เรื่องราวนี้นะครับ  ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาด้วยเรื่องคดีของเเม่ผมด้วยนะครับ บวกกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวผมเเละเเม่ผมด้วยครับ

เริ่มต้นเมื่อวันอาทิตย์  ผมก้อนั่งเล่นคอมที่หอพักที่อยู่ที่ประเทศอังกฤษ ผมก้อเล่นเฟสบุคตามประสานะครับ  เเล้วบังเอิญผมก้อเห็นสเตตัสของน้องสาวที่เชคอินที่โรงพยาบาลเเห่งหนึ่งที่จังหวัดนครราชสีมา  ผมรู้สึกเริ่มใจไม่ดีครับ  ผมเลยโทรหาน้องสาวว่า ใครเป็นอะไร  คำตอบที่ได้คือ เเม่โดนรถชนตอนเเรกก้อไม่ได้รุ้สึกอะไรมาก  คิดว่ารถชนอะไรนิดๆหน่อยๆ เเต่น้องบอกว่าเเม่สเเกนสมองอยู่  เมื่อนั้นเเหละครับ  สิ่งต่างๆๆที่ไม่คิดก้อพรั่งพรูมาในสมองเลยครับ  มันงงๆๆ  เหมือนฝัน  เเล้วความคิดต่างๆๆก้อเกิดขึ้น  เเม่เป็นอะไรมากมั้ย เเม่จะจำได้หรือป่าว  เพราะการที่เเสกนสมองเนี่ยะ มันคงไม่ชนธรรมดาๆๆ  เเล้วพอผมวางสายเสร็จปุ้บ  น้ำตาผมก็ไหล ไหลเเบบน้ำตก  ไหลเเบบไม่ขาดสาย  ไหลเเบบไม่รุ้น้ำตามันมาจากไหนนักหนา  เเล้วสักพักผมก้อนึกขึ้นได้  เฮ้ย  ผมมีเพื่อนเป็นหมออยู่โรงบาลนั้นนี่หว่า  ผมทำอะไรไม่ถูก  ผมโทรไป หาเพื่อน  บอกเพื่อนว่า  "เมิง  เเม่กูชื่อ......  โดนรถชนตอนนี้เเสกนสมองอยู่  เมิงช่วยไปดูอาการเเม่กูหน่อยได้ไหมครับว่า  เเม่กูเป็นอะไรมากไหม"  เพื่อนผมก้อบอกว่า "เออ  รอเเปปนึง  หมออีกคนไปอาบน้ำอยู่  เด๋ยวรอมันมากูจะไปสืบอาการให้"

เเล้วเพื่อนผมก้อส่งรูปสเเกนสมอง  มาให้ผมพร้อมกับลักษณะอาการที่คนทั่วไป  รวมถึงผมด้วยไม่สามารถอ่านรุ้เรื่อง  เเต่พอที่จะสัมผัสได้ว่ามันรุนเเรงมาก  เพื่อนผมบอกผมเลยครับว่า "เมิง ทำใจไว้ก้อดีนะ  เขาเตรียมห้องผ่าตัดสมองเพื่อเอาก้อนเลือดขนาดใหญ่ที่คั่งอยู่"  คำถามของผมที่พรั่งพรูออกมาเลยคือ  เเม่จะจำได้ไหม  เเม่จะเดินได้ไหม  เเม่จะเป็นยังไง บลาๆๆๆๆๆ เเล้วผมก้อยิ่งร้องไห้ ร้องเเบบไร้เหตุผล  

จากนั้น ผมก้อคุยกับเพื่อนสนิทอีกคนที่เรียนมาด้วยกันเมื่อตอน ป ตรี ว่า "เมิง เม่กู......"  เเล้วผมก้อร้องไห้  ตอนเเรกนะครับ  ผมยังจะรอดูอาการเเม่หลังผ่าตัดว่า จะดีขึ้นหรือเลวลง  เเต่คำพูดนึ่งที่เพื่อนผมบอกผมว่า "เมิง  กลับไทยเหอะ  เเม่เมิงคงอยากเจอเมิง  ไม่ว่าเเม่จะดีขึ้นหรือเลวลง  ควรจะกลับ"  ผมเชื่อเพื่อนครับ  ผมจองตั๋วเครื่องบินกลับเลยครับในวันรุ่งขึ้น  เเต่เนื่องจากผมต้องทำเลบกับอาจารย์ที่ปรึกษาครับ  ผมเลยส่งเมลไปถามที่ปรึกษาครับว่า  ผมต้องกลับไทยด่วน  ขอลาสองอาทิตย์

เเล้วจากนั้นผมก้อร้องไห้บ้างง เฉยๆๆบ้าง เเล้วเเต่อารมณ์น่ะครับ  ตอนนั้นผมมีเงินเก็บอยู่ประมาณ ครึ่งล้าน  ผมต้องบอกก่อนว่าครอบครัวผมยากจนครับ  เเค่เรียน ป ตรี  ผมยังไม่มีปัญญาเรียน ตอน ม หก  ผมสอบติดหมอครับที่สถาบันเเห่งนึ่ง  เเละสอบติดทุน พสวท ครับ  เรียนฟรี ตั้งเเต่ ป ตรี จนถึง ป เอก  ตอนนั้นผมสับสนมากครับว่า   ถ้าผมเรียนหมอ  ยังไงสะผมต้องมีเงินค่าเทอม  เงินค่าหอ ค่าใช้จ่ายต่างๆนาๆ  เเต่ถ้าผมเรียนวิทย์ ด้วยทุน พสวท มันฟรีหมดครับ  ได้เงินค่าใช้จ่ายรายเดือน  ด้วยความที่ผมไม่อยากให้เเม่ต้องออกไปทำมาหากินนอกบ้าน   ผมเลยเลือกทุน ครับ  ทั้งๆๆที่ ผมเองก้ออยากเป็นหมอมาตั้งเเต่เด็ก เเต่ก้อช่างมันเถอะครับ ผมเรียนจบ ปตรี เกียรตินิยม อันดับ 1 ผมไม่ได้อวดนะครับ  เเต่ผมต้องการจะบอกว่า  เงินเก็บผม ครึ่งล้านที่ผมมี  มันอาจจะไม่มากมายเเต่ว่า ผมก้อถือว่ามันมากเลยนะครับสำหรับผม  ผมบอกเลยนะครับว่า  ผมยอมเเลกชีวิตเเม่ทั้งหมดเงินเก็บที่ผมมี  มันเป็นความรู้สึกที่เลวร้ายที่สุด ตั้งเเต่ผมเกิดมาเลยครับ   ผมต้องบอกไว้ตรงนี้เลยครับว่า  ใครที่ไม่เคยเจอเหตุการณ์ ที่จะเสียคนที่เรารักไปเนี่ยะ มันเลวร้ายมากเลยนะครับ  มีอะไรเท่าไร่  อยากจะเเลกกับชีวิตคนนที่เรารักที่สุดเลยครับ

พอกลับมาถึงบ้าน  ก้อไปหาเเม่ครับ  เเม่อยู่ห้อง ICU สภาพเเม่  มันหนักมากครับ มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด มันเเย่มาก ที่เราจะต้องห้ามร้องไห้ ต่อหน้าคนที่เรารักที่สุด  เเต่เเม่เข้มเเข็งมากครับ  เเม่สามารถลืมตาได้  เเม่น้ำตาไหลครับ  ผมเเบบเเทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ครับ เเม่รับรุ้ว่าผมมา  เเม่กำมือผมเเน่นมากเลยครับ  มันเป้นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยครับ  มันดียิ่งกว่าที่ผมมีเงินเก็บครึ่งล้านอีกครับ  

คำถามที่ผมจะถามครับคือ คู่กรณีของเเม่ผม  ก่อนหน้าที่ผมจะมาถึงเมืองไทย  คู่กรณีของเเม่ดูเหมือนจะดีครับ  เเต่หารู้ไม่ครับ  ทุกอย่างมันเป็นเเผน  เค้าสืบข้อมูลของครอบครัวผมทุกอย่างครับเเต่ทางเราไม่รุ้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย  เขาโทรมาถามข้อมูลผมผ่านเพื่อนของเเม่ครับ  ผมพยายามติดต่อเพื่อนผมที่จบนิติศาสตร์  เพื่อหาข้อมูลว่าทำยังไงได้บ้าง เเต่ทุกอย่างมันไม่เหมือนที่คิดครับ  ผมนัดเขามาคุยที่สถานีตำรวจครับ  เขาพูดได้เลว มาครับ

ผมจะลิสต์คำพูดที่คู่กรณี  พูดกับผมตอนวันที่ผมไปนัดเจอครับ
1. ไม่ขับรถชนตาย  นี่ก้อบุญเท่าไร่เเล้ว
2. ไม่ช่วยครับ  ใครถูกใครผิดก้อยังไม่รู้เลย  จะช่วยได้ยังไง  
(ในความเป็นจริงมันควรมีการช่วยเหลือเบื้องต้นก่อนไหมครับ  ไม่ว่าจะยังไง  คือเอาความจริงผมดูเเลเเม่ได้ครับ)
3. ทนายฝั่งนู้นครับ  เขาบอกผมว่า  อยากได้เงิน  ฟ้องเอา
4. เขาบอกอีกครับ  เวลาหายเเล้ว  ไปเยี่ยม เเวะให้เงิน ร้อย สองร้อย
โอ้ววววว  ไม่นะครับ  คนผ่าตัดสมองเจียนตาย  จะให้เงินร้อยสองร้อย  ผมบอกไปเลยครับต่อหน้าตำรวจว่า  ไปบริจาคเถอะครับ  อย่ามาให้ผมเลย

ผมคิดว่า  4   ข้อนี้คงจะบอกได้นะครับว่า  คู่กรณีของเเม่ผม  เลวมากเเค่ไหน  สามัญสำนึกคนเเทบจะไม่มีเลยครับ ผมเลยอยากจะถามครับว่า  ผมจะทำอย่างไรต่อไปดี  ควรฟ้องทนาย  เเต่ตัวผมก้อจะไม่อยุ๋  ผมอยู่บ้านนอก  ตำรวจบ้านนอก ก้ออย่างที่พูดเเหละครับ  นะ  อย่าให้พูดเลยครับ  จ้างทนายมันต้องใช้เงิน  เงินน่ะมีครับ  เเต่ผมคิดว่าหรือทางเราจะเอาเวลาทั้งหมดไปดูเเลเเม่ดีครับ  ผมคิดไม่ออกเลย  เพื่อนผมอยากจะให้ผมฟ้องครับ  เเต่ผมก้อไม่อยากสาวความยาว  เอาไงดีครับ  ช่วยคิดหน่อยครับ