สวัสดีค่ะ นักเรียนชั้นม.6 หมาดๆ ที่เคร่งเครียดเรื่องอนาคตค่ะ ..

เรื่องมันมีอยู่ว่า ตั้งแต่ช่วงม.5เทอมสองมา ก็เริ่มจะรู้เป้าหมายในชีวิตตัวเอง ว่าตัวเอง 'ชอบงานเบื้องหลัง'
ด้วยความที่ ฐานะทางบ้านไม่ได้อำนวยมากพอที่จะสามารถเรียนนิเทศศิลป์หรือนิเทศศาสตร์ได้อย่างสบายๆ ไหนจะค่าอุปกรณ์นั่นนี่
ก็เลยคิดเรื่องทุนมาตลอด และตั้งเป้าหมายเอาไว้ว่าจะส่งทุนรัฐบาลเกาหลีที่เป็นทุนเต็มจำนวนเพื่อไปเรียน film & theatre
ที่มหาลัยฮงอิกของเกาหลีเพราะที่นั่นมีชื่อเสียงมากเรื่องศิลปะและภาพยนตร์

แต่ว่ามันก็เกิดเรื่องบางอย่าง ผู้ปกครองเกิดความไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่เรียนที่ไทยและทำไมถึงต้องเรียนนิเทศ ?
ท่านบอกว่า งานข้าราชการเป็นงานที่ดีที่สุดแล้ว เรียนครูสิ เรียนภาษาก็ได้ เรียนการท่องเที่ยวก็ได้
ให้จบมาเป็นไกด์ เป็นครู ซึ่งมันไม่ใช่ตัวเรา เราก็พยายามที่จะบอกและยกเหตุผลหลายข้อมาพูดมาก แต่ก็โดนเมินมาตลอด
จนวันที่ผ่านมาตัดสินใจ ต่อสายหาคุณพ่อ(ซึ่งไม่ได้อยู่ด้วยกัน)และบอกว่า "หนูมีความฝันบางอย่าง หนูไม่อยากเดินตามทางที่ถูกวางไว้
ชีวิตหนูมันต้องไม่หยุดอยู่แค่นี้ อนาคตจะต้องไกลกว่านี้ หนูฝันเอาไว้ไกลมากถึงจะเสียเวลานิดหน่อยกว่ามันจะสำเร็จ พ่อจะว่าไหมถ้าบางทีอาจต้องใช้เงินไม่น้อย"

พ่อก็เลยตอบกลับมาแค่ว่า "แบบนั้นก็ได้ เรื่องเงินไม่เป็นไรหรอก แค่ตั้งใจแล้วทำตามที่ลูกต้องการ"
แต่ความจริงแล้วคุณพ่อเคยบอกเอาไว้ว่าอยากให้เรียนใกล้ๆบ้าน เพื่อวันไหนคิดถึงก็จะได้เจอ วันไหนลำบากพ่อจะได้ช่วยได้
เราอยากจะไปสอบมหาลัยไกลๆ แล้วเริ่มไต่ไปหาความฝันทีละนิด แต่ใจนึงก็ห่วงพ่อ พ่ออยู่คนเดียวมาตลอด แต่ก็ไม่อยากทิ้งความฝันของตัวเอง
คิดว่าถ้าได้ทุนแล้ว พ่อก็จะไม่ต้องทำงานหนักมากๆอีก

ทุกคนว่าหนู คิดดีแล้วหรือยังคะ ? หนูคิดแต่แง่ของตัวเองมากไปหรือเปล่า ทำเพื่อตัวเองไปไหม ..