คบกับแฟนมาปีกว่าแล้ว เจอกันตอนแรกเขาก็ไม่ได้ปิดว่ามีลูกแล้ว เราก็ไม่ได้ติดอะไรที่เขามีลูก(คือไม่ได้คิดถึงรายละเอียดที่ต้องเจอ) แล้วลูกเขาก็อยู่กับแม่เขา ส่วนตัวเขามาทำงานที่ กทม. ตอนนี้ดิฉันกับแฟนอยู่ด้วยกันค่ะ เวลาลูกเขาปิดเทอม น้าเขาที่อยู่ กทม. ก็จะรับลูกเขามาเที่ยวเล่น แล้วเขาก็จะไปรับลูกเขามานอนด้วย ลูกเขาอายุประมาณ 7 ขวบกว่าแล้วค่ะ คือรู้เรื่องทุกอย่าง ระหว่างที่ลูกเขามาอยู่ด้วยเราก็ไม่ได้รังเกลียดอะไรเด็กเลย ลูกเขาก็เรียกเราว่า แม่ ตามที่พ่อเขาสอนแหละค่ะ ลูกเขาเป็นเด็กที่ดื้อเงียบค่ะ (ตามความรู้สึก) เพราะเวลาที่ดิฉันสอนเขาว่าอะไรดี อะไรไม่ดี สอนด้วยความหวังดี ลูกเขาจะเบะปากใส่ ประมาณว่าไม่เชื่อ ไม่ฟังค่ะ แล้วบางทีเราไม่ตามใจเขา เขาก็เดินกระแทกเท้าใส่ แล้วก็ปิดประตูใส่หน้าเรา ตอนนั้นเราโมโหมากค่ะ แต่ก็ไม่ได้ตี ไม่ได้ดุ เพราะเรารู้สึกว่ายังไงพ่อเขาก็ต้องเข้าข้างลูกเขาอยู่ดีค่ะ แล้วเด็กก็ไม่เคยทำกิริยาอย่างนี้ต่อหน้าพ่อเขานะค่ะ เราเคยเล่าให้แฟนฟังว่าลูกเขาทำแบบนี้ แต่เขาก็ฟังเฉยๆ ไม่ได้พูดอะไรค่ะ เราเจอแบบนี้ เราก็รู้สึกไม่โอเคกับลูกเขาเลยค่ะ หากอนาคตต้องมาอยู่ด้วยกัน ดิฉันคงแย่แน่ๆค่ะ คงอึดอัดมากๆ ฉันเคยพูดตรงๆ กับแฟนว่า ค่าใช้จ่ายของลูกคุณ คุณก็รับผิดชอบไปเลย ดิฉันไม่ขอเกี่ยวข้องด้วย อาจจะช่วยบ้างเท่าที่ช่วยได้ เพราะดิฉันก็ไม่มีเหมือนกัน ส่วนอนาคตดิฉันซื้อบ้าน ฉันก็ไม่โอเครที่เขาจะเอาลูกเขามาอยู่ เขาก็ไม่ได้พูดไรเกี่ยวกับค่าใช่จ่ายนะค่ะ แต่เขาพูดถึงอนาคตว่า หากวันนึงแม่เขาไม่ได้ดูลูกเขา เขาก็ต้องดูอยู่ดี คือดิฉันเข้าใจนะค่ะว่าคนเป็นพ่อก็ต้องรักลูกเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็อยากให้เข้าใจความรู้สึกฉันบ้างค่ะ ดิฉันเป็นความครัวใหม่ที่เราก็ต้องช่วยกันสร้าง ดิฉันใจร้ายไปไหมค่ะ