มีบางคนอาจจะไม่รู้จัก...โทรเลข

สมัยก่อนการติดต่อสื่อสารพื้นๆเลยที่คนทั่วไปนิยมใช้ติดต่อกันก็คือจดหมาย
ส่วนโทรศัพท์นั้น จะมีใช้แต่ในที่เจริญแล้ว บ้านนอกคอกนาไม่ต้องพูดถึง ไม่มีหรอกค่าาาา

จดหมายส่งถึงกันก็ใช้เวลาเป็นอาทิตย์
พูดถึงจดหมาย ฉันกับสามีเขียนหากัน เก็บจดหมายได้เป็นตะกร้าๆ(ติดต่อกันสองถึงสามปีค่ะกว่าเราจะได้อยู่ด้วยกัน)
(นึกถึงตอนที่บุรุษไปรษณีย์นำจดหมายมาส่ง...โคตรมีความสุข...แอบยิ้มคนเดียว 555)
ถ้ามีเรื่องด่วนจะติดต่อกันก็ต้องใช้วิธีโทรเลข(ขนาดด่วนๆยังใช้เวลาสองถึงสามวัน)



ฉันกับสามีตอนนั้น คบกัน จีบกัน เป้นแฟนกัน

สามีทำงานอยู่อีกจังหวัดส่วนฉันอยู่อีกจังหวัด(ห่างกันสี่ร้อยกิโล)
ใช้จดหมายติดต่อสื่อสาร
เขียนจดหมายจ่าหน้าซองด้วยความบรรจง ก่อนหย่อนลงตู้ก็หอมจดหมายทีนึง555

แล้วก็เฝ้ารอเค้าตอบมา...

เวลาเห็นบุรุษไปรษณีย์มา...ดีใจมาก...รักบุรุษไปรษณีย์
แต่ถ้าบุรุษไปรษณีย์ขับรถเลยบ้าน...รู้สึกผิดหวัง...เกลียดบุรุษไปรษณีย์ 555

เวลาที่ฉันจะไปหาสามีฉันต้องโทรเลขบอกล่วงหน้าก่อน อย่างน้อยสามถึงสี่วัน
(ต้องให้เค้ามารอรับที่สถานีรถไฟ...เพราะสมัยนั้นมันเปลี่ยวมากกกก)

เมื่อโทรเลขแล้ว ก็รอ รอ ร๊อ รอ... รอวันที่เราจะได้เจอกัน...

การบอกให้รู้ตัวล่วงหน้ามันมีทั้งข้อดีข้อเสีย
เมื่อเค้ารู้ล่วงหน้าถ้าเค้าไม่ซื่อสัตย์เค้าเก็บหลักฐานหมด เราไม่รู้เลยว่าระหว่างที่เราไม่อยู่ เค้าพาใครมาบ้าง
แต่การที่เราไม่รู้อะไรเสียบ้าง... มันทำให้ความรักของคนสองคนยั่งยืน...
ยกประโยชน์ให้เค้าไป...

เพราะความยากลำบากของคนสองคนกว่าจะรักกันกว่าจะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
มันมีทุกข์ มีสุข ร่วมกัน เวลาที่เรามีปัญหาก็ช่วยกันแก้ไขปรึกษากัน
จากวันนั้นถึงวันนี้...สามสิบกว่าปีที่เราอยู่ด้วยกัน...


ช่างต่างกับสมัยนี้...ที่มีทั้งโทรศัพท์มือถือ มีทั้งอินเตอร์เน็ต ฯลฯ
การติดต่อสื่อสารมันง่ายไปมั้ย มันเลยทำให้อะไร อะไรดูง่ายไปหมด...




ขอโทษค่ะ "มนุษย์ป้า"เข้ามาเพ้อ