คือแต่ก่อนเราไม่ชอบสวดมนต์เพราะขี้เกียจ แต่หลังหลังเราสวดเกือบทุกวันวันไหนที่ง่วงจริงๆก็ไม่สวด นอนเลย ช่วงที่เราไม่สวดนี่เราไม่เคยโดนอำ พอหลังๆมานี่เราสวดมนต์ปุ๊บ เราจะรู้สึกแปลกๆเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว ชอบฝันร้ายบ่อยๆ ตอนนั้นโดนอำรู้สึกขยับตัวไม่ได้แล้วเหมือนตัวลอยขึ้นเราก็สวดมนต์แผ่เมตตาอิติปิโสก็ไม่หลุด จนนึกถึงหน้ายายขอให้ยายช่วยถึงหลุด(ยายเสียแล้ว)พอตื่นปุ๊ปหายใจแรงแถมเหนื่อยมากเราก็ว่ามันแค่ฝฝันร้ายแหละ พอหลายเดือนต่อมาเราก็โดนอำอีกเรานอนตะแคงคว่ำแล้วรู้สึกขยับตัวไม่ได้เหมือนมีคนกดไว้เราก็ทำเหมือนรอบที่แล้วเรียกหายายก็แล้วก็ไม่หลุดตอนนั้นรู้สึกโกรธแล้วเพราะหายใจไม่ออกก็เลยเอาวะขนาดนี้แล้วก็ขอเห็นหน้าหน่อยดิ๊ เราดิ้นสุดแรงเหมือนสู้กับผีเราจับมือได้ หันไปมองตั้งแต่ล่างขึ้นบนเห็นเราจับแขนเค้าแล้วเค้ากำลังนั่งกดเรา มองตั้งแต่แขนขึ้นไปเค้าใส่ชุดเหมือนชุดนอนแขนยาวสีขาวมองขึ้นไปคอ ขึ้นไปหน้าแต่ไม่เห็นหน้าเพราะมันดำไปหมดทั้งแขนทั้งหน้าเหมือนเงาคนใส่เดรสสีขาวแขนยาวนั่งข่มเรา ตอนที่เรามองขึ้นหน้าเค้า แล้วเราก็สดุ้งตื่นเเลย เหนื่อยมากหายใจแรงมากแต่ไม่ลืมตานะกลัวแล้วไม่รู้ด้วยว่า ณ ตอนนั้นเวลาเท่าไรไม่กล้าดูนาฬิกาเราก็นอนหลับตาแบบนั้นไปยันเช้าเลยแต่ไม่ได้หลับนะ เช้ามาไปทำงานก็นั่งเหม่อทั้งวันคิดแต่เรื่องเมื่อคืนย้ำๆ แค่พี่ที่ทำงานบอกไปกินข้าวเราก็สดุ้งตกใจแต่ไม่ได้เล่าให้ใครฟังกลัวเล่าแล้วเจออีก จนเราไปเอาสร้อยหลวงพ่อคูณที่ย่าให้มาห้อยคอถึงไม่เจอ หรือว่าเราจะเลิกสวดมนต์ดี