ขอเล่าก่อนว่า เมื่อก่อนเราไม่คิดอะไรมากถึงเรื่องผีเลย ตอนป.6 จำได้ว่าก็ยังนอนคนเดียวได้ ไม่คิดอะไรมาก
ตอน ม.ต้นก็นอนคนเดียวได้ ถ้ากลัวผีก็จะสวดมนต์ แปปเดียวก็หลับ
พอขึ้น ม4 ช่วงนั้น อกหักค่ะ  เศร้า แถมดูอะไรเกี่ยวกับผีบ้าง (ยังจะดู)  บวกกับ ยายก็เสีย เห็นศพยายก่อนเผา ภาพก็ติดตา คิดไปบ้าง
พอกลัวก็จะเปิดไฟระเบียงให้พอสว่างบ้างก็หลับ  แต่มีอยู่วันนึงเรานอนคนเดียวปิดไฟ แต่เปิดประตูไว้ค่ะ พอตอนเช้าแม่ก็เรียกค่ะ จะไป โรงเรียน
เราก็กึ่งหลับกึ่งตื่นงัวเงีย จนมีความรู้สึกว่ามีคนเหมือนมาใกล้เราแบบกอดแน่นเลย เราความรู้สึกเหมือนคครึ่ง ๆ กลาง ๆ ฝันหรือเรื่องจริง จะเรียกแม่เหมือนเสียงมันก็วนอยู่ในตัว ไม่ส่งเสียงออกไป พอท่องนโมได้ไม่ถึงไหน แม่เดินขึ้นมาเรียกอีกครั้ง พอเห็นแม่ ความรู้สึกทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ จากนั้นเราก็กลายเป็นคนกลัวผีง่ายไปเลย TT ไม่กล้านอนคนเดียว จะชอบคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ดูอะไรเกี่ยวกับผี  เห็นภาพศพก็จะติดตาบ้าง อยู่ในหัวบ้าง บางทีพอพยายามไม่คิด ก็เหมือนตอดย้ำให้คิดไปเองอีก บางทีเราก็เซ็งนะ อาการกลัวผีเนี่ย มันทำให้ชีวิตลำบากขึ้น ไม่กล้านอนคนเดียวแบบปิดไฟ ต้องมารู้สึกกลัว เสียวสันหลัง
เหมือนจิตมันอ่อนแอไปเลย จนตอนนี้จะขึ้นปีสองแล้วก็ยังกลัวผีอยู่อีกก