผมมีสมาชิกใหม่ คือ แมวที่ชื่อว่า เจ้าเดี่ยว (สาเหตุที่ตั้งเพราะ ตาข้างนึงมันบอดนะครับ)
เจ้าเดี่ยวมาอยู่ได้ไง? ก็เพราะว่า หน้าบ้านผม มีเพื่อนบ้านที่นิสัยแย่มากๆ แกเอาลูกแมวไปผูกเชือกกับคอ แล้วกำลังจะเอาเชือกไปแขวนกับต้นไม้
ซึ่งแม้ผมเห็นแล้วก็รีบไปห้าม แล้วขอรับผิดชอบมาเลี้ยงเอง นับแต่นั้นมา เจ้าเดียวก็มีชื่อ และกลายมาเป็นสมาชิกในบ้าน
เจ้าเดี่ยวก็ซนครับ เป็นแมวเด็กจนตอนนี้โตพอสมควรแล้ว ผมชอบเล่นกับเดี่ยวเช่นกัน พูดคุย และแกล้งกัน
เจ้าเดี่ยวค่อนข้างทำผมเจ็บตัวบ่อยๆ เพราะไหนจะเล็บ ไหนจะฟัน แต่ผมก็ยินดีนะครับ สนุกดีครับ
ไม่ใช่แค่สมาชิกในบ้านหรอกครับที่ผมคุย
บางทีเจอสุนัขที่บ้านเพื่อน หรือสุนัข หรือแมวข้างทาง ผมก็คุยนะ แม้มันจะไม่รู้ว่าผมจะสื่อสารอะไรกับมันก็ตาม
แต่มันสบายใจดี ได้รอยยิ้ม ได้ระบาย ได้ปลดปล่อย
ตอนนี้ผมกำลังวางแผนหาสถานที่ไปบริจาคอาหาร ของเล่น และขนมแก่สุนัข และแมว อยู่
แต่ผมก็กลัวนะ ความใจอ่อน จะรับน้องๆหลายๆตัวกลับมาบ้าน (แม่ผมบอกว่าพอแล้วแค่ที่บ้านก็เยอะแล้ว สุนัข 1 แมว 1 และแมวรอบๆบ้านที่มาขออาหารกินอีก 6 - 7 ตัว)
ใครเคยเป็นแบบผมไหมครับ ไม่ได้แปลกใช่ไหม ที่เราทำอะไรตามสิ่งที่เราอยากจะทำ แม้ผมจะไม่ได้มีเพื่อนเยอะแยะ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจนะครับ
เพราะคนนะยังสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ หาข้าว หาน้ำ หาเสื้อผ้าใส่ หาของกิน ไปเที่ยว ได้
แต่สุนัข หรือสัตว์บางชนิด มันไม่สามารถหาเองได้ ถ้าเราไม่ช่วยมัน
ไม่ว่าจะสุนัข แมว กระต่าย หนู หรือสัตว์ต่างๆ ทุกชีวิตก็มีค่าครับ ไม่ใช่แค่ชีวิตมุนษย์อย่างเราๆเท่านั้น
บางทีโลกเรา ต้องการผู้ให้ มากกว่าผู้รับ นะครับ
คหสต นะครับ
ผมชอบคุยกับสัตว์ เคยเป็นแบบผมไหม?
ผมไม่ค่อยเข้ากับเพื่อนในวัยเดียวกันมาก เพราะไม่ชอบเที่ยวกลางคืน ไม่ค่อยไปสังสรรค์
แต่ชอบไปเดินห้าง อ่านหนังสือ เล่นเกมบ้าง อ่านการ์ตูนบ้าง (ออนไลน์) ดูบอล
ชีวิตไม่มีอะไรมากครับ
และที่ชอบทำเป็นพิเศษ คือเล่นกับสุนัขที่บ้าน ซึ่งสุนัขที่บ้าน ชื่อ ปิง หรือ ปิงปิง ครับ
ปิงจะเป็นสุนัข อายุประมาณ 9 ปี ก็แก่แล้วนะครับ
ผมสนิทกับปิงค่อนข้างมาก เวลาเหนื่อยๆท้อๆก็คุยกับมัน เล่นกับมัน พามันไปข้างนอกบ้าน (แอบพาไป)
สบายใจดีครับ แม้มันจะไม่รู้ความหมายบางอย่างที่ผมพูดไปก็ตาม แต่ก็เหมือนมีคนคอยตบไหล่ข้างๆ
เดียวนี้ที่บ้านผมมีสมาชิกใหม่ คือ แมวที่ชื่อว่า เจ้าเดี่ยว (สาเหตุที่ตั้งเพราะ ตาข้างนึงมันบอดนะครับ)
เจ้าเดี่ยวมาอยู่ได้ไง? ก็เพราะว่า หน้าบ้านผม มีเพื่อนบ้านที่นิสัยแย่มากๆ แกเอาลูกแมวไปผูกเชือกกับคอ แล้วกำลังจะเอาเชือกไปแขวนกับต้นไม้
ซึ่งแม้ผมเห็นแล้วก็รีบไปห้าม แล้วขอรับผิดชอบมาเลี้ยงเอง นับแต่นั้นมา เจ้าเดียวก็มีชื่อ และกลายมาเป็นสมาชิกในบ้าน
เจ้าเดี่ยวก็ซนครับ เป็นแมวเด็กจนตอนนี้โตพอสมควรแล้ว ผมชอบเล่นกับเดี่ยวเช่นกัน พูดคุย และแกล้งกัน
เจ้าเดี่ยวค่อนข้างทำผมเจ็บตัวบ่อยๆ เพราะไหนจะเล็บ ไหนจะฟัน แต่ผมก็ยินดีนะครับ สนุกดีครับ
ไม่ใช่แค่สมาชิกในบ้านหรอกครับที่ผมคุย
บางทีเจอสุนัขที่บ้านเพื่อน หรือสุนัข หรือแมวข้างทาง ผมก็คุยนะ แม้มันจะไม่รู้ว่าผมจะสื่อสารอะไรกับมันก็ตาม
แต่มันสบายใจดี ได้รอยยิ้ม ได้ระบาย ได้ปลดปล่อย
ตอนนี้ผมกำลังวางแผนหาสถานที่ไปบริจาคอาหาร ของเล่น และขนมแก่สุนัข และแมว อยู่
แต่ผมก็กลัวนะ ความใจอ่อน จะรับน้องๆหลายๆตัวกลับมาบ้าน (แม่ผมบอกว่าพอแล้วแค่ที่บ้านก็เยอะแล้ว สุนัข 1 แมว 1 และแมวรอบๆบ้านที่มาขออาหารกินอีก 6 - 7 ตัว)
ใครเคยเป็นแบบผมไหมครับ ไม่ได้แปลกใช่ไหม ที่เราทำอะไรตามสิ่งที่เราอยากจะทำ แม้ผมจะไม่ได้มีเพื่อนเยอะแยะ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจนะครับ
เพราะคนนะยังสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ หาข้าว หาน้ำ หาเสื้อผ้าใส่ หาของกิน ไปเที่ยว ได้
แต่สุนัข หรือสัตว์บางชนิด มันไม่สามารถหาเองได้ ถ้าเราไม่ช่วยมัน
ไม่ว่าจะสุนัข แมว กระต่าย หนู หรือสัตว์ต่างๆ ทุกชีวิตก็มีค่าครับ ไม่ใช่แค่ชีวิตมุนษย์อย่างเราๆเท่านั้น
บางทีโลกเรา ต้องการผู้ให้ มากกว่าผู้รับ นะครับ
คหสต นะครับ