เรื่องมันมีอยู่ว่า
เราเห็นพ่อมีเมียน้อยตั้งแต่ยังไม่เลิกรากับแม่
แต่ทุกวันนี้ พ่อ และ แม่ ยังอยู่บ้านเดียวกัน เพราะลูก แต่ก็เหมือนต่างคนต่างอยู่

ปัจจุบัน พ่อก็เหมือนมีความสุขดี พาพวกเราไปเที่ยวมั่ง พานังเมียน้อย พร้อมกับลูกเมียน้อยไปเที่ยวมั่ง สลับกัน แต่ทุกๆที่ๆเราไป พวกเมียน้อยและลูกของมันต้องได้ไป ทุกอย่างที่เรามี เราได้ มันก็ต้องได้

และ ทุกวันนี้ แม่ยังคงเครียดเรื่องพ่อ ไม่สามารถปล่อยวางได้ แม่จะอารมณ์เสียมาก หงุดหงิดมาก เราพยายามใจเย็นอย่างที่สุด
เพราะสงสารแม่ คิดถึงวันที่แม่เสียน้ำตา วันที่แม่ต้องเสียใจกับสิ่งที่พ่อทำ แต่ไม่เป็นผล เพราะแม่จะพาล คุยอะไรนิดหน่อย ก็ตะคอกเรา ขึ้นเสียง เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต

สันดานเมียน้อยน่ะหรอ มันพยายาม ทิ้งของบนรถเหมือนในหนังเรื่องสามีตีตรา พยายามจะให้เมียหลวงรู้ว่ามันก็มีลูก ว่ามันก็สิทธิ
มันพยายาม ส่งจดหมายชื่อมัน แต่จ่าหน้าซอง มาบ้านเรา มันพยายามทำทุกวิถีทางที่จะรังควานพวกเรา
พวกมันข้ามเส้นของคำว่า มือที่สาม และ คำว่า เจียมกะลาหัว

สิ่งต่างๆเหล่านี้มันกำลังจะเปลี่ยนตัวเรา ให้กลายเป็นคนอาคาตแค้น ทุกๆครั้งที่เราเหมือนจะปล่อยให้กรรมมันทำหน้าที่ของมัน
พยายามคิดว่า สักวันมันคงได้รับในสิ่งที่มันทำ
แต่ภาพของวันที่ มันทำให้แม่เสียน้ำตา วันที่ครอบครัวพวกเราแตกขาดยับเยิน เพราะมือที่สาม มันทำให้เราคิดว่า กรรม มันทำหน้าที่ของมันช้าเกินไป
พวกมันยังเสวยสุขบนความทุกข์ของพี่น้องเรา แม่เรา มันยังยิ้มได้ ยังเชิดหน้าชูตาในสังคมได้

มันทำให้เราคิดว่า อีกไม่นาน วันที่เราโตขึ้น มีอำนาจ มีทุกอย่าง เราจะกลับมาจัดการให้สาสมเหมือนสิ่งที่พวกมันทำ
รู้ทั้งรู้ว่า ความแค้นไม่เคยทำให้ใครมีความสุข แต่ทุกสิ่งที่มันทำทุกวันนี้ มันเหมือนกับเติมน้ำมันลงไฟทุกวัน
เราต้องรออีกนานแค่ไหน กว่าจะได้เห็นน้ำตามันและลูกของมัน เหมือนกับที่วันนี้ แม่และพวกเราเสียน้ำตา อีกนานแค่ไหน กว่าที่มันจะทุกข์ เหมือนที่เราทุกข์มาตลอด

ที่เล่าไปทั้งหมด อยากจะระบาย อยากเล่าให้ใครสักคนฟัง เพราะอึดอัดมาก